ΟΦΕΙΛΩ νά πῶ ὅτι πρός στιγμήν ἀνησύχησα.
Μετά τήν ἀπώλεια τῆς ἐξουσίας ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, πού, κατά τόν ἐμβριθῆ καθηγητή Ἀλιβιζᾶτο, «πιάνει πουλιά στόν ἀέρα», ἔμοιαζε κεραυνόπληκτος καί ἐντελῶς ἀποπροσανατολισμένος. Αὐτός ὁ «εὐφυέστατος» ἡγέτης, πού δέν ἔδινε οὔτε μιά πιθανότητα στό ἑκατομμύριο νά χάσει τίς ἐκλογές, ἔδειχνε τόσο ἀποσβολωμένος ἀπό τό χαστοῦκι τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας, ὥστε σχεδόν ὅλοι οἱ βαθυστόχαστοι πολιτικοί σχολιαστές καί ἀναλυτές διαβεβαίωναν ὅτι ἐξ αἰτίας τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος ἐπρόκειτο νά κάνει τό ἀπονενοημένο διάβημα καί, ἐγκαταλείποντας τόν ριζοσπαστισμό τῆς ἐπανάστασης καί τήν φλόγα τῶν λαϊκῶν ἀγώνων, νά στραφεῖ πρός τήν σοσιαλδημοκρατία!
Ναί, πρός στιγμήν ἔνοιωσα τόν κίνδυνο πού ἀπειλοῦσε τήν οἰκουμένη, καθώς ὁ ἄνθρωπος πού εἶχε γεννηθεῖ γιά νά μετατρέψει τούς ἀντιπαθεῖς Εὐρωπαίους σέ γραφικούς χορευτές ὑπό τόν ἦχο τῶν νταουλιῶν καί τῶν ζουρνάδων του, ὁ ἀτρόμητος ἀνατροπέας τῆς συντηρητικῆς καπιταλιστικῆς (καί κάπως ἀκροδεξιᾶς) Εὐρώπης, ὁ ζηλευτός «σταχανοβίτης» πού, μετά ἀπό 17 ὧρες σκληρῆς καί ἀδυσώπητης διαπραγμάτευσης, εἶχε τό κουράγιο καί τό σθένος νά σκύψει πρόθυμα, νά γονατίσει ὑπάκουα καί νά κάνει τήν πλέον ἀνεπανάληπτη kolotumba τῆς ἱστορίας, ναί, αὐτός ὁ γεννημένος νικητής, ἐμφανιζόταν ὡς ἕτοιμος νά ξεγράψει τό ἔνδοξο καί ἀδούλωτο παρελθόν του καί νά μεταμορφωθεῖ σέ ἄνευρο, ἄψυχο καί καταταλαιπωρημένο σοσιαλδημοκράτη, σάν καί αὐτούς πού ἀναζητοῦν ἀγωνιωδῶς στόν ἥλιο μοῖρα καί ψάχνουν τά ἀπογοητευτικά ἐκλογικά ποσοστά τους στά ὑπολείμματα μιᾶς ἀδειανῆς ἀπό ὄνειρα καί φαντασιώσεις κάλπης…
Ὄχι, δέν τήν φανταζόμουν ποτέ αὐτήν τήν σκληρή τύχη γιά τό χαρισματικό παιδί πού μεγαλούργησε στίς καταλήψεις τοῦ σχολείου του, γιά τόν τολμηρό ἀμφισβητία πού εἶχε τό ἀπαράμιλλο θάρρος νά παραμείνει ξύλο ἀπελέκητο σέ ὅλη του τή ζωή, γιά τό λαμπρό παλληκάρι πού ἀνδρώθηκε μέ τίς μολότωφ νά φωτίζουν τήν ξεκούρδιστη σκέψη του καί τίς ὁδομαχίες μέ τήν ἀστυνομία νά γιγαντώνουν τήν γαλβανισμένη ἀπό τούς