Αὐτά πού συμβαίνουν στό Ἀρτσάχ, δηλαδή ἡ ἐθνοκάθαρση τήν ὁποία ἐπιχειροῦν οἱ Τουρκαζέροι εἰς βάρος τῶν Ἀρμενίων, δείχνουν τήν εὐρωπαϊκή χρεοκοπία καί τήν ἀδυναμία τοῦ μορφώματος πού ἀκόμη ἀποκαλοῦμε «Εὐρωπαϊκή Ἕνωση» νά διαδραματίσει ἀποφασιστικό ρόλο στό διεθνές στερέωμα.
Ναί, εἶναι ἡ ἴδια «Εὐρωπαϊκή Ἕνωση», πού ἔχει δεχθεῖ τό Ἀτζερμπαϊτζάν στίς εὐρωπαϊκές ἀθλητικές ὁμοσπονδίες, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ΕΕ πού ἀπέκλεισε τούς Ρώσσους ἀθλητές καί τίς ρωσσικές ὁμάδες ἀπό τίς εὐρωπαϊκές ἀθλητικές διοργανώσεις, ἀλλά ἐπιτρέπει ἀκόμη στούς Ἀζέρους ἀθλητές καί στίς ἀζέρικες ὁμάδες νά μετέχουν στίς διοργανώσεις, τήν ὥρα πού ἐξοντώνεται στό Ἀρτσάχ ὁ ἀρμενικός πληθυσμός. Χωρίς ἀμφιβολία, σέ μιά πραγματικά «Ἑνωμένη Εὐρώπη» θά εἴχαμε σήμερα ξεσηκωμό ὅλων τῶν κυβερνήσεων καί ἄμεση παρέμβαση πρός τούς Τουρκαζέρους γιά τερματισμό τῆς ἐπιχειρήσεως ἐξοντώσεως τῶν Ἀρμενίων. Ἀντίθετα, βλέπουμε τήν Εὐρώπη (καί τήν δική μας πατρίδα, δυστυχῶς) νά ἀδιαφορεῖ καί νά σιωπᾶ. Λές καί δέν ὑπήρξαμε καί ἐμεῖς θύματα παρομοίων ἐγκληματικῶν πράξεων, λές καί δέν ὑπήρξαμε κι ἐμεῖς στόχος βαρβάρων ἀσιατῶν.
Μεγαλώσαμε σέ μιά περιοχή ὅπου ἡ ἀρμενική ἑλληνική κοινότητα στέριωσε, δημιούργησε καί πέτυχε. Οἱ Ἀρμένιοι εἶναι ἀδελφός λαός, εἶναι ἄνθρωποι τοῦ μόχθου, τῶν ἐπιστημῶν, τῶν Τεχνῶν, τῆς προόδου. Χριστιανοί, νοικοκυραῖοι, ἔμποροι σωστοί. Οἱ παρέες μας ἦταν σχεδόν ἀποκλειστικά παιδιά ἀρμενικῆς καταγωγῆς. Παιδιά πού ὑπηρέτησαν στόν Ἑλληνικό Στρατό, Ἕλληνες 100%, ἀλλά πού ποτέ δέν λησμόνησαν τήν καταγωγή καί τούς προγόνους τους.
Οἱ Ἀρμένιοι εἶναι ὁ λαός πού δοκίμασε ὅσο κανείς ἄλλος τήν τουρκική θηριωδία, μέ τήν τρομακτική ἀπώλεια ἑνός καί πλέον ἑκατομμυρίου Ἀρμενίων στήν τρομακτική ἐθνοκάθαρση τοῦ Ταλαάτ Πασᾶ, τό 1915. Εἶναι ὁ λαός πού ἀγωνίσθηκε ὅσο κανείς ἄλλος καί πού τελικά πέτυχε νά ἀναγνωρισθεῖ ἀπό τίς «μεγάλες δυνάμεις» (πρώην, δηλαδή) ἡ Γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων, πρός μεγάλη ἀπογοήτευση τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε μαέστρος στήν ἐν λόγῳ τεχνική τήν ὁποία τώρα ἐφαρμόζουν οἱ Τουρκαζέροι!
Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ Τουρκία παίζει δυνατά σέ αὐτό τό δρᾶμα πού λαμβάνει χώρα στό Ἀρτσάχ, μέ τίς χιλιάδες τῶν Ἀρμενίων νά ἐξαναγκάζονται –πολλοί ἔχουν χάσει ἤδη τήν ζωή τους ἐνῷ γίνεται λόγος καί γιά ἐξαφανίσεις πολλῶν παιδιῶν– νά ἐγκαταλείψουν τήν πατρογονική γῆ, μέ λιγοστά ὑπάρχοντα σέ βαλίτσες καί σάκκους. Καί ἡ πολιτισμένη Δύση παρακολουθεῖ ἀπαθῶς μία ἀκόμη ἐπιχείρηση ἐθνοκαθάρσεως, ἀπό τούς ἴδιους «μαστόρους», ὅπως παλαιότερα.
Τήν Κυριακή, στήν πλατεῖα Συντάγματος, οἱ Ἀρμένιοι τῆς Ἑλλάδος ὀργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας καί συμπαραστάσεως πρός τόν δοκιμαζόμενο ἀρμενικό πληθυσμό τοῦ Ἀρτσάχ.
Ἡ ἧττα τῶν Ἀρμενίων ἀπό τούς Ἀζέρους στό μέτωπο τοῦ πολέμου, τούς ἐξανάγκασε σέ συνθηκολόγηση, τῆς ὁποίας τώρα ὑφίστανται τίς συνέπειες.
Τήν ὥρα πού ἡ Οὐκρανία ἀντιμετωπίζει τήν δική της τραγωδία, ἡ Ρωσσία «κάνει τά στραβά μάτια» γιά ὅσα συμβαίνουν στό Ἀρτσάχ, ἐνῷ μέ ἕνα της μόνο νεῦμα, θά μποροῦσε νά ἔχει σταματήσει τήν τραγωδία.
Μήπως πρέπει νά μᾶς προβληματίσει ὅλο αὐτό τό σκηνικό; Μήπως πρέπει νά μήν ξεχνᾶμε ὅσα καί ἐμεῖς, ὡς ἔθνος, ἔχουμε ὑποστεῖ; Μήπως νά μιλήσουμε δυνατά στά ὄργανα τῆς (δῆθεν) Ἑνωμένης Εὐρώπης; Μήπως ἀργότερα θά εἶναι πολύ ἀργά;
