Ἡ μετάλλαξις τοῦ πολιτικοῦ συστήματος

ΟΙ ΑΥΡΙΑΝΕΣ εὐρωεκλογές μπορεῖ νά ἀποδειχθοῦν πολύ πιό σημαντικές ἀπό ὅ,τι μπορεῖ νά θεωροῦν οἱ περισσότεροι πολῖτες.

Τήν σημασία τους, ὅμως, φαίνεται νά ἀγνοεῖ καί τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ὄχι μόνον στήν Ἑλλάδα, ἀλλά σέ ὁλόκληρη τήν Γηραιά Ἤπειρο.

• Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Ἡ ἐξέλιξις τήν ὁποία οἱ θεωρούμενοι μετριοπαθεῖς ὀνομάζουν ἄνοδο τῆς ἀκροδεξιᾶς καί τήν ὁποία προσπαθοῦν νά ἀντιμετωπίσουν ἁπλῶς «ξορκίζοντάς» την, ἀποτελεῖ μιά πολιτική πραγματικότητα, τήν ὁποία διαμόρφωσαν οἱ ἀνάγκες τῆς κοινωνίας. Ἀνάγκες, τίς ὁποῖες οἱ συστημικές πολιτικές δυνάμεις ἀπέτυχαν νά ἀναγνωρίσουν καί φυσικά ἀπεδείχθησαν ἀνίκανες νά ἀνταποκριθοῦν σέ αὐτές. Ἀπ’ ἐναντίας ἡ καταστροφολογία τους διεψεύσθη τοῖς πράγμασι ἀπό τήν συνετή διακυβέρνηση ἡγετῶν ὅπως ἡ Τζώρτζια Μελόνι ἤ ἀπό τήν εὐημερία πού ἔχουν φέρει στίς χῶρες τους κυβερνήσεις ὅπως αὐτή τοῦ Βίκτωρ Ὀρμπάν στήν Οὑγγαρία.

Γιά τούς γνῶστες τῆς ἱστορίας ὁ τρόπος διά τοῦ ὁποίου πολιτεύονται τά κόμματα πού διεκδικοῦν τό «κέντρο», εἴτε ἐκ δεξιῶν εἴτε ἐξ ἀριστερῶν, ἐνθυμίζει τόν ἀλήστου μνήμης Κλέμεντ Μέττερνιχ. Ὁ ὁποῖος τοὐλάχιστον εἶχε ἀπόλυτη συναίσθηση τοῦ γεγονότος, ὅτι «προσπαθοῦσε νά συντηρήσει μέ ὑποστυλώματα» ἕνα καταρρέον διεθνές σύστημα, ἐκεῖνο τῶν ἐλέῳ θεοῦ μοναρχιῶν καί τῆς καθεστηκυίας τάξεως πραγμάτων τοῦ 19ου αἰῶνος. Οἱ σημερινοί ἡγέτες τῆς Εὐρώπης ἐμφανίζονται νά μήν ἔχουν οὔτε τήν αὐτογνωσία τοῦ Αὐστριακοῦ Καγκελλαρίου, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς συνώνυμο μέ τήν ἀπολυταρχία, τήν ἀκαμψία καί τήν καταστολή κάθε φιλελεύθερης ἐκφράσεως. Ἀλήθεια, πῶς θά καταγράψει ἡ ἱστορία, μετά 150 χρόνια, πρόσωπα σάν τήν Οὔρσουλα φόν ντέρ Λάυεν ἤ τόν Ἐμμανυέλ Μακρόν; Θά τούς θυμᾶται κανείς; Ἤ μήπως θά παραμείνουν στήν συλλογική μνήμη ὡς μοιραῖα πρόσωπα γιά τήν Εὐρώπη καί τόν κόσμο;

Τό ἴδιο ἐρώτημα ἰσχύει καί γιά τούς πολιτικούς ταγούς τῆς χώρας μας, οἱ ὁποῖοι ἐπαίρονται ὅτι εὑρίσκονται στήν πρωτοπορία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν στούς ὁποίους ἐντάσσονται στήν Εὐρώπη, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ οὐραγοί τῶν παρατάξεων τοῦ χθές. Ἔχουν μάλιστα χάσει καί τόν ἰδεολογικό τους προσανατολισμό (ἄν μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε ἀκόμη γιά ἰδεολογίες) καί τήν πολιτική τους κατεύθυνση. Γιά νά μήν πᾶμε μακρυά, θά μείνουμε σέ κάποιες πολύ χαρακτηριστικές «ὑποσχέσεις» τῶν κομμάτων. Πρό δεκαετίας περίπου, ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς εἶχε ἐξαγγείλει τήν καθιέρωση μονίμου φορολογικοῦ συστήματος πού θά ἐφηρμόζετο γιά μία τοὐλάχιστον δεκαετία.

