«Κλιματική ἀλλαγή» λές, καί «καθαρίζεις»
Καί τί κάνεις γιά νά τήν ἀντιμετωπίσεις; Ἁπλᾶ, ἀλλάζεις κι ἐσύ! Ἀκόμη ἔχω στά μάτια τήν εἰκόνα τοῦ ἄτυχου Ἱσπανοῦ, πού ἔτρεχε, μέσα στίς φλόγες, μέ τά ροῦχα του νά ἔχουν πάρει φωτιά! Ἦταν ἡ μεταφορά στήν ὀθόνη τῆς λαϊκῆς ἐκφράσεως «φωτιά στά μπατζάκια μας». Ἡ φράση πού ἀποτυπώνει τήν τραγική κατάσταση πού δημιουργεῖ ἡ πυρκαϊά. Ὅταν ἀναφλεγοῦν τά μπατζάκια σου, πρέπει νά τά σβήσεις!
Στό σημεῖο αὐτό, λοιπόν, ἔχει φθάσει ἡ χώρα μας. Ἐδῶ καί λίγα χρόνια, ζοῦμε μέ τά «μπατζάκια» μας φλεγόμενα! Καί τά μπατζάκια μας καί τά μυαλά μας!
«Τά ἐξαγορασμένα κανάλια δέν δείχνουν τίς φωτιές» μοῦ ἔλεγαν πρό ἡμερῶν πολῖτες, πού γνωρίζουν τήν ἰδιότητά μου. Χθές, οἱ ἴδιοι ἄλλαξαν ὕφος. «Ἀρχίσατε πάλι νά δείχνετε μόνο φωτιές! Δέν ὑπάρχουν ἄλλα θέματα;».
Τρικυμία ἐν κρανίῳ, γενική!
Βεβαίως, τό πρόβλημά μας, κάθε καλοκαίρι, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τίς «φωτιές». Τίς περιμένουμε ὅλοι. Τίς περιμένει ἡ (ἑκάστοτε) κυβέρνηση, καθήμενη «σέ ἀναμμένα κάρβουνα». Τίς περιμένει ἡ ἀντιπολίτευση, σκεπτόμενη τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἐπιτεθεῖ στήν (ἑκάστοτε) κυβέρνηση! Τίς περιμένει ὁ ἑσμός τῶν «οἰκοπεδοφάγων», πού ἀκόμη βλέπουν τά βουνά τῆς Ἀττικῆς ὡς «τόπο ’κονόμας». Τίς περιμένουν οἱ δήμαρχοι, οἱ ὁποῖοι σχεδόν πάντοτε ἀποδεικνύονται ἀνεπαρκέστατοι. Ὅλοι περιμένουν τίς «φωτιές» τοῦ καλοκαιριοῦ. Ὅπως τίς περιμένουν -καί τίς ὑφίστανται- οἱ Πορτογάλοι, οἱ Ἱσπανοί, οἱ Γάλλοι, οἱ Ἰταλοί! Χθές ἔβλεπα καί εἰκόνες ἀπό τήν φλεγόμενη Ἀλάσκα! Ἡ «κλιματική ἀλλαγή» εἶναι ἐδῶ κι ἄς μήν θέλουμε νά τό παραδεχθοῦμε. Καί ἀφοῦ γνωρίζουμε τήν αἰτία, τί κάνουμε γιά νά τήν ἀντιμετωπίσουμε; Τί κάνει ἡ Εὐρώπη γιά τό κακό πού τήν ἀπειλεῖ μέ «ἐρημοποίηση»; Σήμερα εἶναι τά δάση τῶν Πυρηναίων, αὔριο θά εἶναι οἱ Ἄλπεις καί ὁ Μέλας Δρυμός! Πού εἶναι ἡ «Ἑνωμένη Εὐρώπη»; Δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει ἕνας τεράστιος εὐρωπαϊκός στόλος ἀπό πυροσβεστικά ἀεροπλάνα καί ἑλικόπτερα, ὁ ὁποῖος θά «σκεπάζει τόν οὐρανό» στίς μεγάλες πυρκαγιές; Τί νά σοῦ κάνουν «εἴκοσι ὀκτώ Ρουμᾶνοι ἐθελοντές»; Ἐδῶ χρειάζεσαι σμήνη πυροσβεστικῶν μέσων, τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν! Καί τρέχεις μέ τίς μάνικες καί μέ τά «βαρελάκια», νά ἀντιμετωπίσεις τόν ὄλεθρο πού σέ κυκλώνει!
«Γιατί δέν εἴχαμε καί τό ’70 πυρκαγιές;» μέ ρώτησε φίλος, σαφῶς μέ νόημα! Εἴχαμε καί τότε (ὄχι σέ αὐτόν τόν βαθμό), ἀλλά τότε ὑπῆρχε καί ἡ ΜΟΜΑ! Ὁ Στρατός μέ τά συνεργεῖα του, πού κάθε φθινόπωρο καί ἄνοιξη ὄργωνε τά βουνά κι ἔφτιαχνε «ἀντιπυρικές ζῶνες». Ποιός θά τρέξει τώρα νά τίς φτιάξει; Οἱ ἐργολάβοι, πού «τρίβουν τά χέρια τους» ὅταν ἡ Ἀττική ἀκόμη οἰκοπεδοποιεῖται; Δυστυχῶς, «λουζόμαστε» τά χάλια πού ἐμεῖς δημιουργήσαμε! «Ἕνα σπίτι μέσα στά πεῦκα», ὄνειρο τοῦ «ἄσχετου» Ἕλληνα. «Μέσα στά πεῦκα», στήν ἐποχή τῆς λογικῆς, ὑπῆρχαν μόνο κατασκηνώσεις! Κι ἐκεῖνες σέ ἀντίσκηνα, μεταφερόμενα! Προχθές, τήν ὥρα τῆς φωτιᾶς, βρισκόμασταν στόν Ναυτικό Ὅμιλο Ἑλλάδος γιά τήν ἀπονομή ὑποτροφιῶν σέ παιδιά ναυτικῶν. Ἀπέναντί μας, οἱ φλόγες τῆς Πεντέλης καί τό τεράστιο κῦμα καπνοῦ. Τό γαλάζιο τῆς θάλασσας σιγά-σιγά γινόταν γκρίζο! Ἡ κλιματική ἀλλαγή εἶναι ἐδῶ. Καιρός νά ἀλλάξουμε κι ἐμεῖς. Ἀλλοιῶς «φωτιά στά μπατζάκια μας»!
