Ἄν σκεφθοῦμε ἤρεμα, χωρίς νά ἀφήσουμε τό θυμικό νά μᾶς παρασύρει (ἄν καί δέν εἶναι εὔκολο σέ παρόμοιες περιπτώσεις), ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, μέχρι στιγμῆς, ἔχει πετύχει τόν κύριο στόχο του.
Δηλαδή νά «πνίξει» κάθε ἄλλο θέμα καί νά ἀσχολεῖται τό σύμπαν μέ τό βιβλίο του. Βεβαίως, ἄν τό κονκλάβιο τῶν ἰδιοκτητῶν τῶν μέσων ἐνημερώσεως, τά ὁποῖα (πλήν ἐξαιρέσεων φωτεινῶν καί ἐλαχίστων) ἀνήκουν σέ ἐπιχειρηματίες πού ἀσχολοῦνται κυρίως μέ τίς ἄλλες τους ἐπιχειρηματικές δραστηριότητες, δέν εἶχε ἀποφασίσει νά τόν στηρίξει (ἄγνωσται αἱ βουλαί τοῦ κονκλαβίου, πιό ἄγνωσται καί ἀπό ἐκεῖνες τοῦ λαοῦ), τό βιβλίο δέν θά εἶχε τήν προβολή πού ἔχει – μέχρι στιγμῆς.
Ὁ πρώην Πρωθυπουργός, πάντως, μέ μιά κίνηση πού σέ ἄλλες κοινωνίες δύσκολα θά τολμοῦσε νά κάνει, ἔρχεται νά μᾶς θυμίσει μιά ἱστορία πού μᾶς ἔλεγαν οἰν γονεῖς μας.
Ὁ ἰατροφιλόσοφος πατέρας μᾶς ἔλεγε τά λόγια τοῦ Κομφούκιου: «Ὅταν εἶσαι νέος, πρέπει νά διαβάζεις. Νά μελετᾶς, νά μελετᾶς πολύ, νά φορτώνεσαι γνώσεις. Πρέπει νά γίνεις καμήλα, πού θά τήν φορτώσουν τόσο πολύ, πού δύσκολα θά μπορέσει νά σταθεῖ στά πόδια της. Θά φορτωθεῖς γνώσεις καί ἐμπειρίες, θά σταθεῖς στά πόδια σου καί τότε, ἀπό καμήλα, θά γίνεις λιοντάρι! Θά πετάξεις ἀπό τήν ράχη σου ὅλα τά περιττά, θά κρατήσεις τήν χαίτη πού θά σοῦ ἔχουν δημιουργήσει τά χρήσιμα ἀπό ἐκεῖνα πού φορτώθηκες καί θά βγεῖς στόν ἀγῶνα δυνατός, ἕτοιμος νά νικήσεις».
Ὁμολογοῦμε ὅτι φορτωθήκαμε ἕνα σωρό γνώσεις καί ἐμπειρίες, ἀλλά ὅταν πιστέψαμε ὅτι γίναμε λιοντάρι, δέν εἴχαμε ὑπολογίσει τίς ὕαινες, πού στήν Ἑλλάδα ἔχουν τήν μορφή κομματόσκυλων καί κρατικῶν λειτουργῶν. Ἔτσι, κάποια στιγμή βρεθήκαμε σέ δύσκολη θέση, ἀλλά, μέ βάση τίς γνώσεις, τήν ἐμπειρία καί ἕναν-δυό καλούς φίλους, τόν Γιάννη Φιλιππάκη καί τόν Γιῶργο Δραγώνα, ξεπεράσαμε τήν δοκιμασία.
Ἄς τά ἀφήσουμε, ὅμως, αὐτά γιά τήν δική μας «Ἰθάκη», πού θά ἐκδοθεῖ ὅταν κοπάσει ὁ κουρνιαχτός ἀπό τό εὐπώλητο (καί μέ μεγάλα κέρδη, ὑποθέτω) βιβλίο τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ.
Εἴχαμε τήν τύχη νά ἐξασφαλίσουμε πρόσβαση στό βιβλίο πρίν ἐκτεθεῖ στίς βιτρίνες καί στήν κρίση τῶν ἀναγνωστῶν καί τό διαβάσαμε –ὅσο μπορούσαμε– κεφάλαιο μέ κεφάλαιο.
Ὁμολογουμένως, εἶναι ἐνδιαφέρον. Καί νομίζουμε ὅτι ἐκεῖνοι πού εἶχαν τήν ἰδέα καί πού μπόρεσαν νά τήν περάσουν στόν ὑπογράφοντα τό πόνημα εἶχαν δίκιο.
Τοῦ πέρασαν, δηλαδή, τό ὅτι μέ τό βιβλίο θά μπορεῖ νά λέει «τά ἔγραψα ὅλα καί ξεμπέρδεψα μέ τό παρελθόν, ἄς μιλήσουμε γιά τό μέλλον» κι ἔτσι θά ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐπιστρέψει στήν ἐνεργό πολιτική.
Στήν Ἑλλάδα μᾶς ἀρέσει –ἐκτός ἀπό τοῦ νά διχαζόμαστε– τό νά δείχνουμε μεγαλόθυμοι καί μεγαλόψυχοι, χωρίς κατά βάθος νά εἴμαστε.
Ἔτσι, ἔχουμε συγχωρήσει (πάντα μέ γνώμονα τό προσωπικό μας κυρίως συμφέρον) καί ἄλλες φορές σέ πολιτικούς μεγάλα σφάλματα καί τούς ἔχουμε δεχθεῖ ξανά στήν μεγάλη καί τρυφερή μας ἀγκαλιά, μέ τήν κρυφή ἐπιθυμία νά τούς σφίξουμε κάποια στιγμή πιό δυνατά ἀπ’ ὅσο ἀντέχουν.
Δέν γνωρίζουμε ἐάν ἡ «Ἰθάκη» θά εἶναι ἀρκετή γιά νά δώσει στόν Ἀλέξη Τσίπρα ὅσα εἶχε καταφέρει νά κερδίσει, ἀλλά τό ὅτι θά ἐπανέλθει στήν κεντρική πολιτική σκηνή ἄς τό θεωροῦμε βέβαιο.
Τόν βοηθοῦν πολύ οἱ πρώην σύντροφοί του, πού σκοτώνονται μεταξύ τους, ἀλλά καί ὅλος ὁ «προοδευτικός» χῶρος, πού βρίσκεται σέ περιδίνηση.
Ἄντε, νά δοῦμε ποῦ θά βγάλει τελικά ἄλλη μιά πολιτικο-ἐπιχειρηματική καντρίλια…
Μ.Η.Τ. 232122