Ὁ φίλος ἔχει ἕνα σπίτι στήν Σαλαμῖνα
Τό ἔχτισε γιά νά τό κατοικήσει μέ τήν οἰκογένειά του. Πέτρινο ἐξ ὁλοκλήρου, μέ ἄνετους, μοντέρνους χώρους καί πισίνα, καθώς διαθέτει νερό ἀπό γεώτρηση, ἔπεσε ἐπάνω στήν κρίση καί θεώρησε καλό νά μήν μετακομίσει ἐκεῖ ἔχει καί ἕνα σπίτι προικῶον. Μπλέχτηκε μέ κάποιες ἄλλες δραστηριότητες καί ἀποφάσισε νά πάει ἐκεῖ ἀργότερα. Τά καλοκαίρια, ὅμως, τό ἀνοίγει καί τό ἀπολαμβάνει. Ἐνίοτε φιλοξενεῖ καί φίλους. Ἐφέτος ἡ κόρη του, πού ἔκανε ἕνα «Ἐράσμους» στήν Γαλλία, θέλησε νά φιλοξενήσει τήν οἰκογένεια τῆς φίλης, μέ τήν ὁποία γνωρίστηκε στό πρόγραμμα, στό Παρίσι. Κι ἔτσι, μιά τετραμελής γαλλική οἰκογένεια ἦλθε νά περάσει μερικές μέρες σέ ἕνα ὑπέροχο σπίτι στό ἱστορικό νησί τῆς Σαλαμίνας. Ὁ φίλος, πού ἤθελε νά τούς εὐχαριστήσει, γιά ὅσα ἔκαμαν γιά τήν κόρη του, πῆγε ὁ ἴδιος καί τούς παρέλαβε ἀπό τό ἀεροδρόμιο, ταξίδεψαν μαζί μέ τό φέρι-μπώτ ἀπό τό Πέραμα στά Παλούκια, πληροφόρησε τούς καλεσμένους του ὅτι τά δύο αὐτά λιμάνια εἶναι πρῶτα σέ κίνηση στήν Εὐρώπη, εἶπαν οἱ Γάλλοι «τί μᾶς λέτε, σ’ ἔ μανιφίκ» καί κατέλυσαν στό πέτρινο. Πέρασαν ὑπέροχα τήν μέρα τους καί τό ἀπόγευμα, ὁ Γάλλος τοῦ εἶπε: «Καί ποιά εἶναι τά ἀξιοθέατα τῆς ἱστορικῆς Σαλαμίνας; Ὑπάρχει ἕνα μνημεῖο γιά τή Ναυμαχία;». Ὁ ἄνθρωπος ξέρει ὅτι ὑπάρχει ἕνα κακοφτιαγμένο κάτι σάν μνημεῖο ἐκεῖ πού κάθε χρόνο γίνονται τά «Σαλαμίνεια», ἀλλά τό ξεχορταριάζουν κάθε Σεπτέμβριο, ἐκεῖ πού ὅταν τίμησε τήν τελετήν μέ τήν παρουσία του ὁ τότε ὑπουργός Ἀμύνης τοῦ ἔστρωσαν ἕνα κόκκινο χαλί πάνω σέ «παλέτες» κι ἕνα ἄλλο, μέ ἕνα ὁμοίωμα τριήρους καί κάποιους μικροσκοπικούς ναυμάχους. «Τόν πῆγα νύχτα, γιά νά μήν δεῖ τά χάλια τοῦ περιβάλλοντος χώρου» μοῦ εἶπε. Πράγματι, τό ἱστορικότερο νησί τοῦ κόσμου, ὁ τόπος στά στενά τοῦ ὁποίου διεξήχθη ἡ Ναυμαχία ἡ ὁποία κράτησε ὄρθιο τόν Δυτικό Πολιτισμό, δέν ἔχει μνημεῖα ἀντάξια τῆς φήμης του. Ἕνα «τσουρούτικο» μνημεῖο, ἕνα ἄλλο, πού δέν ἀντέχει σέ κριτική, τό «Σπήλαιο τοῦ Εὐριπίδη» πού δέν ἔχει ἀξιοποιηθεῖ, ἕνα Μουσεῖο πού «δέν λέει καί πολλά», ἡ Μονή τῆς Φανερωμένης (πού τούς ἐντυπωσίασε) καί τό σπίτι τοῦ Σικελιανοῦ, πού ὅμως «δέν λέει» γιά ἕναν μέσο Γάλλο ἐπισκέπτη.
Τόσα χρόνια τώρα καί τά ἱστορικά «Στενά», ἀλλά καί τό λιμάνι τοῦ Ἀμπελακίου (Ἀρχαία Σαλαμίς), παραμένουν δέσμια Ναυπηγείων. Κι ἐκεῖ ὅπου οἱ Ἕλληνες κατενίκησαν τόν στόλο τῶν Ἀσιατῶν, μισοβουλιαγμένα βαπόρια, ἀμμοβολές καί «γυάρδες» ἐπισκευαστικές! Σέ καμμία ἄλλη χώρα δέν θά εἶχε ἐπιδειχθεῖ τόση ἀσέβεια πρός τήν παγκόσμια Ἱστορία!
Ἀπό τό 1980, ὅταν μέ μιά σειρά ἄρθρων μου στήν «Καθημερινή» τῆς Ἑλένης Βλάχου ἔγινε μεγάλος θόρυβος καί ἀργότερα παρενέβη ἡ Μελίνα Μερκούρη, τῆς ὁποίας ἡ προσπάθεια ἔμεινε «στό δρόμο», ἡ Σαλαμῖνα παραμένει ἀνάξια τῆς μεγάλης καί πολύτιμης κληρονομιᾶς της. Ἀφοῦ κατετμήθη σέ οἰκοπεδάκια «ἑκατό πήχεων» καί γέμισε «αὐθαίρετα», παραμένει ἄγονος ἱστορικά τόπος, μέ κάποιες «ἐκδηλώσεις» τοῦ συρμοῦ καί μέ τίς διάφορες δημοτικές παρατάξεις νά «σκοτώνονται», καί δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο πού ἡ Σαλαμῖνα «δέν βλέπει Θεοῦ πρόσωπο». Μά, καθόλου!