μύθους τῆς ἀριστερᾶς ψυχή του… Δέν μποροῦσα ποτέ μου νά διανοηθῶ καί νά ἀποδεχθῶ τήν ἰδέα ἑνός Ἀλέξη ξέπνοου καί ἄπραγου, μακρυά ἀπό τίς ἔνδοξες πορεῖες πρός τήν πρεσβεία τῶν «φονιάδων τῶν λαῶν Ἀμερικάνων», ἑνός Ἀλέξη ἔξω ἀπό τό μεγαλεῖο τῶν μεταπολιτευτικῶν ἐκδηλώσεων γιά «πολλά νέα Πολυτεχνεῖα», ἑνός Ἀλέξη πού θά ἀπαρνιόταν, τόσο στυγνά καί ἀπάνθρωπα, τόν θρυλικό μαχητή τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας Κουφοντίνα καί τούς ὁραματιστές τῆς ἀριστερόστροφης ἀνοησίας Ρουβίκωνες… Δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ μέ τήν ὀδυνηρή σκέψη, ὅτι αὐτός ὁ Ἀγωνιστής (κεφαλαῖο τό «Α», ἀκριβῶς γιά νά ξεχωρίζει ἀπό τούς κοινούς, ἀσήμαντους καί ἀτάλαντους ἀγωνιστές), τό καμάρι τοῦ Τζανακόπουλου καί ἡ χαρά τοῦ Φλαμπουράρη, θά μποροῦσε νά ξαναφορέσει τήν γραβάτα τοῦ Ζάεφ, ὄχι πιά γιά νά πανηγυρίσει τό μεθυστικό κατόρθωμα τῶν Πρεσπῶν, ἀλλά ἁπλά καί μόνον γιά νά ἐπιβεβαιώσει ὅτι ἔγινε ἴδιος καί ἀπαράλλακτος μέ τούς ἄλλοτε μισητούς Εὐρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, πού τά βρίσκουν συνήθως μέ τούς ἀντιδραστικούς χριστιανοδημοκράτες καί κρατοῦν τήν Εὐρώπη στήν ἀνέχεια, στήν ὀπισθοδρόμηση καί στήν καταισχύνη… Ἀληθινός ἐφιάλτης!
Ὅμως, εὐτυχῶς, ὁ προικισμένος καί πολυτάλαντος Ἀλέξης φρόντισε γρήγορα νά διαλύσει τίς ἀνησυχίες μου καί νά διασκεδάσει τούς φόβους μου. Μπροστά στόν γνήσιο ἐκφραστή τῆς πλουτοκρατίας, τοῦ ἀχόρταγου καπιταλισμοῦ, τῆς νεοφιλελεύθερης ὀπισθοδρόμησης καί τοῦ παρακράτους τῆς δεξιᾶς Κυριάκο Μητσοτάκη, αὐτός ὁ γίγαντας τῆς δημοκρατίας, ὁ ἀγέρωχος γητευτής τῶν λαϊκῶν μαζῶν, ὁ ὀρθοτομῶν τήν γλῶσσα τῆς ἀληθείας, ξεδίπλωσε τό ἀνάστημά του καί μίλησε σάν γνήσιος σύντροφος τῆς δοκιμασμένης καί ἀσυμβίβαστης ἀγωνίστριας Περιστέρας Μπαζιάνα, πού δέν ἔχει πάψει νά κλαίει κάθε 5η Ἰουλίου καί ἐσχάτως πρόσθεσε τόν γοερό κλαυθμό της καί γιά τήν 7η Ἰουλίου…
