ΕΧΩ καί ἐγώ συμμετάσχει σέ κατάληψη ὅταν ἤμουν μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Συλλόγου Φοιτητῶν Νομικῆς τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης «Κώστας Βάρναλης».
Τό 1987. Ἀκριβέστερα, ἔχω πρωτοστατήσει μαζί μέ τούς συναγωνιστές μας στήν Γενική Συνέλευση πού ὁδήγησε στήν λήψη τῆς ἀπόφασης. Ποιᾶς κατάληψης ὅμως; Ἡ ΔΑΠ ὡς οὐσία Δημοκρατική Ἀνανεωτική Πρωτοπορία ὅπως ὑποδηλώνει καί τό ὄνομά της, ἡγέτιδα δύναμη στά πανεπιστήμια σέ καιρούς κρατισμοῦ καί σοσιαλισμοῦ, εἰσηγήθηκε σέ ἐκείνη τήν Συνέλευση τήν κατάληψη τῶν κτηρίων διοίκησης τοῦ Πανεπιστημίου. Ὄχι τήν κατάληψη τῶν ἀμφιθεάτρων καί τήν διακοπή τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας. Καταλάβαμε λοιπόν τό κτήριο τῆς Πρυτανείας τό ὁποῖο εἶναι ἕνα ἱστορικό τοπόσημο πού εὑρίσκεται στήν ὁδό Δημοκρίτου στήν Κομοτηνή καί ὀνομάζεται «Τσανάκλειος Σχολή».
Τό «καταλάβαμε» ὅλοι μαζί. ΔΑΠίτες, Πασπίτες, Κνίτες, μέλη τοῦ «Δημοκρατικοῦ Ἀγῶνα» τῆς ΕΑΡ τοῦ Λεωνίδα, ἀκόμη καί ἀναρχικοί. Καί ὄχι ἁπλῶς τό «καταλάβαμε», ἀλλά σέ ἐποχή κρατικοῦ μονοπωλίου στήν ἐνημέρωση λειτουργήσαμε τόν πρῶτο ἐλεύθερο φοιτητικό ραδιοσταθμό στήν Θράκη. Μέσα ἀπό τόν ὁποῖο ξεπήδησε ἀργότερα ἡ φιλελεύθερη «Παρεμβολή στά FM». Ἐπί τρεῖς μέρες ἔξω ἀπό τήν πρυτανεία ἦταν παρκαρισμένα τά περιπολικά τῆς ἀστυνομίας τοῦ Ἀντώνη Δροσογιάννη. Τά ΜΑΤ τοῦ ἀλησμόνητου Νίκωνα Ἀρκουδέα δέν φάνηκαν, ἦταν ἀπασχολημένα νά ρίξουν τούς πομπούς τοῦ Κούβελα στήν Θεσσαλονίκη. Στήν πραγματικότητα ὑπῆρχε μιά σιωπηρή συμφωνία μεταξύ Πρυτανικῶν Ἀρχῶν- Φοιτητῶν καί Πολιτείας. Ἐμεῖς θά σεβόμασταν τό κτήριο καί θά ἐγγυόμασταν πώς θά παρεδίδετο χωρίς φθορές στόν Πρύτανι καί τήν γραμματεία του (ἀκόμη διατηρῶ ἐπαφές μέ τά μέλη τοῦ διοικητικοῦ προσωπικοῦ τοῦ Πανεπιστημίου, κυρίως μέ τήν Καίτη Χατζησιδέρη πού μέ ἔγραψε στά μητρῶα καί μοῦ ἔδωσε τό πρῶτο ΠΑΣΟ καί πρίν ἀπό μερικά χρόνια μέ τήν ἀείμνηστη ὑπεύθυνη τῆς Βιβλιοθήκης Καζαντζῆ), ἐνῷ ἡ ΕΛ.ΑΣ. θά παρακολουθοῦσε ἀπό μακριά χωρίς νά ἐπεμβαίνει. Ἔτσι καί ἔγινε. Ἡ ἐκπαιδευτική διαδικασία δέν διεκόπη ποτέ. Ἀμυδρά θυμᾶμαι, ἔχουν περάσει καί σαράντα χρόνια σχεδόν ἀπό τότε, ὅτι τό ἐπιχείρημα πού εἴπαμε στόν ἁψίκορο Κρητικό γραμματέα τῆς «Πανσπουδαστικῆς» Σφακιανάκη γιά νά τόν πείσουμε ὅτι δέν πρέπει νά καταληφθοῦν τά ἀμφιθέατρα, ἦταν τό ἑξῆς: «Μά ἐσεῖς οἱ κομμουνιστές λέτε πρῶτοι στά μαθήματα, πρῶτοι στόν ἀγῶνα» καί θά καταλάβουμε τίς αἴθουσες; Τό ἀποτέλεσμα, παρά τίς ἀντίθετες ἀπόψεις στήν Συνέλευση, ἦταν μοναδικό. Κάναμε ραδιοφωνική ἐκπομπή μαζί μέ τούς δικούς μας Μανώλη Σοφιανίδη καί Νῖκο Βαρλάμη, μέ τόν Ντῖνο Ἀθανασόπουλο καί τόν Ἰσίδωρο Τσοῦρο τῆς ΕΑΡ καί τόν Γιῶργο Παναγόπουλο τῆς ΠΑΣΠ, ἀπό τήν ΚΝΕ δέν θυμᾶμαι ποιός/ποιά ἦταν. Νομίζω ἡ Φιλιώ καί ὁ Ἀντώνης. Καί ἑνωμένοι, παρά τίς διαφωνίες μας, στείλαμε τά μηνύματά μας. Νομίζω Ὑπουργός ἦταν ὁ Τρίτσης.
