Πῶς μοῦ ἦλθε χθές καί –ἀργά τό βράδυ– ἔψαξα στό Netflix γιά νά δῶ ταινία
Καί στάθηκα στό «Ιnferno», τήν ταινία πού εἶναι βασισμένη στό ὁμώνυμο μυθιστόρημα τοῦ Ντάν Μπράουν (Κώδικας Ντά Βίντσι) σέ σκηνοθεσία τοῦ Ρόν Χάουαρντ καί μέ πρωταγωνιστή τόν «δικό μας» Τόμ Χάνκς. Ὅταν εἶχα δεῖ τόν «Κώδικα» εἶχα ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ Ντάν Μπράουν εἶναι ἕνας ἀθεράπευτος συνωμοσιολόγος, πού βγάζει λεφτά ἐμπορευόμενος τόν τρόμο. Ἔχοντας τήν συνήθεια νά διαβάζω κριτικές πρίν ἀποφασίσω νά δῶ μιά ταινία, εἶχα διαπιστώσει ὅτι ὅλοι οἱ κριτικοί (μέ πρῶτο τόν υἱό μου) συμφωνοῦσαν λίγο-πολύ μέ τήν δική μου ἄποψη. Ἔτσι κι αὐτή τήν φορά, χάρη στό ἐξαιρετικό ἐργαλεῖο πού λέγεται διαδίκτυο, ἔσπευσα νά διαβάσω κριτικές γιά τό «Inferno». Κριτικές τοῦ 2016, φυσικά. Καί πάλι «συνωμοσιολογία» καί τά παρεμφερῆ. Έλα, ὅμως, πού σήμερα ἔχουμε 2020 καί ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα εἶναι ἐντελῶς διαφορετική! Ἔλα πού ἡ «συνωμοσιολογία» δίνει καί παίρνει! Ἔλα πού ὁ κορωνοϊός ἔχει ἀλλάξει σχεδόν τά πάντα καί ὁ Ντάν Μπράουν ἔχει ξαναγίνει ἐπίκαιρος! Ψάχνω καί βρίσκω ἕνα ἀπό τά λίγα ἐναπομείναντα αὐθεντικά κουβανέζικα, πού ἔχουν ἀντέξει στόν χρόνο καί τά προσέχω σάν τά μάτια μου, γιά κάποιες προσωπικές ὧρες ἀπολαύσεως.
Ἀποφασίζω νά θυμηθῶ καί τόν σκωτσέζικο φίλο περιπατητή, ἀλλά θέλει καί πάγο. «Καλά, θά πιεῖς νυχτιάτικα; Τί σέ ἔπιασε;» ἐρωτᾶ ἡ συμβία. «Ἔχω λίγη δουλειά στό γραφεῖο» ἀπαντῶ καί κλείνομαι δίπλα στά βιβλία, ἀνοίγω τόν ὑπολογιστή καί ἀφήνω τόν μαγικό κόσμο τοῦ κινηματογράφου νά εἰσβάλει στόν χῶρο…
Καί ἀρχίζει ἡ ταινία, μέ τόν γνωστό τρόπο τοῦ σκηνοθέτη, μέ τόν πρωταγωνιστή νά ξυπνᾶ σέ ἕναν θάλαμο νοσοκομείου καί νά μήν θυμᾶται πότε καί πῶς βρέθηκε ἐκεῖ καί μέ τήν –νεαρή καί ὄμορφη πάντα– ἐφημερεύουσα ἰατρό νά προσπαθεῖ νά τοῦ ἐξηγήσει τί τοῦ ἔχει συμβεῖ.
Φυσικά, ὅλα ἔχουν τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο βρίσκονται τήν κατάλληλη στιγμή στό κατάλληλο μέρος. Καί ἀρχίζει νά «τρέχει» ἡ ταινία ἀλλά καί ὁ «καθηγητής» μέ τήν γιατρό, ἡ ὁποία τόν ἀκολουθεῖ σέ ἕνα «κυνήγι θανάτου». Καί ξετυλίγεται ἡ ἱστορία, μέ ἕναν τρελό ἐπιστήμονα,. Ὁ ὁποῖος ἔχει δημιουργήσει ἕναν θανατηφόρο ἰό, μέσω τοῦ ὁποίου θά πληγεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, τό ὁποῖο ἔχει αὐξηθεῖ σέ ἐπικίνδυνα ἐπίπεδα γιά τόν πλανήτη. Τόν ἰό προσπαθεῖ νά ἐντοπίσει καί νά ἐξουδετρεώσει ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμός Ὑγείας! Ὁ ἐπιστήμονας αὐτοκτονεῖ, ἕνας ἀνώτερος ὑπάλληλος τοῦ Π.Ο.Υ προσπαθεῖ νά ἀποκτήσει τόν ἰό γιά νά τόν πουλήσει σέ κάποια «μεγάλη δύναμη» καί ὁ καθηγητής μας τρέχει καί δέν φτάνει!
Ἔλα, ὅμως, πού ὅλη ἡ πλοκή καί ἡ ὑπόθεση θυμίζει …«κορωνοϊό»! Μήπως καί τώρα δέν ὑπάρχει ἕνας θανατηφόρος ἰός, γιά τόν ὁποῖο πολλοί πιστεύουν ὅτι «κατασκευάστηκε» σέ κάποιο ἐργαστήριο μεγάλης δυνάμεως γιά νά πλήξει τόν πληθυσμό τῆς γῆς; Καί ἡ ταινία τρέχει καί τελειώνει –μέ καταστροφή τοῦ ἰοῦ– κι ἐγώ λέω «Βρέ, μήπως;». Καί πρωί-πρωί ἀκούω ὅτι ὁ Πρόεδρος τόν ΗΠΑ προσεβλήθη ἀπό τόν «κορωνοϊό». Καί ψάχνω τό τηλέφωνο τοῦ Ντάν Μπράουν!
