Ἐπειδή τά ἔχουμε ζήσει ἀπό κοντά, ἐπειδή «ἤμασταν κι ἐμεῖς ἐκεῖ», ἔχουμε κάθε «δικαίωμα διά νά ὁμιλοῦμε», ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαρίτης ὁ Μένιος, πού πῆγε σάν τό σκυλί στό ἀμπέλι, παρατημένος ἀπό τούς «συντρόφους» του…
Ἔχουμε ζήσει τήν ἀγωνία τοῦ ΠΑΣΟΚ τό 1974, ὅταν στήν προσπάθειά του νά ξεπεράσει τήν «Ἑνωμένη Ἀριστερά» καί νά ἔλθει τρίτο κόμμα, λεηλατοῦσε τά συνθήματα καί τίς συνήθειες, μέχρι καί κάποια «στέκια» τῆς Ἀριστερᾶς, κυρίως στίς περιοχές-προπύργιά της. Στήν Κοκκινιά, τήν Καισαριανή, τήν Δραπετσώνα, τό Περιστέρι καί τό Χαϊδάρι.
Ἐρχόταν ἡ ὁδηγία «ἀπό πάνω», καί ἦταν σαφής. «Βρεῖτε ἕναν τουλάχιστον κομμουνιστή γιά τό ψηφοδέλτιο. Τάξτε του, μιλῆστε του μέ συνθήματα τῆς ἀριστερᾶς, πεῖστε τον»… Κι ἄρχιζε τό «ΕΟΚ καί ΝΑΤΟ τό ἴδιο συνδικᾶτο», τό «Ἔξω οἱ βάσεις τοῦ θανάτου», τό «Φονιάδες τῶν λαῶν Ἀμερικάνοι».
Θυμᾶμαι στήν Β΄ Πειραιῶς πού πείστηκε ἕνας κομμουνιστής ράφτης ἀπό τήν Κοκκινιά καί μπῆκε στό ψηφοδέλτιο τοῦ ΠΑΣΟΚ. Πανηγυρίστηκε περισσότερο κι ἀπό γκόλ τοῦ Ἰωνικοῦ!
Κι ἐπειδή λένε ὅτι ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται (καμμιά φορά καί ὡς φάρσα), νά σήμερα πού ὁ ΣΥΡΙΖΑ κάνει τό ἀντίθετο. Ἡ Ἀριστερά (τέλος πάντων) χρησιμοποιεῖ τά συνθήματα τοῦ ΠΑΣΟΚ καί ὁ Ἀλέξης Τσίπρας μπαίνει στό κοστοῦμι τοῦ Ἀνδρέα! Λίγο δύσκολο, θά μοῦ πεῖτε, κυρίως λόγω ἀναστήματος, ἀλλά προσπαθεῖ. Καί δέν τά πηγαίνει τόσο ἄσχημα, κατά γενική ὁμολογία. Ἀκούσαμε τά περί «Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στούς Ἕλληνές», τά «Νά μήν ἀποφασίζουν οἱ γραφειοκράτες τῶν Βρυξελλῶν» καί ἄλλα πολλά. Καί ὅπου νά ’ναι μπορεῖ νά ἀκούσουμε τό «Τσοβόλα δῶστα ὅλα», ἄν καί δέν ὑπάρχει σήμερα κάτι ἀκόμη γιά νά δοθεῖ…
Καί μήν σᾶς φανεῖ παράξενο ἄν ἀκουστεῖ ξαφνικά τό «Θά τόν μεθύσουμε τόν ἥλιο» κι ἕνα σύνθημα λίγο ἀλλαγμένο. «Στίς ὀκτώ σοσιαλισμό» ἀντί γιά «στίς 18 σοσιαλισμό», μιά καί ἐκεῖνες οἱ ἐκλογές ἔγιναν 17 Νοεμβρίου τοῦ 1974 καί οἱ σημερινές θά γίνουν 7 Ἰουλίου!
Βέβαια δέν θά μπορέσει νά ἀκουστεῖ τό συγκλονιστικό «Τό ὄνομά μας εἶναι ἡ ψυχή μας», σχετικά μέ τήν Μακεδονία, ἀλλά ὅλα τά ἄλλα εἶναι στόν κατάλογο.
Θά μοῦ πεῖτε τώρα ὅτι ἐκεῖνες οἱ ἐκλογές εἶχαν παλμό, εἶχαν δύναμη καί πράματα, ἐνῶ αὐτές εἶναι οἱ πλέον «ξενέρωτες» καί «ξεθυμασμένες» ἀπό τό 1974 μέχρι καί σήμερα. Ἐκεῖνες οἱ ἐκλογές εἶχαν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καί Ἀνδρέα Παπανδρέου, Γεώργιο Μαῦρο καί Χαρίλαο Φλωράκη, Εὐάγγελο Ἀβέρωφ καί Μελίνα Μερκούρη, Ἠλία Ἠλιοῦ, Λεωνίδα Κύρκο καί Γεώργιο Ράλλη, ἐνῶ σήμερα ἀπουσιάζουν οἱ μεγάλες, ἀκτινοβολοῦσες προσωπικότητες.
Τί νά κάνουμε, ὅμως; Αὐτή εἶναι ἡ στάνη, καί τέτοιο τυρί βγάζει. Πῶς νά τό κάνουμε; Αὐτούς ἔχουμε, μέ αὐτούς θά πορευτοῦμε καί ἀπό αὐτούς πού ἔχουμε πρέπει νά ἐπιλέξουμε ἐκείνους πού θά μᾶς κυβερνήσουν…
Τότε τά διλήμματα ἦταν ἐλάχιστα, καθώς ἡ χώρα εἶχε ἕναν ἡγέτη πού μποροῦσε νά κερδίσει τό 53%, ἐνῶ σήμερα κυριαρχεῖ τό δίλημμα «Κάλπη ἤ παραλία», καθώς γιά πρώτη φορά γίνονται ἐκλογές σέ περίοδο διακοπῶν! Ἡ κάλπη, ὅμως, πρέπει νά ὑπερισχύσει. Γιά τό καλό τῆς χώρας…
