Ἀφοῦ ἀπορρίψουμε τόν ὅρο «γυναικοκτονία», καθώς ἡ γυναῖκα εἶναι ἐπίσης ἄνθρωπος καί ἑπομένως ἔχουμε «ἀνθρωποκτονία», ἄς μιλήσουμε γιά τήν γελοία ἀντίληψη κάποιων (ὑποτίθεται) ἀνδρῶν, τήν ὁποία ἐξέφρασε μέ τήν δήλωσή του ὁ στυγερός δολοφόνος τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. «Τήν ἤθελα μόνο δική μου.»
Ἤθελε δική του μιά κούκλα, ἕνα παιγνίδι, ἕνα ἀντικείμενο, ἕνα κάτι. Πόσο γελοία εἶναι αὐτή ἡ ἀντίληψη! Καί πόσο «ἄνδρας» εἶναι ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου ὅταν σηκώνει τό χέρι ἐναντίον μιᾶς γυναίκας;
Γιά νά τελειώνουμε, ὅταν ἕνας «ἄνδρας» σηκώνει χέρι σέ μιά γυναῖκα, παύει νά εἶναι ἄνδρας! Κι ἄν θέλουμε νά προχωρήσουμε περισσότερο, ἡ γυναῖκα, ἡ μήτρα τῆς ζωῆς, εἶναι τό «ἰσχυρό φῦλο».
Ἐκείνη κατευθύνει, ἐκείνη φέρνει στόν κόσμο τά παιδιά, ἐκείνη συμβάλλει περισσότερο ἀποφασιστικά στήν συνέχιση τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.
Ἐπιτρέψτε μας –χωρίς οὐδεμία σχέση νά ἔχουμε μέ τήν φαιδρότητα τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος»– νά τονίσουμε ὅτι ἡ δολοφονία μιᾶς γυναίκας ἀπό ἄνδρα, θά πρέπει νά τιμωρεῖται μέ ποινή μεγαλύτερη ἀπό ἐκείνη τοῦ φόνου ἄνδρα ἀπό γυναῖκα! Κι αὐτό, διότι ὁ ἄνδρας πού ἀφαιρεῖ τήν ζωή ἀπό μιά γυναῖκα, στερεῖ ἀπό τήν κοινωνία ἕνα ἄτομο περισσότερο ἀπαραίτητο ἀπό τόν ἄνδρα.
Καί αὐτή ἡ κωμική ἀντίληψη τοῦ «εἶμαι ἄνδρας καί τό κέφι μου θά κάνω», πρέπει νά τελειώνει μία καί καλή.
Κι αὐτό πρέπει νά ἀρχίζει ἀπό τήν οἰκογένεια καί τό σχολεῖο! Νά μαθαίνει τό ἀγόρι ἀπό μικρό, στό σπίτι καί στήν αἴθουσα διδασκαλίας, ἐκεῖνο τό ἁπλοϊκό πού ἔχουμε ὅλοι κάποια στιγμή ἀκούσει.
«Τήν γυναῖκα δέν τήν χτυπᾶς οὔτε μέ τριαντάφυλλα»!
Ἄς φροντίσουν οἱ πατεράδες νά δείχνουν τόν ἀπαιτούμενο σεβασμό στό ταίρι τους καί αὐτό νά τό ἀποτυπώνουν στό μυαλό τῶν παιδιῶν μέ τήν συμπεριφορά τους.
Ἀπό μικροί ἀκόμη, ἀντιπαθούσαμε ἐκεῖνα τά τραγούδια «τῆς μαγκιᾶς», πού ἤθελαν τόν ἄνδρα νά εἶναι «ὁ ἀφέντης» στό σπίτι. Καί ἄς μήν κοροϊδευόμαστε. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι στά μέρη ὅπου οἱ ἄνδρες παινεύονται γιά τό «ἀντριλίκι» καί τήν πρωτοκαθεδρία τους, ἡ γυναῖκα εἶναι ἐκείνη πού κάνει τό «κουμάντο». Στήν Κρήτη καί στήν Μάνη, ἐκεῖ πού ὁ ἄντρας φαντάζει σάν τό «ἄγριο σερνικό», οἱ μανάδες ἔχουν τόν πρῶτο καί τελευταῖο λόγο. Ἄν δέν πεῖ ἡ μάνα τό «ἔχει καλῶς», δέν κουνιέται φύλλο ἀπό τούς μουστακαλῆδες καί τούς «βαρύμαγκες».
Καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἡ γυναῖκα ἀπό τήν ἐπιβολή ὅρων ὅπως αὐτός τῆς, προσβλητικῆς γιά τό γυναικεῖο φῦλο, «γυναικοκτονίας». Ναί, ἄν θέλουμε καί ἐπειδή ἔτσι πρέπει, ἄς ὑπάρξει Νόμος πού θά θεωρεῖ τόν φόνο γυναίκας ἀπό ἄνδρα ἔγκλημα «ἰδιαιτέρως εἰδεχθές». Καί δίκαιο μᾶς φαίνεται καί λογικό.
Καί θά κλείσουμε τό σημερινό μας «ξέσπασμα», ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ κόσμος θά ἦταν πολύ καλύτερος ἄν κυβερνοῦσαν οἱ γυναῖκες, πού ἔχουν μέσα τους ἰσχυρότερα συναισθήματα καί ἐνεργοῦν μέ βάση τό ἔνστικτο καί τήν δύναμη μέ τήν ὁποία τίς ἔχει προικίσει ἡ φύση, τήν δύναμη πού μᾶς κάνει νά λυγίζουμε καί νά δακρύζουμε ὅταν ἀκοῦμε τό κλάμα τοῦ παιδιοῦ πού φέρνουν στόν κόσμο.
Ἀγαπᾶτε τίς γυναῖκες! Εἶναι ὅ,τι καλύτερο σκέφθηκε ὅποιος δημιουργός μας!
