Ἀχός βαρύς ἀκούγεται γιά τά ἀκριβά εἰσιτήρια τῆς Ἀκτοπλοΐας. Καί βέβαια εἶναι ἀκριβά. Ἀλλά γιατί εἶναι ἀκριβά; Ποιός ἔχει δίκιο;
Οἱ ἀκτοπλόοι (δηλαδή, μία ἑταιρεία πού ἀνήκει σέ ἰδιώτη ἀπό ἄλλη εὐρωπαϊκή χώρα, μία ἑλληνική, πού προσπαθεῖ νά καθιερώσει τήν ταχύτητα ὡς κύριο προσόν τῆς Ἀκτοπλοΐας –καί μέ τό δίκιο της– καί μία τρίτη, ἡ ὁποία ἀνήκει σέ funds καί σέ τράπεζες) ἰσχυρίζονται ὅτι «δέν βγαίνουν» καί προβάλλουν ὡς κυριότερο λόγο ὅτι θά ἐπιβαρυνθοῦν μέ τό τεράστιο κόστος τῶν τεσσάρων δισεκατομμυρίων εὐρώ, προκειμένου νά ἀποκτήσουν τά «πράσινα» πλοῖα πού προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν, μετά τό 2030, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ὁ ΙΜΟ.
Ἡ κυβέρνηση, ἀπό τήν ἄλλη, ἀπαντᾶ μέ μιά νεφελώδη ὑπόσχεση, ὅτι θά φορολογήσει τά «ὑπερκέρδη» ἀπό καταχρεωμένες ἐπιχειρήσεις. Ἄς κοιτάξουμε τό πρόβλημα κατάματα.
Ἄς ἀρχίσουμε μέ ὀνόματα: Κολοκοτρώνης, Καβουνίδης, Τυπάλδος, Εὐθυμιάδης, Καραγεώργης, Σφηνιᾶς, Βγενόπουλος, Στρίντζης, Ἀγαπητός, Βεντούρης. Ἄνθρωποι πού ἀναλώθηκαν στόν χῶρο τῆς Ἀκτοπλοΐας. Ὅλοι ἀπέτυχαν νά «χαροῦν» στήν ζωή τους. Πτώχευσαν, ἀτύχησαν, ὁ δέ Σφηνιᾶς, ὁ δαιμόνιος μαθητής τοῦ Εὐθυμιάδη, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε τήν Ἑλληνική Ἀκτοπλοΐα σέ μιά πρωτοφανῆ ἄνθηση καί ἀνανέωση, πήδησε ἀπό τόν ὄγδοο ὄροφο τῶν γραφείων τῆς Minoan Flying Dolphins στό πεζοδρόμιο τῆς Ἀκτῆς Κονδύλη!
Ὁ μόνος κερδισμένος ἀπό τήν Ἀκτοπλοΐα ἦταν ὁ μακαρίτης ὁ Περικλῆς Παναγόπουλος, ὁ ὁποῖος εἶχε μίαν ἄλλη, ἀπολύτως ρεαλιστική καί δίχως ἴχνος ρομαντισμοῦ ἄποψη: «Ὅταν τό πάρτυ ἀρχίζει νά γίνεται ὡραῖο, πρέπει νά φεύγεις!». Ὅλοι οἱ ἄλλοι προαναφερθέντες ἔβλεπαν τήν Ἀκτοπλοΐα ὡς «ὑποχρέωση, κληρονομιά, μεράκι, οἰκογένεια» καί ἕνα σωρό «ἄλλα», πού ἡ σύγχρονη ἀντίληψη περί «μπίζνες στήν θάλασσα» δέν ἀντιλαμβάνεται! Φυσικά, εἶναι ἀκριβά τά εἰσιτήρια γιά τόν μέσο Ἕλληνα, ὁ ὅποιος, ἀπό ἐκεῖ πού ἔβλεπε τά νησιά μόνον στόν χάρτη, στά «Πασόκ, ὡραῖα χρόνια» ἔβλεπε τήν Μύκονο πιό κοντά ἀπό τό Κακοσάλεσι καί τήν Σαντορίνη πολύ πιό κοντά ἀπό τήν Σαλαμῖνα! Καί τότε ἦταν «ἀκριβά» τά εἰσιτήρια, ἀλλά τότε δούλευε τό «λεφτόδεντρο», τά «ὀβερνάϊτ», ὁ «Μαγρίζος» καί τά ἄλλα «χαρτιά», ἀλλά καί οἱ «κάρτες» καί τά «διακοποδάνεια».
Καί τότε τά εἰσιτήρια διαμορφώνονταν ἀναλόγως πρός τίς ἀνάγκες τῶν ἀκτοπλοϊκῶν ἐπιχειρήσεων, ἀλλά ὑπῆρχε παρᾶς στά πορτοφόλια. Τώρα οἱ ἑταιρεῖες εἶναι –ὅλες– ὑπερχρεωμένες, «παίζουν» μέ τά funds, καθώς οἱ τράπεζες ἀκοῦν «Ἑλληνική Ἀκτοπλοΐα» καί σφυρίζουν τό «σάν πᾶς στήν Καλαμάτα». Σιγά μήν ἔχουν «ὑπερκέρδη» οἱ καταχρεωμένοι! Ἀλλά –γιά νά τό λέμε– τά εἰσιτήρια εἶναι ἀκριβά! Διότι ὁ σημερινός Ἕλληνας, ἀπό τήν οἰκονομική του πλευρά, θυμίζει κατά πολύ ἐκεῖνον τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, πού θεωροῦσε μεγάλο ταξίδι τό νά πάει μέχρι τήν Σῦρο καί πού γιά νά κάνει διακοπές στήν Ἰκαρία ἤ τήν Σάμο, ἔπρεπε νά ἔχει πατέρα ἤ θεῖο ναυτικό!
Τήν ὥρα πού σᾶς γράφω, δέν ἔχει ἀκόμη ἀρχίσει ἡ ἀπογευματινή σύσκεψη στό Μέγαρο Μαξίμου. Νομίζω ὅτι θά ὑπάρξει κάποιας μορφῆς μείωση τῶν ναύλων, ἀλλά καί πάλι θά εἶναι ἀκριβά. Θέλουμε χρόνο ἀκόμη γιά νά ξαναφθάσουμε στήν Ἰθάκη, στήν ὁποία νομίζαμε ὅτι εἴχαμε φθάσει!
