ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον τήν ἰδεολογική σταυροφορία πού ξεκινᾶ κάθε φορά πού ἕνας ἄνδρας δολοφονεῖ μιά γυναῖκα.
Τήν ἐκστρατεία γιά τήν νομική κατοχύρωση τοῦ ὅρου «γυναικτοκτονία» μέσῳ τῆς τροποποιήσεως τῶν οἰκείων ἄρθρων τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Τήν καμπάνια γιά τήν θέσπιση ἰδιώνυμου ἀδικήματος μόνο γιά ἄνδρες ἐγκληματίες.
Πρόκειται γιά μία ἐκστρατεία πού ἄρχισε ἀπό γυναικεῖες ὀργανώσεις τῆς Ἀριστερᾶς στήν Ἀμερική καί γρήγορα κέρδισε τήν συμπάθεια καί τῶν φιλελευθέρων δικαιωματιστῶν. Καί ἀπό τήν μία πλευρά τοῦ Ἀτλαντικοῦ καί ἀπό τήν ἄλλη! Πρόκειται γιά τήν ὁμογενοποίηση τοῦ νέου ἀξιακοῦ πλαισίου τῆς Δύσεως ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς, τό ὁποῖο ἔχει ὡς ἀπώτερη ἐπιδίωξή του τήν ὑπόδειξη τοῦ στραίητ ἀνδρικοῦ φύλου ὡς μοναδικοῦ ὑπαιτίου γιά τήν αὐξημένη παραβατικότητα τῆς κοινωνίας μέ κριτήρια ἀμιγῶς φυλετικά. Ἡ νέα γενιά δικαιωμάτων ἀλλά καί ἡ νέα ἀνάγνωση τῶν συσχετισμῶν ἐντός τῆς κοινωνίας εἶναι σαφής καί συγκεκριμένη. Μόνον ὁ στραίητ ἄνδρας παρενοχλεῖ (#metoo).
Μόνον ὁ στραίητ ἄνδρας δέρνει (ἐνδοοικογενειακή βία). Μόνον ὁ στραίητ ἄνδρας δολοφονεῖ (γυναικοκτονία). Ἄρα μήπως πρέπει ὁ ἄνδρας πρέπει νά κοιτάξει τί ἄλλες… διαθέσιμες ἐπιλογές ἔχει μέσα σέ μιά τόσο ἀσφυκτική καί ἐχθρική γιά τό φῦλο του ἰδεολογική ἀτμόσφαιρα;
Ὅμως αὐτό εἶναι τό ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τῆς ὑποθέσεως. Ἡ μέ κάθε ἀφορμή συστηματική καλλιέργεια τῆς ἐχθροπάθειας μεταξύ τῶν δύο βιολογικῶν φύλων. Ἰδιαίτερη ἀξία ἔχει ὅμως ἡ νομική ἀνάλυση τοῦ θέματος. Ἐδῶ ὑπάρχουν μεγαλύτερες ἐλπίδες συγκλίσεως. Προτείνεται λοιπόν ἡ καθιέρωση ἑνός ἰδιωνύμου ἀδικήματος ἰδιαιτέρας φορτίσεως ὡς μέτρου ἀποτροπῆς αὐτῶν τῶν πράγματι ἀποκρουστικῶν ἐγκλημάτων. Ὡστόσο ἡ προσέγγιση αὐτή εἶναι, κατά τήν γνώμη μου, λάθος, λάθος γιά τούς ἑξῆς λόγους:
Πρῶτον, διότι ἡ «νέα νομική σκέψη» εἰσάγει τήν ἔννοια τοῦ ἐγκλήματος βάσει φύλου. Ζητᾶ τήν ἀντικατάσταση τῆς ἔννοιας «δολο-φονία» καί «ἀνθρωπο-κτονία» μέ τόν ὅρο «γυναικο-κτονία». Ἀλήθεια ρωτῶ: Ἐάν ἀφαιρέσουμε τήν ἔννοια τοῦ δόλου καί τήν ἔννοια τῆς ἀφαίρεσης ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει οἰκουμενική ἀξία καί τίς ἀντικαταστήσουμε μέ τό φῦλο, αὐξάνουμε τήν ποινική ἀπαξία τοῦ ἐγκλήματος ἤ μήπως τήν συρρικνώνουμε; Θεωρῶ τήν συρρικνώνουμε.
Δεύτερον, τί εἶναι αὐτό πού μᾶς κάνει νά πιστεύουμε ὅτι ἡ καθιέρωση ἑνός ἐγκλήματος ὡς ἰδιωνύμου θά ἀποτρέψει βίαιους ἀνθρώπους νά ἀφαιροῦν ζωές ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, ἐν προκειμένῳ γυναικῶν; Αὐτό πού παρατηροῦμε τρία χρόνια τώρα εἶναι πώς ὅσο αὐξάνει ἡ κοινωνική κατακραυγή καί ἀποδοκιμασία γιά τίς «γυναικοκτονίες» τόσο αὐξάνονται καί τά ἐγκλήματα μέ θύματα γυναῖκες. Οὐδείς συνετίζεται. Ὅσο αὐξάνονται οἱ ποινές τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα γιά πλειάδα ἀδικημάτων τόσο αὐξάνεται ἡ ἐγκληματικότητα! Ὁ Ἕλλην δυστυχῶς δέν ὑπολογίζει τόν νόμο.
Καί τοῦτο, διότι γνωρίζει, βρίσκει τήν ἄκρη γιά νά χειραγωγεῖ τόν νόμο καί νά ξεφεύγει ἀπό τίς συνέπειές του.
