Πολύ τόν χάρηκα τόν Ἐμμανουέλ Μακρόν, ὁ ὁποῖος πανηγύρισε τά γκόλ τῆς ἐθνικῆς Γαλλίας ἀπό τήν κερκίδα, ἐν συνεχείᾳ κατέβηκε στόν ἀγωνιστικό χῶρο γιά νά παρηγορήσει τούς παῖκτες τῆς ὁμάδας του, καί ἀργότερα βρέθηκε στά ἀποδυτήρια γιά νά τούς ἐκφράσει τίς εὐχαριστίες του γιά τήν προσπάθεια τήν ὁποία κατέβαλλαν.
Ἦταν ἕνας ἀνθρώπινος καί καθημερινός Πρόεδρος, ὁ ὁποῖος, λίγο ἀργότερα, ἔλαβε μέρος στήν ἀπονομή τῶν ἐπάθλων καί συνεχάρη τούς νικητές. Ἔτσι πρέπει νά ἐνεργεῖ ἕνας σωστός ἡγέτης μιᾶς χώρας. Νά συμμετέχει στίς χαρές καί τίς ἀπογοητεύσεις, νά ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τούς πολῖτες, νά μετέχει τῶν πραγμάτων, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.
Θυμήθηκα καί τόν Κώστα Καραμανλῆ, πρωθυπουργό τό 2004, ὁ ὁποῖος πανηγύριζε στήν κερκίδα μέ τήν σύζυγό του, καί ἀργότερα πῆγε ἐπίσης στά ἀποδυτήρια, γιά νά συγχαρεῖ τούς ἀθλητές μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κερδίσει τό Κύπελλο Εὐρώπης στήν Λισσαβῶνα.
Ἔτσι πρέπει νά λειτουργοῦν οἱ δημόσιοι ἄνδρες (καί γυναῖκες). Τό νά κλειστεῖς σέ ἕνα γραφεῖο καί νά «ἀποστειρώνεσαι», ὅπως κάνουν πολλοί (εἴχαμε καί ἐμεῖς τέτοιους ἡγέτες), εἶναι ὅ,τι χειρότερο. Ἔχω γνωρίσει δημάρχους οἱ ὁποῖοι δέν ξεμυτίζουν ἀπό τό γραφεῖό τους, δέν γνωρίζουν κἄν τοῦ δρόμους καί τίς πλατεῖες τοῦ Δήμου τους, ἀλλά ἐμφανίζονται μόνο «εἰς ἑορτάς καί πανηγύρεις» καί ἀφήνουν τήν «λάτρα» γιά τούς ἀντιδημάρχους καί τούς «ἐντεταλμένους». Εἴχαμε κι ἐμεῖς πρωθυπουργό πού κυβερνοῦσε σχεδόν «ἀφανῶς», τόν Κώστα Σημίτη, ὁ ὁποῖος ἀπέφευγε τίς πολλές ἐμφανίσεις καί ἐργαζόταν «ἀπό τό γραφεῖο». Εἶναι καί αὐτός ἕνα τρόπος διακυβερνήσεως, ἀλλά ἐμένα «δέν μοῦ ταιριάζει». Προτιμῶ τούς ἡγέτες τύπου Μακρόν, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν πρόβλημα νά φερθοῦν ὡς ἁπλοί, καθημερινοί, πολῖτες. Ἴσως εἶναι καί θέμα πολιτισμοῦ, τό νά φέρεσαι καί νά ἐνεργεῖς στό πλαίσιο μιᾶς δημοκρατικῆς κοινωνίας. Ὁ Πύργος τοῦ Ἄιφφελ φωταγωγήθηκε στά χρώματα τῆς Ἀργεντινῆς τήν νύχτα τοῦ τελικοῦ, κι ἄς ἦταν ἡ Γαλλία ἐκείνη πού ἡττήθηκε. Εἶναι «θέμα πολιτισμοῦ», ἀφοῦ θεωρεῖται μᾶλλον βέβαιο ὅτι δέν θά γινόταν τό ἴδιο μέ τόν «Ὀβελίσκο» τοῦ Μπουένος Ἄιρες ἄν κέρδιζε ἡ Γαλλία!
Γενικῶς, ἡ διαγωγή τῶν Ἀργεντινῶν δέν ἦταν καί ὅ,τι τό καλύτερο κατά τήν διάρκεια τῶν πανηγυρισμῶν. Ἄν δοῦμε πῶς δέχθηκαν τόν ἀποκλεισμό τους οἱ Ἄγγλοι, οἱ Γερμανοί, οἱ Βέλγοι, οἱ Ὁλλανδοί καί πῶς πανηγύρισαν τίς νῖκες τους οἱ τελικοί νικητές, μποροῦμε νά ἀπονείμουμε κάποια εὔσημα καί στούς Εὐρωπαίους. Εὐτυχῶς, τό ποδόσφαιρο στήν Εὐρώπη ἔχει ἀλλάξει καί ἡ συμπεριφορά ἀλλά καί τό ἐπίπεδο τῶν ποδοσφαιριστῶν ἔχει ἐμφανῶς βελτιωθεῖ. Θυμᾶμαι ὅτι δέν τολμοῦσα νά πῶ στόν πατέρα μου ὅτι εἶχα ὑπογράψει «δελτίο» στήν «Δόξα Πειραιῶς». Δέν ἤθελε οὔτε νά ἀκούει γιά ποδόσφαιρο καί ἄς εἶχε διατελέσει πρόεδρος στήν ἴδια ὁμάδα! Ἔτσι, πήγαινα κρυφά στίς προπονήσεις καί ὁ προπονητής, ὁ ἀξέχαστος Μεσολογγίτης, ὅλο μέ ρωτοῦσε: «Τί ἔγινε, μικρέ; Τό εἶπες στόν γιατρό;»…
Εἶναι βέβαιο ὅτι σήμερα δέν θά μοῦ ἔφερνε ἀντίρρηση. Ἴσως, μάλιστα, ἄν εἶχα τό ταλέντο, νά ἐνίσχυε τήν προσπάθειά μου. Βρέ, πῶς ἀλλάζουν οἱ καιροί…
