ΚΑΠΟΤΕ ἦταν ὁ Λαλιώτης. Ἡ παρουσία του σέ ἡγετικές θέσεις τοῦ ΠΑΣΟΚ συσπείρωνε ὑπέρμετρα τήν ἐκλογική βάση τῆς ΝΔ, ἡ ὁποία ἔβλεπε πίσω ἀπό κάθε σατανικό σχέδιο κατά τῆς συντηρητικῆς παράταξης τόν τύπο ἀπό τά Δολιανά.
Ὁ πρώην Γραμματέας καί Ὑπουργός τοῦ ΠΑΣΟΚ εἶχε μυθοποιηθεῖ-δαιμονοποιηθεῖ τόσο στό μυαλό τῶν ὀπαδῶν τῆς φιλελεύθερης συντηρητικῆς παράταξης, ὥστε τοῦ χρέωναν καί πράγματα στά ὁποῖα ἦταν ἀμέτοχος. Σέ σημεῖο, πού σκασμένος στά γέλια, σχολίασε κάποτε σέ ἕναν φίλο του, ὅτι «εἶμαι ὁ μοναδικός πολιτικός τῆς μεταπολίτευσης πού εἶναι γραμμένος στό DNA καί τῶν δύο παρατάξεων: Στό ΠΑΣΟΚ λατρεύουν νά μέ ἀγαποῦν καί στήν ΝΔ λατρεύουν νά μέ μισοῦν!» Κάποτε ἦταν ὁ Λαλιώτης λοιπόν ἡ διαχωριστική γραμμή μεταξύ τῶν δύο κόσμων.
Σήμερα εἶναι ὁ Πολάκης. Ἄν καί ὁ ἁψύς Σφακιανός εἶναι ἐντελῶς διαφορετική περίπτωση σέ σύγκριση μέ τόν ὀρεσείβιο Ἀρκάδα (ἐκεῖνος ἦταν τό στρατηγικό ἐπιτελικό μυαλό τοῦ ΠΑΣΟΚ, ὁ Πολάκης εἶναι τό μαντρόσκυλο κρούσης πού ἐκφράζει τόν σκληρό πυρῆνα τῆς βάσης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ), ἡ περίπτωσή του προσφέρεται πρός μελέτη. Ἡ ΝΔ πανηγύρισε ἀνακουφισμένη τήν ἐπιστροφή του στό ψηφοδέλτιο Χανίων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ:
Πρῶτον, γιατί κατά τήν ἄποψή της ὁ Πολάκης εἶναι λόγος γιά νά μήν ψηφίσει ἕνας ἀμφιταλαντευόμενος δεξιός ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά.
Δεύτερον, διότι ἡ πολιτική αἰσθητική πού ἐκφράζει ἀπομακρύνει τούς κεντρώους ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά.
Τρίτον, γιατί ἄν ὁ Πολάκης ἔλειπε ἀπό τίς ἐκλογές κατά τήν συντηρητική παράταξη «τί θά κάναμε χωρίς τούς βαρβάρους;». Σωστά.