Τρίτον, γιατί τήν ἐγκληματικότητα ἀκόμη καί αὐτοῦ τοῦ εἴδους δέν τήν ἐξαλείφει ὁ νόμος κατασταλτικά, ἀλλά ὁ ἐντοπισμός καί ἡ ἐξαφάνιση τῶν αἰτιῶν της προληπτικά. Τό νά βροῦμε τίς αἰτίες πού ἡ κοινωνία μας παράγει ἀνθρώπους ἀγροίκους καί ἀγρίμια, τό νά βροῦμε τίς αἰτίες πού τό κακό ἐπωάζεται καί κάνει καρριέρα μέσα στήν οἰκογένεια, μέσα στό σχολεῖο, μέσα στά μέσα ἐπικοινωνίας καί μέσα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης πρέπει νά εἶναι ἡ ἐθνική ἀπάντηση. Ὁ κακοποιητής μαθητής ἤ μαθήτρια εἶναι ὁ αὐριανός κακοποιητής-κακοποιήτρια μέσα στήν οἰκογένεια. Δέν γεννιέται σάν μανιτάρι ἡ βία. Ἡ νομική κατοχύρωση ἑνός ὅρου ἐκτός ἀπό φενάκη εἶναι ἀφόρητος, κακῆς ποιότητας συντηρητισμός.
Τέταρτον, διότι ἄν ἀνοίξουμε τεφτέρι ποινικῆς ἀξιολόγησης βάσει φυλετικῶν χαρακτηριστικῶν ἤ ἄλλων ἰδιοτήτων, τότε γιατί νά μήν νομοθετηθοῦν τά ἀδικήματα μέ κριτήριο τόν δεσμό αἵματος; «Πατροκτονία», «μητροκτονία», «παιδοκτονία». Αὐτά καί ἄν ἔχουν ἰδιαίτερη φόρτιση. Βγάζει ὅμως πουθενά αὐτό;
Πέμπτον, διότι μέ αὐτήν τήν λογική κάθε ἀφαίρεση ζωῆς γυναίκας ἀπό τυχαῖον τρίτον θά πρέπει νά ὀνομάζεται γυναικοκτονία. Κάθε ἀφαίρεση ζωῆς λεσβίας γυναίκας ἀπό τήν σύντροφό της θά πρέπει νά ἀποκαλεῖται γυναικοκτονία! Εἶναι δυνατόν;
Ἕκτον καί κυριώτερον: Αἰτία τῆς δολοφονίας στήν συγκεκριμένη περίπτωση δέν εἶναι ἡ ἰδιότητα τῆς γυναίκας ἀλλά ἡ ἰδιότητα τῆς συζύγου ἤ τῆς συντρόφου. Ἡ διάλυση αὐτῆς τῆς σχέσεως εἴτε στόν χαλαρό της τύπο τῆς συντροφικῆς σχέσεως εἴτε στόν συμβατικό τύπο τοῦ γάμου εἶναι ἡ αἰτία πού ὁπλίζει τά χέρια αὐτῶν τῶν κομπλεξικῶν ἀγροίκων.
Στήν καλύτερη περίπτωση, ἄν θέλαμε νά μιλήσουμε γιά ἔγκλημα μέ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά, αὐτό θά ἔπρεπε νά ὀνομάζεται «συζυγοκτονία» ἤ «συντροφοκτονία». Καί αἴτιο πυροδοτήσεως διαπράξεως τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ εἶναι ὁ ἀρρωστημένος σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἀνδρικός ἐγωισμός, πού δέν ἀντέχει νά πάρει ἡ γυναῖκα τήν ἀπόφαση τοῦ χωρισμοῦ. Τό κόμπλεξ δέν ἀντέχει τήν ἀπόρριψη.
Δέν θά σχολιάσω ἰδιαιτέρως τά ἐπιχειρήματα περί πατριαρχίας καί γυναίκας κτήματος. Κατ’ ἀρχάς, διότι σέ περιοχές τῆς Κρήτης καί τῶν Δωδεκανήσων ὑπάρχει ἀκόμη καί σήμερα ἰσχυρή μητριαρχία λόγῳ παραδόσεως. Ἔπειτα γιατί οἱ γυναῖκες στίς μέρες μας εἶναι αὐτεξούσιες, ἀνεξάρτητες, καί πάντως ὄχι κτήματα. Καί σέ κάθε περίπτωση: Αὐτοί πού τίς θεωροῦν κτήματα τῶν ἀνδρῶν, γιατί δέν βρῆκαν μιά κουβέντα νά ποῦν, ὅταν γυναῖκες παρένθετες μητέρες ἔγιναν ἔναντι μερικῶν χιλιάδων εὐρώ κτήματα στραίητ καί ΛΟΑΤΚΙ στό σκάνδαλο ἀναπαραγωγῆς τῶν Χανίων; Νομίζω ὅτι τά πράγματα εἶναι σχετικά ἁπλά, ἀσχέτως ἄν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τήν τάση νά τά κάνουμε σύνθετα. Ἄλλο οἱ ἰδεολογικές ἀναζητήσεις ἑνός ἑκάστου/ἑκάστης καί ἄλλο ὁ νόμος. Ὁ νόμος ἕνα κριτήριο μπορεῖ νά ἔχει μόνο: τήν αὐστηρότατη τιμωρία οἱουδήποτε ἀφαιρεῖ ἀνθρώπινη ζωή. Ἀπό τήν ὥρα πού θά ἀρχίσει νά τόν ξεχωρίζει τό ἔγκλημα μέ βάση τό φῦλο, ἔχουμε προσθέσει μιά νάρκη στά θεμέλια τῆς κοινωνίας.
