Ἐπιτρέψτε μου νά ἀφιερώσουμε τήν σημερινή μας στήλη σέ φίλους ἀναγνῶστες
Κατ’ ἀρχάς νά σᾶς πῶ ὅτι ὁλοκλήρωσα τήν ἀνάγνωση ἑνός ἐξαιρετικά ἐνδιαφέροντος βιβλίου, τῆς πολυταλάντου ἀρχαιολόγου Ἑλένης Στούμπου-Κατσαμούρη. Ἕνα ἐξαιρετικό, καλογραμμένο καί καλοτυπωμένο (πόσο μᾶς λείπουν σήμερα οἱ καλές ἐκτυπώσεις) βιβλίο, τό ὁποῖο ἀναφέρεται σέ ἕνα διήγημα ἑνός ἀγνώστου συγγραφέως, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά εἶναι Ἕλληνας ἐκ Λονδίνου, μπορεῖ νά εἶναι καί ἄλλος… Ἕνα βιβλίο μέ ἐξαιρετικά ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα γιά τήν Λαρίγκοβα (ἔτσι ὀνομαζόταν ἡ Ἀρναία τῆς Χαλκιδικῆς) ἀλλά καί γιά τόν ἑλληνισμό τοῦ Λονδίνου, τῶν μετεπαναστατικῶν χρόνων. Κρούοντας εὔθικτες χορδές ἡ συγγραφεύς, γνωρίζουσα ἀσφαλῶς τήν στενή μου σχέση μέ τά ναυτιλιακά καί –συνεπῶς– μέ τόν –κυρίως ἐφοπλιστικό– κόσμο τοῦ «Σίτυ» τοῦ Λονδίνου.
«Λόγω εἰδικότητάς σας στά ναυτικά θέματα, σᾶς στέλνω γιά ἐνημέρωση τό βιβλίο μου “Ἀπό τή Λαρίγκοβα στό Χάιντ Πάρκ”, μιά ἐν συντομίᾳ ἱστορική ἔρευνα σχετικά μέ ἕνα διήγημα ἀγνώστου, πού δημοσιεύτηκε στό Λονδῖνο τό 1868. Περιγράφει τήν ζωή τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων μετά τήν Ἐπανάσταση καί τῶν μεγαλεμπόρων συμπατριωτῶν τους τοῦ Λονδίνου, ἔργο πιθανότατα τοῦ Στέφανου Ξένου, διάσημου συγγραφέα τῆς ἐποχῆς, ἐπιχειρηματία, ἐφοπλιστῆ, καταστροφέα καί ἐπιδέξιου χρήστη τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας. Ἀναζητώντας πηγές, ἔπεσα σ’ αὐτό τό πειραχτήρι τῶν London Greeks καί νομίζω ὅτι κάτι ἐνδιαφέρον βρῆκα.» γράφει στό σημείωμα μέ τό ὁποῖο συνοδεύει ἕνα ἀπό τά 1.000 ἀντίτυπα τά ὁποῖα ἐκτυπώθηκαν γιά λογαριασμό της στό Τυπογραφεῖο Μαυρογένη, στό καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Ὡς ἀρχαιολόγος ἀλλά καί σκηνοθέτις ταινιῶν ἀρχαιολογικοῦ περιεχομένου, ἡ συγγραφέας «ἀνασκάπτει» παραθέτοντας στοιχεῖα μέχρι νά ἀποκαλύψει τό ἔργο καί τόν –ὕποπτον– συγγραφέα. Ἐξαιρετικό τό βιβλίο, σπάνιο εὕρημα καί πόνημα.
Καί τώρα νά ζητήσω ἀπό τόν ἀγαπητό ἀναγνώστη, παλαιό γνώριμο καί ἐξαίρετο ἀξιωματικό τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος Παναγιώτη Κοσμᾶτο (ζήσαμε μεγάλες στιγμές στό ὑπουργεῖο Ναυτιλίας), νά μοῦ στείλει σέ ἠλεκτρονική μορφή τό ἄρθρο σχετικά μέ τό ναυάγιο τοῦ πλοίου «Ἡράκλειον», τό ὁποῖο καί θά δημοσιεύσουμε εὐχαρίστως. Πρόκειται γιά τό ναυάγιο τό ὁποῖο ἄλλαξε τήν μορφή καί τήν λειτουργία τῆς ἑλληνικῆς ἀκτοπλοΐας. Τόν Νοέμβριο τοῦ 1966, ἀνοιχτά τῆς Φαλκονέρας, τό ταχύτερο –τότε– ἐπιβατηγό-ὀχηματαγωγό τῶν ἀδελφῶν Τυπάλδου βυθίστηκε. Βυθίζοντας ταυτόχρονα στό πένθος τήν Κρήτη. Τό σόκ ἀπό τό ναυάγιο ἦταν τόσο ἰσχυρό πού μέ τό σύνθημα «Ποτέ πιά “Ἡράκλειον”» ἄρχισε ἡ ἀνανέωση τοῦ ἑλληνικοῦ ἀκτοπλοϊκοῦ στόλου, γιά νά φθάσουμε στά σημερινά «σοῦπερ-πλοῖα»… Κι ὅπως ἔχω παλαιότερα γράψει, μέ ἐξαίρεση τόν Περικλῆ Παναγόπουλο, ὁ ὁποῖος ἤξερε «νά φεύγει ὅταν ἄναβε τό πάρτυ», σχεδόν κανείς «ἀκτοπλόος» δέν εἶδε προκοπή καί χαρές! Καί κάτι ἀκόμη ἀπό τό ἀγαπημένον μου Λιμενικό Σῶμα. Ὁ πλωτάρχης Λ.Σ ἐ.ἀ. Δημήτρς Φ. Κώστογλου, ἀπό τόν Βόλο, ἔστειλε πρός δημοσίευση ἕνα ἀπό τά ποιήματά του: «Ξεκαθάρισμα: Ἀπέναντί μου ἡ θάλασσα,/δέν ἔχει ξεκαθαρίσει τούς λογαριασμούς της μέ τήν στεριά./Ἀπέναντί μου ἡ σιωπή,/ δέν ἔχει ξεκαθαρίσει τούς λογαριασμούς της μέ τήν κάθαρση./ Ἀπέναντί μου ὅλη ἡ πίκρα τοῦ κόσμου, γιά δές,/ κοντεύει νά μέ πνίξει, ἄμαθος καθώς εἶμαι,/στή στεριά»…