Θά συμφωνήσω κατ’ ἀρχάς ὅτι ὁ Πολάκης χαράσσει τήν διαχωριστική γραμμή κατά τέτοιο τρόπο ὅπως ὑπάλληλοι τῶν γηπέδων ἀσβεστώνουν τίς γραμμές τοῦ κέντρου, τῆς μεγάλης καί τῆς μικρῆς περιοχῆς στό τερραίν μπροστά ἀπό τά γκολπόστ. Βαθιά. Μέ ἔνταση.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἡ ἑξῆς: μεταξύ τῶν ἐκλογικῶν βάσεων τῶν δύο κομμάτων ὑπάρχει χάος. Ἀναφέρομαι στούς σκληρούς πυρῆνες βεβαίως, ὄχι στούς περιστασιακούς καί περαστικούς ψηφοφόρους. Ἡ ψυχική, πολιτισμική καί ἰδεολογική ἀπόσταση μεταξύ νεοδημοκρατῶν καί συριζαίων εἶναι μεγαλύτερη καί ἀπό τήν ἀπόσταση πού χώριζε τούς Πασόκους ἀπό τούς νεοδημοκράτες τήν σκληρή δεκαετία τοῦ 1980. Οἱ νεοδημοκράτες δέν ἀντέχουν τίς θέσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιά τήν μετανάστευση, γιά τό ἄσυλο στά ΑΕΙ καί τήν Πανεπιστημιακή Ἀστυνομία, γιά τήν Παιδεία καί τήν Δημόσια Τάξη, γιά τήν Ἐκκλησία, τήν Θρησκεία καί τά ἐθνικά θέματα. Οἱ Συριζαῖοι πάλι δέν ἀντέχουν τίς θέσεις τῆς ΝΔ γιά τήν διαφθορά, τούς ἀρίστους, τό ἐπιτελικό κράτος, τίς ἀτομικές ἐλευθερίες καί τίς ὑποκλοπές, τίς λίστες Πέτσα καί τά ΜΜΕ, τούς πλειστηριασμούς καί τίς τράπεζες. Ὁ Πολάκης, μέ τήν παρουσία του στό ἐκλογικό σκηνικό, σφραγίζει τό χάος πού ἐπικρατεῖ μεταξύ τῶν δύο κόσμων. Εἶναι τό σύμβολο τῆς διαφορᾶς. Τό κρίσιμο πού πρέπει νά ἀξιολογήσει ἡ ΝΔ ὅταν θεωρεῖ τήν παρουσία τοῦ ἁψέος Σφακιανοῦ ὡς ἔνδειξη ἀπομάκρυνσης τοῦ Τσίπρα ἀπό τό Κέντρο, εἶναι τό ἑξῆς: Πράγματι, ὁ Πολάκης εἶναι ἡ διαχωριστική γραμμή. Ἀλλά μετά τό δυστύχημα στά Τέμπη, ποῦ εἶναι πλέον ἡ διαχωριστική γραμμή; Παραμένει στό κέντρο ἤ μετακινήθηκε ἐλαφρῶς ταυτόχρονα πρός τά δύο ἄκρα, δεξιά καί ἀριστερά; Καί ἄν ναί, ὁ ἀριστερός χρυσαυγητισμός, ὑπό τήν ἔννοια πώς ὁ Πολάκης διατυπώνει τίς θέσεις του μέ τρόπο παραπλήσιο μέ τό ἐπιθετικό ὕφος Κασιδιάρη, ποιόν ἄραγε ὠφελεῖ καί ποιόν ἄραγε βλάπτει; Πρῶτα, μιά βιωματική ἀπάντηση στό ἐρώτημα.
