Τό καλοκαίρι τοῦ 2019 ἀλλοδαποί ἔκλεψαν τό πορτοφόλι γόνου σημαντικοῦ πολιτικοῦ τῆς πατρίδας μας…
… ἐνῶ αὐτός διασκέδαζε σέ γνωστό μπάρ τῆς Μυκόνου. Στενός συνεργάτης τοῦ πολιτικοῦ, ὁ ὁποῖος γνώριζε ἄριστα πῶς καί ἀπό ποιούς διοικεῖται τό διάσημο νησί τῶν Κυκλάδων, ἀπέφυγε νά ἐνημερώσει τήν ἀστυνομία, γιά νά ἀποφύγει τό σκάνδαλο καί μέσῳ ἄλλων καναλιῶν ἐπικοινωνίας ἔστειλε τελεσίγραφο πρός τούς ἐπικεφαλῆς τῶν τριῶν ξένων μαφιῶν, πού λυμαίνονταν τό νησί, νά ἔχει ἐπιστραφεῖ τό πορτοφόλι μέχρι τό βράδυ τῆς ἑπομένης ἡμέρας. Ἀλλιῶς θά ὑπῆρχαν συνέπειες. Ἡ μέθοδός του αὐτή εἶχε ἀποτέλεσμα. Ἀκούγοντας τά μέλη τῆς μαφίας ἀπό ποιόν εἶχαν κλέψει τό πορτοφόλι καί τίς πιστωτικές κάρτες, ἔσπευσαν μέσω γνωστῶν καναλιῶν νά τό ἐπιστρέψουν καί νά ζητήσουν καί συγγνώμη. Δέν γνωρίζω τό ὄνομα τοῦ πολιτικοῦ, ἄν καί πίεσα γιά νά τό μάθω. Ὡστόσο, ἡ πηγή πού μοῦ διηγήθηκε τήν ἱστορία μέ τήν ἀσφάλεια τῆς ἀπόστασης τοῦ χρόνου, μολονότι μοῦ ἀρνήθηκε τήν περαιτέρω πληροφόρηση, εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστη. Θυμήθηκα αὐτήν τήν διδακτική ἱστορία, πού δείχνει σέ ποιῶν τά χέρια εἶναι ἡ πραγματική οἰκονομία τῆς πατρίδας μας, ὅταν διάβασα στό διαδίκτυο τίς λεπτομέρειες τῆς δολοφονίας τοῦ ἡλικίας 42 ἐτῶν Ἕλληνα στήν Ραφήνα. Συμμετεῖχαν σέ αὐτήν, σύμφωνα μέ τίς ἀνακοινώσεις τῆς ἀστυνομίας, καί νεαροί ἀλλοδαποί ἀλβανικῆς καταγωγῆς. Τό ἐρώτημα πού προκύπτει, λοιπόν, εἶναι γιατί ἐσχάτως συγκεκριμένες ὁμάδες συγκεκριμένης ἐθνικότητας εἴτε ζοῦν στήν Θεσσαλονίκη (συμμετοχή στήν δολοφονία τοῦ Ἄρη Καμπανοῦ) εἴτε ζοῦν στόν Γέρακα (δολοφονία ἰδιοκτήτη πρατηρίου βενζίνης) εἴτε ζοῦν στήν Ἀθήνα (δολοφονία 42χρονου Ἕλληνα) κτυποῦν, πυροβολοῦν καί δολοφονοῦν ἄφοβα εἴτε εἶναι βράδυ εἴτε εἶναι μέρα, σάν νά δροῦν στό φῶς τῆς ἡμέρας; Δέν φοβοῦνται κανέναν;
Ἡ ἀπάντηση συνοψίζεται σέ μία λέξη: αὐτοπεποίθηση. Μετά ἀπό 30 χρόνια παραμονῆς στήν Ἑλλάδα, συγκεκριμένες ἐθνικότητες ἀλλοδαπῶν μεταναστῶν ἐλέγχουν πλέον ζωτικούς τομεῖς τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας, καθώς οἱ Ἕλληνες ἔχουν ὑποχωρήσει ἀπό αὐτούς, γίνονται αφεντικά, ἀποκτοῦν αὐτοπεποίθηση καί μέ ὅπλο τήν ἰσχύ τοῦ χρήματος καί τῶν σιδερικῶν ἀγνοοῦν τόν νόμο. Ἐπιλύουν τίς διαφορές τους χωρίς τόν νόμο. 30 χρόνια ἐνσωμάτωσης δέν ἔφτασαν, δυστυχῶς, γιά νά ἐξαφανίσουν τήν κουλτούρα πού ἔφεραν μαζί τους ἀπό τίς πατρίδες τους. Ἡ αὐτοπεποίθηση αὐτή ἔχει αὐξηθεῖ ἀπό μόνον τό γεγονός ὅτι σέ συγκεκριμένες περιοχές τῆς Ἑλλάδος, ἰδιαίτερα στήν Ἀττική καί στά νησιά τοῦ Αἰγαίου (Κυκλάδες καί βόρειο Αἰγαῖο, ὅπου ἡ κυβέρνηση διατηρεῖ ἀνευθύνως ἀνοικτές τίς δομές ὑποδοχῆς παράνομων μεταναστῶν), οἱ ἐθνικότητες αὐτές τῶν ἀλλοδαπῶν εἶναι πλέον ἡ τοπική πλειονότης. Μπορεῖ κανείς ἄριστα νά τό διαπιστώσει, διαβάζοντας τίς συνθέσεις τῶν τάξεων