Συμπλήρωσα αἰσίως πενῆντα χρόνια στό ρεπορτάζ, δόξα τῷ Θεῷ! Κάλυψα δημοσιογραφικά πολέμους, σεισμούς, πλημμύρες, φόνους, ναυταπάτες, ναυάγια.
Τίποτε δέν μοῦ προξένησε μεγαλύτερο δέος ἀπό τήν φωτιά! Δέν ὑπάρχει φονικότερος συνδυασμός ἀπό τήν φωτιά μέ δυνατό ἄνεμο! Δέν σέ σώζει τίποτε! Θυμᾶμαι μιά φορά, μέ τόν Μάκη Γεωργίου καί τόν Γιῶργο Τράγκα, καλύπταμε γιά τήν «Βραδυνή» μιά φωτιά κάπου στόν Μαραθῶνα. Σέ ἐποχή πού δέν εἴχαμε τόσο συχνά πυρκαγιές. Δέν εἴχαμε σχεδόν καθόλου πυρκαγιές! Ἄσχετοι καί ἀνεκπαίδευτοι, βρεθήκαμε μιά στιγμή ἀνάμεσα σέ μιά δίνη ἀνέμου καί ἕναν πίδακα φλόγας!
Εὐτυχῶς, πού ἕνα δέντρο ἔκοψε τόν δρόμο στόν πίδακα καί ἡ φλόγα χτύπησε τόν γέρικο κορμό! Θά εἴχαμε γίνει μπιφτέκια! Ἔκτοτε, δέν τόλμησα νά ἀστειευθῶ μέ τήν φωτιά. Δέν ὑπάρχει πιό ὕπουλο φαινόμενο! Μπορεῖ νά γυρίσει σάν στρόβιλος ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, μπορεῖ νά ἐπιπέσει ἐπί τῆς κεφαλῆς σου ἐνῷ ἐσύ καλύπτεις τά ἄκρα σου, μπορεῖ νά ἀλλάξει κατεύθυνση πέντε φορές σέ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα καί νά «θερίσει» ὅ,τι βρεῖ στόν δρόμο της.
Τό 1981 θυμᾶμαι τόν ἔρμο τόν Γεώργιο Ράλλη, πού παρέλαβε τήν πρωθυπουργία ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καί τοῦ ἔτυχε ἡ πρώτη μεγάλη πυρκαϊά στήν Ἀττική! Ὅταν, λοιπόν, οἱ «ἐπικοινωνιολόγοι» τῆς ἐποχῆς ἔκριναν σωστό νά τόν βγάλουν στήν τηλεόραση καί νά ἀπευθυνθεῖ στούς πολῖτες, ὁ Ράλλης εἶπε τό περίφημο: «Φταῖνε καί οἱ κουκουνάγες! Ἡ κουκουνάγα μεταφέγει τήν φωτιά ἀπό τήν μιά πλευ[γ]ά τοῦ δάσους στήν “ἄλλη” ἤ κάτι τέτοιο!» Καί καθώς μιλοῦσε προφέροντας τό [ρ] ὡς [γ], ἔδινε καί ἕναν τόνο ἐξωτικό στό ὅλον θέαμα καί –κυρίως– ἀκρόαμα! Εἶχε, ὅμως, δίκαιο!
Τά κωνοφόρα, πού τά καλοκαίρια εἶναι γεμᾶτα μεστωμένες κουκουνάρες, (κοκκῶνες στά ἀρχαῖα ἑλληνικά), ὅταν ἀναφλέγονται, οἱ χυμοί τους, πού φουντώνουν ἀπό τήν καύση τῆς ρητίνης, προκαλοῦν τήν ἐκσφενδόνιση τῶν κώνων (καρπῶν) τους. Κι ἔτσι, τό πεῦκο μεταβάλλεται σέ «ταχυβόλο», πού ἐξαπολύει φλεγόμενα βλήματα δῶθε-κεῖθε… Ἔτσι «περνᾶ ἡ φωτιά ἀπό τήν μία πλευρά τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ στήν ἄλλη», ἔτσι «ἁρπάζουν» τά γύρω οἰκόπεδα πού εἶναι γεμᾶτα ξερόχορτα καί ἡ φωτιά ἁπλώνεται μέ ἰλιγγιώδεις ρυθμούς. Κι ἄν ἀρχίσει ἡ «ἀπ’ εὐθείας μετάδοση», ἄντε μετά νά τήν σταματήσεις!
«Τί τά θέλουμε τά Ραφάλ; Σύγχρονα πυροσβεστικά ἀεροπλάνα νά πάρουμε» ἔγραφαν χθές στά σόσιαλ οἱ γνωστοί «προοδευτικοί», οἱ «δικαιωματιστές» καί οἱ «εἰρηνιστές». Δηλαδή οἱ Καναδοί, πού ἔχουν ὅσα «Κανανταίρ» τραβάει ἡ ψυχή τους, γιατί ἐφέτος κάηκαν σάν τά ποντίκια; Φώναζε χθές μιά κυρία, «μᾶς ἄφησαν πάλι στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ!», καί ἔδειχνε ἡ κάμερα τόν φλεγόμενο οἰκίσκο, σκεπασμένο ἀπό μιά συστάδα τεράστιων λαμπαδιασμένων πεύκων, τά ὁποῖα, ἀσφαλῶς, «μαντρώθηκαν» στόν αύλειο χῶρο τοῦ σπιτιοῦ, ἐνῷ προϋπῆρχαν, ὡς δάσος, φυσικά… Κι ὕστερα ὀδυρόταν ἕνας συμπαθέστατος ἄνδρας, ὁ ὁποῖος ψιθύριζε ὅτι «καίγεται τό σπίτι του πού εἶχε χτίσει μέσα στά πεῦκα»!
Ποιά «κλιματική ἀλλαγή», ἀγαπητοί; Ἐγκληματική ἀλλαγή ἔχουμε ὑποστεῖ! Καῖμε τά πευκοδάση, τά ἀναδασώνουμε μέ ..πεῦκα καί καῖμε τήν ἀναδάσωση! Λές καί δέν ὑπάρχουν ἄλλα δένδρα, ἑλληνικότατα, πού δέν γίνονται «λαμπάδα» μέ τόν πρῶτο σπινθῆρα!
Γιά ὅλα «φταίει τό κράτος». Καί ποιός εἶναι τό κράτος; Ἔλα, ντέ…