Χθές ἤπια καφέ στήν γειτονιά μου μέ καμμιά δεκαριά συνταξιούχους ἀπό ὅλα τά κόμματα. Ἕνας πού μοῦ συστήθηκε ὡς φίλος ἔμπειρου Βουλευτῆ τοῦ ΠΑΣΟΚ, πρώην Ὑπουργοῦ. Μέσα στήν θερμή συζήτηση πού ἄνοιξε μέ νεοδημοκράτες, μοῦ εἶπε πώς «μοῦ ἀρέσει ὅπως τά λέει ὁ Πολάκης.» «Μά, ἐσύ μοῦ ἀνέφερες ὅτι εἶσαι ΠΑΣΟΚ» τοῦ παρατήρησα. «Ναί, εἶμαι, ἀλλά μοῦ ἀρέσει καί ὁ Πολάκης» σχολίασε. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὅσα λέει ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού εἶναι πολύ μακριά ἀπό τόν τρόπο πού ἀντιλαμβανόμαστε ἐμεῖς οἱ φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί τήν πολιτική ἀντιπαράθεση στήν πατρίδα μας, βάζουν διαχωριστική γραμμή καί μεταξύ μιᾶς μερίδας ψηφοφόρων τοῦ ΠΑΣΟΚ μέ τήν ΝΔ, ὄχι μόνο μεταξύ ψηφοφόρων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μέ τήν ΝΔ. Ἀλλά αὐτό, κατά τήν γνώμη μου, εἶναι τό ἔλασσον. Δύο ἄλλα εἶναι τά σημαντικά. Ἄν ὑπάρχει Πολακισμός, πρῶτον, ἡ ΝΔ τόν ἔχει νομιμοποιήσει ἤδη. Δύο ἐν ἐνεργείᾳ Βουλευτές της, ὁ Πάτσης καί ὁ Χειμάρας, δέν θά εἶναι ὑποψήφιοι στίς ἐκλογές μέ ἀπόφαση Μητσοτάκη μετά ἀπό δημόσιες καταγγελίες Πολάκη. Μιά ὑποψήφια Βουλευτής τῆς ΝΔ, ἡ Σοφία Νικολάου, δέν θά εἶναι ὑποψηφία μέ τήν παράταξη μέ ἀπόφαση Μητσοτάκη –καί πάλι μετά ἀπό δημόσιες καταγγελίες Πολάκη. Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, τό Μαξίμου ὄχι μόνο ἔχει πιστοποιήσει τόν Πολακισμό μέ ISO ἀλλά τοῦ ἔχει ἀναγνωρίσει καί ρυθμιστικό ρόλο στήν σύνθεση τῶν ψηφοδελτίων του.
Καί τό δεύτερο: Πράγματι, ὁ Πολάκης εἶναι ἡ διαχωριστική γραμμή, ἀλλά μέ ποιούς; Μετά τά Τέμπη, σχηματοποιήθηκε μεταξύ τῶν ἀναποφάσιστων μία νέα κατηγορία ψηφοφόρων, οἱ ἀντισυστημικοί δεξιοί νεοδημοκράτες. Μπορεῖ τά ποιοτικά στοιχεῖα τῶν μετρήσεων νά λένε ὅτι οἱ μισοί ἀναποφάσιστοι ψήφισαν ΝΔ στίς προηγούμενες ἐκλογές, ἄρα μπορεῖ νά γυρίσουν πίσω, τό ζήτημα εἶναι ὅμως τί ἰδεολογικό προφίλ ἔχουν πλέον αὐτοί οἱ πρώην νεοδημοκράτες. Ἄν ξύσουμε τίς ἀπόψεις τους καί ἀφαιρέσουμε ἀπό τήν εἰκόνα τό πρόσωπα τοῦ μαχαλόμαγκα Βουλευτῆ μέ τό πεζοδρομιακό λεξιλόγιο καί τό βουνό τοῦ ἐγωισμοῦ πού σέρνει πίσω του, καί εἶναι μεγαλύτερος καί ἀπό τόν Ψηλορείτη, θά διαπιστώσουμε ἔκπληκτοι ὅτι μερικά ἀπό ὅσα λέει ὁ ἀριστερός χρυσαυγίτης τέμνουν ὁριζοντίως τό πολιτικό σύστημα.
Προφανῶς καί οἱ ψηφοφόροι αὐτοί δέν πρόκειται νά ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ποτέ (λευκό ἤ ἄκυρο εἶναι ἡ πιθανή ἐπιλογή τους), ἀλλά ὁ μπρουτάλ Βουλευτής ἐκ Χανίων ἐμποδίζει κατ’ οὐσίαν (δυναμιτίζοντας τήν ἀτμόσφαιρα) τήν ἐπιστροφή τους στήν ΝΔ.
