Ἔχει κλείσει τά 78 ὁ Νίκ Μέισον, ὁ ντράμερ τῶν μεγάλων “Pink Floyd”
Καί μᾶς ἐπισκέφθηκε μέ τό συγκρότημά του, τούς “Nick Mason’s Saucerful Of Secrets” γιά δύο συναυλίες, στήν Θεσσαλονίκη καί τήν Ἀθήνα. Συνάδελφος δημοσίευσε τήν φωτογραφία τοῦ Μέισον τότε καί τώρα. Στήν μία ἕνας ἄνδρας μέ πλούσια χαίτη καί παχύ μουστάκι, στήν ἄλλη ἕνας σχεδόν φαλακρός ἑβδομηντάρης καί βάλε. Ἀλλά ἄν προσέχατε τά μάτια του, θά καταλαβαίνατε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ἄνθρωπος!
Χθές, σέ κάποιο κανάλι εἶδα τούς «Ρόλινγκ Στόουνς», οἱ ὁποῖοι κάνουν παγκόσμια περιοδεία ἑορτάζοντας τά ἑξήντα (!) χρόνια ζωῆς, ὡς συγκρότημα! Καί εἶδα τόν Μίκ Τζάγκερ νά ἑρμηνεύει τό «Σατισφάξιον». Εἶδα ἕναν σχεδόν ὀγδοντάρη, ντυμένο παρδαλά, νά «χτυπιέται» στή σκηνή καί νά «φαλτσάρει» εὐκρινῶς στίς καταλήξεις. Ἀλλά μοῦ ἄρεσε! Γιατί αὐτό εἶναι, ἀγαπητοί φίλοι, τό Ρόκ. Νά φαλτσάρεις, νά κάνεις λάθος, ἀλλά οἱ ἄλλοι νά παίζουν σάν νά μή συμβαίνει τίποτε, νά ἀκοῦς τά τύμπανα ἀλαλάζοντα καί τά φάλτσα δῆθεν φωνητικά, καί νά ἐκστασιάζεσαι!
Τί εἶναι, ἀλήθεια, τό Ρόκ; Εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἀποδώσεις μέ τέσσερα-πέντε ὄργανα, ὅλα ἐκεῖνα πού ἀποδίδουν οἱ μεγάλες ὀρχῆστρες. Κιθάρα, μπάσο, πλῆκτρα καί τύμπανα! Καί ὁ ἦχος νά βγαίνει μέσα ἀπό τούς ἐνισχυτές καί τά μικρόφωνα! Νά ἀκοῦς τό μπάσο καί τήν κάσα νά δίνουν τήν βάση, τόν ρυθμό (Μπάσο= base-bass), τήν κιθάρα νά ἀντικαθιστᾶ τά ἔγχορδα τῆς μεγάλης ὀρχήστρας καί τά πλῆκτρα νά συνοδεύουν, ἀντικαθιστώντας τό «καλῶς συγκεκερασμένο κλειδοκύμβαλο»…
Αὐτό εἶναι τό Ρόκ. Νά μπορεῖς νά παίζεις ἀφαιρετικά, ἀλλά νά συμπληρώνεις ὅ,τι λείπει μέ τήν ψυχή σου! Νά τολμᾶς νά τραγουδήσεις ἔστω κι ἄν ἡ φωνή σου δέν εἶναι σμιλεμένη, δέν ἔχεις κάνει φωνητική, δέν ἔχεις μάθει ἀναπνοές καί διαφράγματα.
Πῆγα τίς προάλλες νά ἀκούσω μιά καλή φίλη, πού ἀνακάλυψε σέ προχωρημένη κάπως ἡλικία ὅτι ἔπρεπε νά καλλιεργήσει τήν (πολύ καλή) ρόκ φωνή της. Καί πῆγε σέ δασκάλες φωνητικῆς, ἔμαθε ὅλα τά μυστικά τῶν φωνητικῶν της χορδῶν καί ὁλοκληρώθηκε. Ἔ, ὅταν τραγούδησε κάποια ροκάκια, ἔμοιαζε σάν νά τά εἶχε χαμένα!
Νομίζω ὅτι ὁ Σταμάτης Κραουνάκης ἔχει γράψει ἕνα τραγούδι τοῦ ὁποίου ὁ στίχος εἶναι ἡ ἀνάγλυφη παρουσίαση αὐτοῦ πού ἀποκαλοῦμε ρόκ. Παραθέτω: «Τό ρόκ ἀρχίζει καί δέν τελειώνει, σοῦ ροκανίζει τό παντελόνι, γιατί εἶσαι ρόκ/
Τό ρόκ δουλεύει, κι ἡ νύχτα τρίζει, σέ ξενιτεύει, καί σέ γυρίζει γιατί εἶσαι ρόκ./
Τό ρόκ σέ παίρνει καί σέ σηκώνει, σέ τριβελίζει, σ’ ἀναστατώνει, around the clock./ Ρόκ εἶναι ὁ βράχος καί κλόκ ὁ χρόνος κι ἐγώ μονάχος, μά ὄχι μόνος ,γιατί εἶσαι ρόκ. Γιατί τό ρόκ ὅ,τι καί νά ’σαι, ἅμα δέν τό ’χεις, νά τό φοβᾶσαι, γιατί εἶναι ρόκ!»…
Ὅποτε ἔχω καιρό, ὅποτε χρειάζομαι δύναμη, πηγαίνω στό στούντιο τῆς ὁδοῦ Βουλιαγμένης, μέ τό συγκρότημά μας (μαζί ἀπό τό 1967), καί «κάνουμε πρόβα» τρεῖς ὧρες! Καί νοιώθω τίς μπαταρίες γεμᾶτες! Αὐτό εἶναι ρόκ!