Ἐκεῖ λοιπόν πού ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, ἀπρόσμενα καί ἄδικα πρωθυπουργός, χάρη στήν σκανδαλώδη ἀγνωμοσύνη τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ πρός τόν μεγαλόκαρδο εὐεργέτη του, ἀράδιαζε τόν σχεδιασμό του καί τόν προγραμματισμό του γιά μία Ἑλλάδα, πού ὁ Ἀλέξης δέν μπορεῖ νά φανταστεῖ οὔτε στά πιό διεστραμμένα ὄνειρά του, ἡ ἱστορία ξαναβρῆκε τόν ρυθμό της: ὁ Ἀλέξης ξανάγινε ὁ Τσίπρας πού λατρέψαμε, ὁ ἡγέτης πού θαυμάσαμε, ὁ νικητής πού δέν χάνει ποτέ, ὁ ἥρωας πού ταιριάζει στήν ἀριστερά, ἐπειδή βραχυκυκλώνει τήν σκέψη της, ἐξουδετερώνει τήν κρίση της καί βαλτώνει τίς φαντασιώσεις της. Μέ τήν χαρακτηριστική ψευτομαγκιά τῆς φωνῆς του, μέ τό ζηλευτό κουτσαβάκικο ὕφος, τό τόσο ταιριαστό μέ αὐτό τοῦ alter ego τοῦ Πολάκη, μέ τήν ἀνευθυνότητα πού τοῦ προσδίδει ἡ ἔλλειψη στοιχειώδους συναίσθησης τῆς κατάστασης στήν ὁποία ὁδήγησε τήν χώρα, δήλωσε στήν Βουλή (06.08.2019) –χωρίς νά τόν πλακώσει τό κτίριο– ὅτι «ἡ ἐπέλαση στό κράτος, ὁ ἀσφυκτικός ἔλεγχος τῆς ἐνημέρωσης καί τῶν ἀνεξάρτητων ἀρχῶν, ὁ ἔλεγχος τῆς δικαιοσύνης καί ἐν τέλει ἡ ὑπονόμευση τῆς ἴδιας τῆς δημοκρατίας (Σ.Σ.: ὅλα αὐτά ἀπό τόν Κυριάκο Μητσοτάκη!), δέν πρόκειται νά περάσουν ἀπαρατήρητες ἀπό τόν ἑλληνικό λαό, ἀπό τούς Ἕλληνες πολῖτες. Δέν πρόκειται νά μείνουν δίχως ἀντιδράσεις». Ὁ ἐξάδελφος Γεώργιος Τσίπρας εἶχε πεῖ μέ περισσότερη σαφήνεια (09.07.2019) αὐτό πού ὑπεννόησε ὁ «ἡγέτης»: «Σίγουρα θά βγεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ στούς δρόμους»!
Νά λοιπόν πού ὁ Ἀλέξης μας δέν ἔχει σκοπό νά προδώσει τήν ἱστορία του, νά ἀτιμάσει τό ἀγωνιστικό παρελθόν του, νά κακοκαρδίσει τούς πληγωμένους ἀπό τήν ἀναπάντεχη ἧττα συντρόφους, πού πρός στιγμήν καί καθώς οἱ μπάφοι τῆς ἐξουσίας χάιδευαν τά μπαρουτοκαπνισμένα ἀπό τούς ἀγῶνες πρόσωπά τους, εἶχαν πιστέψει ὅτι ὁ Γράμμος καί τό Βίτσι ἦταν πιά μιά μακρινή δυσάρεστη ἀνάμνηση…
Ναί! Ὁ Ἀλέξης εἶναι ἐδῶ! Ἕτοιμος «νά ἀντιδράσει», ὅπως μόνον αὐτός γνωρίζει! Ἔτσι ὅπως ἔχει μάθει καί ὅπως ἔζησε ὅλη του τήν ζωή, πλήν τῶν 5 τελευταίων ἐτῶν, πού τό τρισκατάρατο μνημόνιο καί ὁ Βαρουφάκης κύρτωσαν τούς ὤμους του καί κλάδεψαν τήν ψευτοπαλληκαριά του… Οἱ δρόμοι καί τά πεζοδρόμια τόν περιμένουν! Ἡ σοσιαλδημοκρατία, ἄς περιμένει καί αὐτή! Ὅλα τά ἄλλα, εὐτυχῶς, ἦταν ἕνα κακό ὄνειρο!…
*Δικηγόρος
