Δέν θά ὑπεισέλθουμε στά θέματα τά ὁποῖα ἅπτοναι τῶν ἐρευνῶν τίς ὁποῖες καθοδηγεῖ ἡ Ἑλληνική Δικαιοσύνη.
Βεβαίως ἔχουμε τίς ἐπιφυλάξεις μας, γνωρίζοντες ἐνέργειες ὁρισμένων λειτουργῶν της, οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦσαν, ὅλως περιέργως, ἀναλόγως μέ τό «πόσος θόρυβος γίνεται» ἤ μέ τό τί «προστάζουν» οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες. Ἀλλά τά ἀφήνουμε αὐτά, κατά μέρος. Πρός τό παρόν.
Ἡ τραγωδία τῶν Τεμπῶν ἔχει καταδείξει σαφῶς τίς παθογένειες τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας. Δέν χρησιμοποιοῦμε τήν λέξη κράτος, καθ’ ὅτι δέν ἐνδείκνυται. Ὁ ὅλος χειρισμός τοῦ θέματος, ἀλλά καί ἡ ἐκκωφαντική ἀποκάλυψη τῆς ἀδιαφορίας τῆς χώρας ἀπέναντι στό πλέον φιλικό πρός τό περιβάλλον καί τόσο ἀπαραίτητο μέσο συγκοινωνίας, δείχνουν ἀντιλήψεις καί μεθόδους «τριτοκοσμικές».
Ὁ σιδηρόδρομος στήν Ἑλλάδα ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό ὅλες τίς μετά τόν Χαρίλαο Τρικούπη κυβερνήσεις. Σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη, τό σιδηροδρομικό δίκτυο ἀναπτύσσεται ραγδαίως. Ἡ ἀνάπτυξη, ὅμως, σταματᾶ στά ἑλληνικά σύνορα. Λές καί ἐδῶ ὑπάρχει «ἕνας ἄλλος Θεός», ὁ ὁποῖος μισεῖ τόν σιδηρόδρομο. Πόσες φορές, περνῶντας τήν γέφυρα τοῦ Ρίου, δέν ἔχουμε σκεφθεῖ ὅτι σέ μιά ἄλλη εὐρωπαϊκή χώρα θά ὑπῆρχε καί χῶρος γιά νά περνᾶ ὁ σιδηρόδρομος. Σέ μιά νορμάλ εὐρωπαϊκή χώρα, τό τραῖνο θά ἔφθανε μέχρι τό Ρίο, θά περνοῦσε ἀπέναντι καί θά ἐκινεῖτο κατά μῆκος τῆς Ἰονίας Ὁδοῦ, φθάνοντας στά Ἰωάννινα καί θά συνέχιζε πρός τά Βαλκάνια. Βεβαίως, θά ὑπῆρχε σιδηροδρομική γραμμή καί πρός ὅλη τήν Πελοπόννησο, ὅπως ὑπῆρχε κάποτε, τότε πού στά χωριά ξυπνοῦσαν μέ τόν ἦχο τῆς «Ὠτομοτρίς». Σήμερα τά χωριά ἔχουν ἀδειάσει καί οἱ «σταθμοί» καταρρέουν… Εἴμαστε ἡ μόνη χώρα (ἐπιμένουμε νά ἀγνοοῦμε τόν ὅρο κράτος), στήν ὁποία ἀντί νά ἐπεκταθεῖ τό σιδηροδρομικό δίκτυο, κατηργήθη! Ἐμεῖς, στόν Πειραιᾶ, εἴχαμε τόν σταθμό τῶν ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ἑλληνικοῦ Κράτους) καί τόν σταθμό τῶν ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιῶς-Ἀθηνῶν-Πελοποννήσου).
Ἀντί νά ἀποκτήσουμε νέους, σύγχρονους σταθμούς, χάσαμε τήν σύνδεση μέ τήν Πελοπόννησο! Νοσταλγοῦμε ἐκεῖνα τά ἀπίθανα ταξίδια μέ τό τραῖνο στήν Εὐρώπη, ὅταν πηγαίναμε στήν Ἀγγλία «σιδηροδρομικῶς», μέ ἐκκίνηση τόν σταθμό τῶν ΣΕΚ στόν Πειραιᾶ. Ταξίδια δύσκολα, ἀλλά γεμᾶτα εἰκόνες. Γιουγκοσλαβία, Αὐστρία, Βέλγιο (Ὀστάνδη), φέρρυ-μπώττ καί ἐν συνεχείᾳ πάλι σιδηρόδρομος μέχρι τόν Βορρᾶ. Θυμᾶμαι τίς ὑπέροχες σιδηροδρομικές διαδρομές στήν Σικελία, ἡ ὁποία διαθέτει ἐξαιρετικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Ἡ Κρήτη δέν ἔχει οὔτε ἕναν αὐτοκινητόδρομο τῆς προκοπῆς! Ἄς μή μιλήσουμε γιά τήν σιδηροδρομική μας μπειρία τῆς Ἰαπωνίας, τῆς Κίνας, τῆς πρώην ΕΣΣΔ.
Ὁ σιδηρόδρομος εἶναι παντοῦ ἀποδεκτός ὡς τό πλέον φιλικό πρός τό περιβάλλον μέσον συγκοινωνίας. Στήν Ἑλλάδα εἶναι συνδεδεμένο πλέον μέ τήν τραγωδία τῶν Τεμπῶν. Ἡ δική μας χώρα, ἀντί νά ἐκσυγχρονίσει τό δίκτυο, προτίμησε νά ἐκχωρήσει τόν ἐθνικό σιδηρόδρομο σέ ξένους, οἱ ὁποῖοι ἔφεραν συρμούς πού εἶχαν κριθεῖ «μή κατάλληλοι» σέ ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες. Ἡ κυβέρνηση, ἀσφαλῶς, βρίσκεται σέ δύσκολη θέση. Ποτέ, φυσικά, δέν θά ἐξιλεωθεῖ γιά τήν τραγωδία, τῆς ὁποίας φέρει μεγάλο μερίδιο εὐθύνης. Ἀλλά τοὐλάχιστον ἄς ζητήσει «συγγνώμη» μέσῳ τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ τῶν ἑλληνικῶν σιδηροδρόμων, οἱ ὁποῖοι ἀρχικῶς πρέπει νά ξαναγίνουν ἑλληνικοί καί ἐν συνεχείᾳ σύγχρονοι καί ἀσφαλεῖς.
