Όπως κάθε πρωί, βγήκα και χθες από την πόρτα με κατεύθυνση την στάση του τρόλεϋ
Χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Νομίζω ότι έτσι πιάνω τον παλμό του κόσμου, αρπάζω τον σφυγμό της ημέρας. Μπορεί να μην είναι έτσι, αλλά έτσι νομίζω…
Η εικόνα, όμοια με την χθεσινή. Ο δρόμος μας, ένας μικρός πεζόδρομος, που κάποτε ήταν γραφικός, ρυπαρός, σχεδόν πλακόστρωτος, καθώς χάσκουν χαριτωμένες λακκούβες δώθε-κείθε, απειλώντας κάθε περαστικό αμορτισέρ. Στην θέση του το παρατημένο ακίνητο, παλιό μηχανουργείο, που παραμένει επί χρόνια γεμάτο σκουπίδια, εστία μολύνσεως δίπλα σε Παιδικό Σταθμό! Προφανώς στην θέση τους και οι υπάλληλοι του Δημου και της Περιφέριεας, πρώην Νομαρχίας, τους οποίους έχω ενοχλήσει δεκάδες φορές, αλλά πάντα παίρνω την απάντηση: «Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα»…
Περπατώ στον πεζόδρομο, που είναι πεζόδρομος μόνο λόγω του σχετικού σήματος της Τροχαίας, αλλά δεν είναι πεζόδρομος, καθώς τα αυτοκίντα τον διατρέχουν με ταχύτητα για να «κόψουν δρόμο» και οι πεζοί-καθώς δεν υπάρχουν πεζοδρόμια- βαδίζουμε «Μετά φόβου Θεού»…
Αγοράζω την εφημερίδα μου από τον Δήμο, τον ψιλικατζή της γειτονιάς, περνώ εμπρός από τα δυο εφοπλιστικά γραφεία, του Αγγελόπουλου και του Παπαλιού στην μικρή πλατεία, αφήνω πίσω μου το άδειο πλέον υποκατάστημα της «Εθνικής» που μας παράτησε ξαφνικά και περιμένω το τρόλεϋ στην στάση, απολαμβάνοντας το άρωμα που αναδύεται από δυο κάδους σκουπιδιών, που είναι ασφυκτικά γεμάτοι και ορθάνοιχτοι…
Μετρώ τους αναμένοντες στην στάση. Είμαστε επτά. Τέσσερις κυρίες και τρεις κύριοι. Στην καστέλα τα τρόλεϋ είναι όπως το «Τζόκερ». Περιμένεις να σου τύχει, αλλά σχεδόν πάντα έχει «τζακ-ποτ»! Υπάρχουν και τα μικρά λεωφορεία του Δήμου, αλλά περνούν σχεδόν πάντοτε γεμάτα. Αυτή την φορά στέκομαι τυχερός. Το κίτρινο όχημα έρχεται σε δέκα λεπτά! Δίνω την θέση μου στις κυρίες και παραμένω τελευταίος, καθώς το όχημα δεν δείχνει να έχει ορθίους. Έχω φορέσει και την μάσκα μου, την οποία έχουμε πλύνει στους εξήντα βαθμούς και την έχουμε σιδερώσει πολύ σχολαστικά και ανεβαίνω στο τρόλεϋ. Παρατηρώ αμέσως ότι από τους επτά που μπήκαμε, χτυπήσαμε κάρτα δυο.
Δυο στους επτά! Ο οδηγός, ο οποίος ασφαλώς βλέπει πόσοι μπαίνουν και ακούει πόσοι «χτυπησαν κάρτα», δεν δείχνει να έχει πρόβλημα. Ο κύριος που ανέβηκε πριν από εμένα, δεν φορά μάσκα, δεν χτυπά κάρτα και σπεύδει να καθίσει σε θέση στην οποία υπάρχει η απαγορευτική ένδειξη. Έχοντας πιάσει ήδη τον παλμό της ημέρας, αποφασίζω να δράσω!
-Δεν φοράτε μάσκα, άρα πρέπει να φάτε κατακέφαλα ένα εκατονπενηντάρι! Δεν χτυπήσατε κάρτα, όπερ σημαίνει δεύτερο πρόστιμο! Κάθεστε σε απαγορευμένη θέση, πράγμα που δείχνει ότι εμένα, που είμαι όρθιος, επειδή σέβομαι τις διατάξεις της πολιτείας, με θεωρείτε ηλίθιο! Έχετε διαπράξει μέσα σε δευτερόλεπτα, δυο αδικήματα και μια παράβαση! Το καταλαβαίνετε; του λέω όσο πιο ήρεμα γίνεται…
Γυρίζει, με κοιτάζει και μου λέει απλά: «Κι εσένα τί σε νοιάζει;»… Ρίχνω μια ματιά γύρω μου και παρατηρώ ότι ουδείς έχει δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον! «Έλα ντε, τί με νοιάζει;» μονολογώ και προχωρώ στον διάδρομο…
