Χωρίς ἀμφιβολία, ἡ ἀνθρωπότης βαδίζει πλέον ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς.
Ἡ ἐπίθεση τοῦ Ἰράν στό Ἰσραήλ, ἀσχέτως τῆς ἀποτυχίας της, ἀφοῦ ἀπεδείχθη ὅτι σχεδόν ὅλα τά βλήματα καί τά drones πού ἐξαπολύθηκαν ἀπό τήν Τεχεράνη «ἔμειναν στόν δρόμο» ἀπό τά ἰσραηλινά, ἀμερικανικά καί βρεταννικά πυρά, εἶναι ἕνα μικρό, ἀλλά ἀποφασιστικό βῆμα πρός τήν παράνοια.
Τό θεοκρατικό ἰρανικό καθεστώς, πού ἔχει κατορθώσει ἐπί μισό σχεδόν αἰῶνα νά παγιωθεῖ στήν μεγάλη χώρα τῶν Περσῶν, ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ χωρίς κανένα πρόβλημα νά ἐμπλέξει τόν κόσμο ὅλο σέ περιπέτειες… Βεβαίως, οὐδείς δύναται νά παραβλέψει τήν συμπεριφορά τῶν Ἰσραηλινῶν στό θέμα τῆς Γάζας, ὅπου διαπράττονται καθημερινά ὠμές παραβιάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀλλά ἡ ἰρανική ἐπίθεση μπορεῖ «νά τά κάνει ρημαδιό» πολύ πιό εὔκολα ἀπό ὅ,τι ὁ πόλεμος στήν μαρτυρική Λωρίδα…
Καί ἐμεῖς; Ποῦ βρισκόμαστε ἐμεῖς; Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἐπαναλάβουμε τήν ἄποψή μας, ὅτι δηλαδή ἡ Ἑλλάς δέν μπορεῖ παρά νά ἀκολουθεῖ τήν πολιτική τήν ὁποία χαράσσει ὁ δυτικός κόσμος. Δέν ἔχει ἡ πατρίδα μας τήν πολυτέλεια ἀλλά οὔτε καί τῆς ταιριάζει, ἀπό ἄποψη ἰδιοσυγκρασίας, ἡ πολιτική τοῦ «μιά στό καρφί καί μιά στό πέταλο», τήν ὁποία κατ’ ἐξακολούθηση ἐφαρμόζουν οἱ γείτονές μας.
Ἀναφερόμεθα στούς γείτονες, διότι δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ συμπατριῶτες μας, οἱ ὁποῖοι θαυμάζουν τήν «διπλωματία» τοῦ Ἐρντογάν, ὁ ὁποῖος «εἶναι καί μέ τούς Ἀμερικάνους, ἀλλά καί μέ τόν Πούτιν» καί «εἶναι μέλος τοῦ ΝΑΤΟ, ἀλλά στηρίζει τόσο τήν Ρωσσία ὅσο καί τό Ἰράν σέ πολλές περιπτώσεις.»
Ἡ Ἑλλάς πρέπει, καί ὀρθῶς τό πράττει, νά ἀκολουθεῖ τήν πορεία τήν ὁποία χαράσσει ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί, ἐν γένει, ὁ Δυτικός Κόσμος. Καί σέ καμμία περίπτωση, σέ μιά σύρραξη, δέν θά μποροῦσε νά «τό παίζει ἀδιάφορη», ὅπως «δέν τό ἔπαιξε» σέ δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ἀπό τούς ὁποίους ἐξῆλθε νικήτρια, στό πλευρό τῶν Συμμάχων.
Βεβαίως, ὅταν οἱ σύμμαχοι, ἔπειτα ἀπό τήν λήξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διένειμαν τά λάφυρα, ἐμεῖς, ὅπως συνηθίσουμε, εἴχαμε ἀποδυθεῖ σέ μιά, χωρίς νόημα, ἀδελφοκτόνο σύρραξη καί βρεθήκαμε ἐκτός νυμφῶνος καί ἀποδυναμωμένοι.
Ἀλλά ἀποσπάσαμε πολλά «εὖγε» καί τό περίφημο ἀπόφθεγμα τοῦ Τσῶρτσιλλ, ὅτι «μέχρι σήμερα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σάν ἥρωες, ἐφεξῆς θά λέμε ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες», ἕνα ἀπόφθεγμα τό ὁποῖο οὐδέποτε ἐπιβεβαιώθηκε ὅτι εἰπώθηκε, ἀλλά οὐδέποτε διέψευσε καί ὁ Τσῶρτσιλ ὅτι τό εἶπε. Ὅμως τό συμπέρασμα ἦταν …«πολύ λάδι καί ἀπό τηγανίτα τίποτε.»
Ὁπωσδήποτε πενιχρός ἀπολογισμός.
Τώρα, ἀσχέτως τοῦ πόσο θά διαρκέσει ἡ κρίση στήν Μέση Ἀνατολή καί ποιά θά εἶναι ἡ ἐξέλιξή της, ἐμεῖς, ὁ Ἑλλάς, εἴμαστε καί πάλι «μέ τήν σωστή πλευρά τῆς Ἱστορίας», ὅπως συνηθίσουμε νά λέμε. Τό θέμα εἶναι, ὅμως, τό κατά πόσον θά ἐκμεταλλευθοῦμε αὐτήν τήν πίστη μας στά δυτικά ἰδεώδη καί τήν προσήλωσή μας στήν Δυτική Συμμαχία.
Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Ἐρντογάν θά παίξει καί πάλι τόν ρόλο τοῦ «οὐδέτερου», ἀλλά θά κλείνει τό μάτι στούς ἱερωμένους πολεμιστές τοῦ Ἰράν.
Ἄς ἑτοιμαστοῦμε γιά ἕναν δύσκολο διπλωματικό πόλεμο καί ἄς προσπαθήσουμε νά τόν κερδίσουμε αὐτή τήν φορά.