Οἱ δεξιοί αὐτοί ψηφοφόροι συμφωνοῦν μέ τήν ἄποψη Πολάκη, ὅτι ἐπί Σημίτη ἡ μίζα ἦταν νόμος κίνησης τῆς κοινωνίας. Ἀντί αὐξήσεων, ὁ πληθυσμός ἱκανοποιεῖτο μέ ὑπερτιμολογήσεις καί ἄλλες πρακτικές. Οἱ δεξιοί αὐτοί ψηφοφόροι διαφωνοῦν μέ τήν τρομοκρατική ἐπικήρυξη δημοσιογράφων, ἀλλά διαπιστώνουν ὅτι μετά τά Τέμπη συγκεκριμένα ὀνόματα δημοσιογράφων ἔγιναν συνθήματα στά γήπεδα χωρίς νά ἀνοίξει τό στόμα του ὁ Πολάκης.
Στήν πραγματικότητα, ὁ Βουλευτής Χανίων εἶναι τό σύμπτωμα ὄχι τό πρόβλημα.
Εἶναι ὁ ἀγγελιοφόρος, ὄχι ἡ ἀγγελία. Ἀπόρρητη μέτρηση πού ἔγινε μετά τίς ἀπαράδεκτες ἀναρτήσεις τοῦ Βουλευτῆ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἔδειξε ὅτι τό 40% τοῦ συνόλου τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος ἀπορρίπτει τίς θέσεις του καί 40% τοῦ συνόλου τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος τίς ἀποδέχεται (!), ἐνῷ ἕνα 20% δήλωσε «δέν ξέρω δέν ἀπαντῶ». Ἀντίστοιχα ποσοστά κατεγράφησαν καί στήν ἐκλογική βάση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τό 45% αὐτῆς διαφωνοῦσε μέ τίς ἀπαράδεκτες ἐπικηρύξεις του, τό 35% συμφωνοῦσε. Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, ὁ Πολάκης εἶναι τό σύνορο μεταξύ συστημικῶν καί ἀντισυστημικῶν ψηφοφόρων.
Μέ τόν τρόπο του ἐμποδίζει τόν ΣΥΡΙΖΑ νά ἀνοιχτεῖ στά πελάγη ψηφοφόρων τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς κεντρώας λογικῆς, μά ταυτόχρονα ἐμποδίζει χωρίς νά τό ξέρει πρώην ψηφοφόρους τῆς ΝΔ καί τοῦ ΠΑΣΟΚ νά ἐπιστρέψουν ἕκαστος στήν μητέρα παράταξη. Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια, ἄν δέν ἦταν τόσο χυδαῖος, τόσο τραμποῦκος καί τόσο ἀλαζονικά ἐγωιστής, θά μποροῦσε νά εἶναι καί ὁ καταλύτης τῆς ἀναμέτρησης. Εὐτυχῶς ὁ χαρακτῆρας του δέν τόν βοηθᾶ, καί αὐτό σέ ἕναν βαθμό ἐξυπηρετεῖ τήν ΝΔ. Ὄχι ἀπόλυτα ὅμως. Διότι ὅσοι ἐπιχειροῦν μέσα στήν ΝΔ νά παίξουν ρόλο ἀνάλογο τοῦ Πολάκη προσφεύγοντας σέ στοιχεῖα λαϊκοῦ πολιτικοῦ λόγου, δέν εἶναι πλέον πειστικοί.
Γιατί εἶναι βαθιά συστημικοί. Λαϊκός λόγος καί μοκασίνια γαλλικῶν οἴκων Louis Vuitton ἀξίας 1.150 εὐρώ δέν πᾶνε μαζί. Στήν θέση τῆς συντηρητικῆς παράταξης λοιπόν δέν θά πανηγύριζα γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ τραμπούκου. Θά μελετοῦσα τήν διεργασία καί θά πρόσεχα. Μετά τά Τέμπη, ἄλλαξαν οἱ καιροί. Ἔγιναν πιό ἄγριοι. Ὅπως ὁ Σφακιανός.