Ἡ Νέα Δημοκρατία δέν τό ἔκανε ποτέ καί τώρα ἔρχεται καί τό ὑπόσχεται ὁ ἀρχηγός τῆς ἀριστερᾶς Στέφανος Κασσελάκης, μαζί μέ μίαν ἐξαγγελία μειώσεως τῶν φορολογικῶν συντελεστῶν στό 17% καί καταργήσεως τῆς (λίαν ἀδίκου καί ἀντιπαραγωγικῆς) προκαταβολῆς φόρου. Στό προνομιακό δηλαδή γιά τήν δεξιά πεδίο τῆς φορολογικῆς πολιτικῆς ὁ κ. Κασσελάκης φαίνεται (ἔστω σέ ἐπίπεδο συνθηματολογίας) νά ἔχει ὑπερκεράσει τήν Νέα Δημοκρατία.

Στό, ἐπίσης, προνομιακό πεδίο τῆς δημοσίας ἀσφαλείας, ἡ Νέα Δημοκρατία φαίνεται νά ἔχει καταγράψει τήν χειρότερη πολιτική της ἐπίδοση. Πράγματι, τό 2019, ἐξελέγη μέ κεντρικό προεκλογικό σύνθημα τήν ἀποκατάσταση τοῦ νόμου καί τῆς τάξεως, κάτι τό ὁποῖο ἀπαιτοῦσαν οἱ πολῖτες μετά τήν ἀσυδοσία τῶν πάσης φύσεως κακοποιῶν πού δυνάστευαν τήν κοινωνία κατά τήν διάρκεια τῆς ἀριστερᾶς διακυβερνήσεως. Ἀλλά ἐπειδή ἡ ἀνασφάλεια ἐξακολουθεῖ νά ταλαιπωρεῖ τούς πολῖτες, ἀκόμη καί οἱ μικροδιαδηλώσεις διαταράσσουν πολύ συχνά τήν ζωή τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν, ἔρχεται ὁ ἀρχηγός τῆς ἀριστερᾶς Στέφανος Κασσελάκης νά ὑποσχεθεῖ ἀσφάλεια γιά τούς πολῖτες! Ἄλλο ἕνα σημεῖο στό ὁποῖο, φραστικά τοὐλάχιστον, ἔχει ὑπερκεράσει τήν Νέα Δημοκρατία.

Καί πᾶμε στά ἐθνικά θέματα. Δυσανασχετούσαμε ὅταν πρό ἐτῶν ὁ Ἀλέξης Τσίπρας συνηντᾶτο πίσω ἀπό κλειστές θύρες μέ τόν Ταγίπ Ἐρντογάν. Τό γεγονός ὅτι ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης μεταβαίνει στήν Ἄγκυρα ἐν χορδαῖς καί ὀργάνῳ καί μέ μιά τεράστια κουστωδία, δέν μᾶς κάνει νά ἀνησυχοῦμε ὀλιγώτερο. Καί τοῦτο, διότι βλέπουμε «περίεργες» κινήσεις ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς, οἱ ὁποῖες θά μποροῦσαν νά «νομιμοποιοῦν» τίς τουρκικές διεκδικήσεις στό Αἰγαῖο. Πῶς ἀλλιῶς νά ἑρμηνεύσουμε τό γεγονός ὅτι γιά χάρη κινδυνευόντων (!) σαυρῶν καί σαλιγκαριῶν, κάποιοι ἀπέσυραν τήν οἰκονομική δραστηριότητα ἀπό νησῖδες τοῦ νοτιοανατολικοῦ Ἀρχιπελάγους, ἀποστερῶντας τό δικαίωμα σέ ΑΟΖ;

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι δέν τό ἀπεφάσισε αὐτό ὁ δήμαρχος Ἀστυπαλαίας. Ἀλλά ὅπως καί νά ἔχει τό πρᾶγμα, ὅταν ἡ «Ἑστία» ἀνέδειξε τό θέμα ἐπισημαίνοντας τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ, ἀντίδρασις ἀπό τήν Κυβέρνηση δέν ὑπῆρξε. Μόνον ἡ κ. Δούρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προέβη σέ σχετική δήλωση. Μία ἀκόμη περίπτωσις, ὅπου σέ ἕνα ζήτημα προνομιακό γιά τήν Δεξιά, ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔρχεται νά ὑπερκεράσει τήν Νέα Δημοκρατία.

Ἄν αὐτά δέν συνιστοῦν μετάλλαξη τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, διερωτώμεθα πῶς θά μπορούσαμε νά τά χαρακτηρίσουμε.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτά εἶναι τά δεδομένα μέ τά ὁποῖα ὁδεύουμε πρός τίς ἐκλογές. Μέ ἕνα διαστρεβλωμένο πολιτικό σύστημα τό ὁποῖο προσβλέπει πρός μιάν Εὐρώπη πού καταρρέει. Τό χειρότερο εἶναι ὅτι οὐδείς στήν Ἑλλάδα τολμᾶ νά δεῖ τό μέλλον καί νά διαμορφώσει τίς πολιτικές πού εἶναι ἀπαραίτητες γιά νά ἀνταποκριθεῖ ἡ χώρα στίς προκλήσεις του.