τῶν τοπικῶν σχολικῶν μονάδων. Οἱ μισοί καί πλέον μαθητές σέ συγκεκριμένα νησιά εἶναι ἀλλοδαποί. Ἄν λοιπόν ἔχουμε ἀρχίσει νά ζοῦμε ξανά τό φαινόμενο μιᾶς ἐγκληματικότητας, ξεχασμένης ὑπό τήν ἔννοια ὅτι ἀνάλογα φαινόμενα μέ πρωταγωνιστές δράστες αὐτῶν τῶν ἐθνικοτήτων ζήσαμε ὅταν μετανάστευσαν κατά χιλιάδες στήν πατρίδα μας στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, αὐτό ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι οἱ ἐθνικότητες αὐτές σηκώνουν κεφάλι, γιατί δυστυχῶς συγκεκριμένες μειονότητες, πού δροῦν ἐντός αὐτῶν τῶν ἐθνικοτήτων (οἱ πλειονότητες εἶναι νομοταγεῖς), δέν κρύβουν πλέον τό ἄσβεστο μῖσος τους γιά τήν Ἑλλάδα καί γιά τούς Ἕλληνες.
Ἡ περίφημη ἐνσωμάτωση πέτυχε ἀλλά ὄχι 100 τοῖς 100. Τοὐλάχιστον τό 30 τοῖς 100 τῶν μελῶν αὐτῶν τῶν ἐθνικοτήτων κράτησε καλά κρυμμένα μέσα του τό πάθος κατά τῆς πατρίδας μας γιά δεκαετίες καί τώρα τό ἐκδηλώνει κατά τρόπο ἀπροσχημάτιστα παραβατικό. Βεβαίως, ὅλες αὐτές οἱ συμπεριφορές δέν ἐκδηλώνονται στό κενό. Ἐκτός ἀπό τίς μαφίες μέ ἀρχηγούς ἀπό τίς χῶρες τῆς τέως ἀνατολικῆς Εὐρώπης, στήν πατρίδα μας ἀναπτύσσονται συστηματικά καί οἱ μαφίες ἡμετέρας κοπῆς. Ἑλληνικές μαφίες. Οἱ ὁποῖες ἐλέγχουν μέ τή σειρά τους ἄλλους τομεῖς τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας. Τό ἔγκλημα ἔχει κάνει τήν Γιάλτα του μέ τήν ἀνοχή τῆς πολιτείας. Στήν πραγματικότητα, ἡ Ἑλλάδα στά χρόνια τῶν μνημονίων, ἀντί νά γίνει κράτος κανονικό ὅπως φιλοδοξοῦσαν οἱ δανειστές (οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ὁποίων διεφθάρησαν καί αὐτοί κατά τήν ἐδῶ παραμονή τους, ἐκτελῶντας συμβόλαια), διολίσθησε καί μετετράπη σέ ἕνα μόρφωμα, τό ὁποῖο διοικεῖται στή βάση τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας ἀπό ζῶνες ἐπιρροῆς. Γεωγραφικῆς ἐπιρροῆς καί κλαδικῆς ἐπιρροῆς.
Τήν ἴδια ὥρα, ἡ βάση τῆς ἄλλοτε σφριγηλῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια, διαλύεται μέσα στήν βία, γιά νά πάρει τήν θέση της ἡ οἰκογένεια σκορποχώρι, πού προωθοῦν τά γνωστά συστήματα. Πρόκειται γιά φαινόμενα, πού ἀποκαρδιώνουν τούς νομοταγεῖς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι, ἀντικρίζοντας γύρω τους τήν χυδαιότητα μπράβων καί λαμογιῶν μέ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσώπου (δέν μοιάζουν μέ Ἕλληνες καί εἶναι ἀσχημότεροι ἀπό τούς κατά τά λοιπά συμπαθεῖς χιμπατζῆδες), εἴτε ρίχνουν ἀηδιασμένοι μαύρη πέτρα πίσω τους καί μεταναστεύουν, εἴτε, ὅπως συμβαίνει ἐσχάτως, ἀρνοῦνται μαζικά τήν ἐργασία. Ζοῦν μέ ἐπιδόματα. Ἡ μελέτη τῆς κοινωνικῆς κινητικότητας στήν πατρίδα μας αὐτή τήν ἐποχή καί ἡ ἀκτινογραφία τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας θά ἦταν ἄκρως διαφωτιστική γιά ὅποιον ἤθελε νά καταλάβει πρός τά ποῦ ὁδεύει αὐτό τό κράτος καί τί μέλλον ἔχει αὐτή ἡ πατρίδα.
Δυστυχῶς, δέν ὑπάρχει κοινωνικό συμβόλαιο. Δέν ὑπάρχει αἴσθηση συλλογικῆς μοίρας. Ἡ χώρα εἶναι γεμάτη ἀπό καπετανᾶτα, ἀπό κουμανταδόρους καί ἀπό ἀπογοητευμένους πολῖτες. Νέους, γέρους, μεσήλικες. Νέους, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν στόν ἥλιο μοῖρα καί καταλαβαίνουν ὅτι ἐδῶ μπορεῖ νά ἔχουν προοπτική μόνο ἄν ἐνταχθοῦν στά δίκτυα τῆς μαφίας. Γέρους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ζήσει ὅλες τίς δραματικές φάσεις τῆς πολυκύμαντης πολιτικῆς μας ἱστορίας καί διαπιστώνουν ἔντρομοι ὅτι γιά πρώτη φορά τό κάστρο μπορεῖ νά πέσει ἀπό τά μέσα. Ὁ ἐχθρός εἶναι στίς τάξεις μας. Μεσήλικες, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά προκόψουν καί παρατηροῦν γύρω τους ἀτιμώρητα τά φαινόμενα τῆς ἀνομίας καί τῆς διαφθορᾶς.
Βεβαίως, στόν χάρτη τῆς κοινωνικῆς κινητικότητας θά πρέπει κανείς νά προσθέσει καί αὐτούς πού κατέχουν, ἀλλά προτιμοῦν νά παρατηροῦν τήν ἐσωτερική γενοκτονία ἀπό μακριά. Τούς πλουσίους. Ὑπάρχουν στιγμές, πού σέ ὅλες αὐτές τίς ὁμάδες εἶναι διάχυτη ἡ ἐντύπωση πώς κράτος καί ἔγκλημα εἶναι ἕνα καί τό αὐτό. Πώς μέλλον σ’ αὐτή τήν πατρίδα ἔχουν τά γεροδεμένα σώματα τῶν μπράβων μέ τά πολυτελῆ αὐτοκίνητα, τίς καλοπληρωμένες escort καί τόν προκλητικό βίο. Στήν πραγματικότητα, ἡ Ἑλλάς μοιάζει μέ τήν προπολεμική Οὐκρανία τῆς διαφθορᾶς, ἐνῶ καμώνεται πώς εἶναι ἡ Ἀμερική τῶν Βαλκανίων!
Συζητῶ καθημερινά μέ πάρα πολύ κόσμο. Μέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά ἀλλάξει φυσιογνωμία ἡ πατρίδα μας. Πού θέλουν νά σώσουν τήν ταυτότητά της. Τά ἤθη πού τήν ἔφεραν ὥς ἐδῶ καί τίς ἀξίες της, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀκατάλυτες. Ἄν καί τό περιβάλλον δείχνει ζοφερό, αἰσθάνομαι ὅτι χαραμάδες ἐλπίδας ὑπάρχουν. Γιατί ὑπάρχουν παντοῦ στήν ἑλληνική κοινωνία ἀθέατοι θύλακες ἐλπίδας, πού γνωρίζουν τί βόμβα κρύβεται κάτω καί ἀπό τήν τελευταία πέτρα τῆς περιοχῆς τους καί ξέρουν τί νά κάνουν τήν κρίσιμη ὥρα γιά νά τήν ἐξουδετερώσουν.
Οἱ ἀληθινοί Ἕλληνες ἔγιναν ξανά sleepers, πού σφυρίζουν δῆθεν ἀδιάφορα. Δέν τούς πιάνει τό μάτι σου. Μοιάζουν μία χούφτα. Τόσο λίγοι. Ὅμως, μία χούφτα ἦταν κι αὐτοί πού ἐπαναστάτησαν τό 1821, γιατί βαρέθηκαν νά περιμένουν τίς ἀποφάσεις πού θά ἐλάμβαναν οἱ, ὑποτίθεται, συνετοί καί ρεαλιστές. Αὐτή ἡ χούφτα θά κινηθεῖ κάποια στιγμή σέ τοπικό ἐπίπεδο –δέν ἐννοῶ πολιτικά, οἱ ἀλλαγές θά γίνουν στήν μικρή κλίμακα– καί θά εἶναι τέτοια ἡ μορφή τῆς κίνησής της, πού θά τά σαρώσει ὅλα. Ὑπομονή.