Ὁ σημερινός κοσμήτορας τῆς Σχολῆς Μίμης Χρυσομάλλης ἦταν ἐπιστημονικός συνεργάτης στόν Τομέα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου μέ ἐπί κεφαλῆς τήν μεγάλη μορφή καί μετέπειτα δικαστή μας στό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων Κρατερό Ἰωάννου.
Κάνω ὅλη αὐτή τήν ἀναδρομή ὄχι γιατί μέ συνεπῆραν οἱ ἀναμνήσεις τῆς Κομοτηνῆς, αὐτές θά μέ ὁρίζουν γιά πάντα, οὔτε γιά νά δείξω ὅτι ἡ δική μας ἡ γενιά ἦταν καλύτερη. Κάθε γενιά σηκώνει καί ἕνα λάβαρο κατά τῆς ἐξουσίας γιά νά ἔχει νά τό θυμᾶται. Δέν μπορεῖς νά εἶσαι ἀπολύτως συντηρητικός στά εἴκοσί σου. Τό κάνω γιά νά εἰσφέρω ἕνα ἐπιχείρημα στήν φοιτητική κοινότητα τοῦ Πανεπιστημίου μου, γιά ὅση ἀξία ἔχει ἡ γνώμη μου.
Δέν μπορεῖς νά ἀντιπολιτεύεσαι τά μή κρατικά πανεπιστήμια μέ τά δημόσια πανεπιστήμια κλειστά. Ἐάν γίναμε καλοί ἐπιστήμονες καί δικαιώνουμε κάπως τίς προσδοκίες τῶν γονέων μας, αὐτό ὀφείλεται ὅτι ποτέ δέν μπερδέψαμε τόν συνδικαλισμό μέ τήν μελέτη. Ἐάν γίναμε ὅ,τι γίναμε, τό ὀφείλουμε στό γεγονός, πώς κρατήσαμε ἐπί τέσσερα χρόνια διαρκῶς τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία ἀνοικτή καί ἄς μήν καθίσαμε ἥσυχοι.
Ἐάν γίναμε ὅ,τι γίναμε τό ὀφείλουμε στούς δασκάλους μας. Στόν Κρατερό Ἰωάννου, στόν Στέλιο Περράκη, στήν Παρούλα Νάσκου, στόν Ἀργύρη Καρρᾶ, στόν Γιάννη Βαληνάκη, στόν Νότη Μπερνίτσα, στόν Κώστα Μαυριᾶ, στόν Κώστα Ρέμελη, στόν Ἀπόστολο Γέροντα, στόν Γιάννη Πανούση, στήν Ρόη Παντελίδου, στόν Γιάννη Σχινᾶ, στόν ἀείμνηστο Γιάννη Βούλγαρη, στόν Ἀλέξανδρο Κωστάρα, στόν Νικήτα Ἀλιμπράντη, στά ἀδέλφια Κώστα καί Γρηγόρη Καλαβροῦ, στόν Γιάννη Μπέκα, στήν ἀείμνηστη Ἀγγελική Σαρέλη, στόν ἀείμνηστο Γιάννη Καρακατσάνη τοῦ Ἐργατικοῦ, στόν Χάρη Δαλακούρα, στόν Γιάννη Ληξουριώτη, στήν Γεωργία Μπεχρῆ, στόν Στέφανο Παύλου καί σέ τόσους ἄλλους πού ἐνδεχομένως ξεχνῶ.
Ἤμασταν διαρκῶς μαζί τους. Σέ πανεπιστήμιο ἀνοικτό. Μέ λύπη εἶδα προχθές στίς τηλεοράσεις τά ΜΑΤ νά ἔχουν λάβει θέση μάχης ἔξω ἀπό τήν Νέα Νομική Κομοτηνῆς στήν Πανεπιστημιούπολη (ἐμεῖς κάναμε μάθημα σέ ἕνα Λύκειο πού μετετράπη σέ Νομική, τό κουφάρι του χάσκει σήμερα ἀπέναντι ἀπό τήν Περιφέρεια) καί τούς συνδικαλιστές τῆς ΚΝΕ ἐπίσης. Δέν χρειαζόταν οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Οὔτε τά ΜΑΤ ἐκεῖ οὔτε καί οἱ συνδικαλιστές νά πιέζουν γιά τό λουκέτο στήν Σχολή.
Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἔγραψε κάποτε ὅτι θά ἔρθει μιά μέρα πού τό παρελθόν θά μᾶς συγκλονίσει μέ τήν ἐπικαιρότητά του. Ἐπικαλοῦμαι λοιπόν σήμερα ὡς …βετερᾶνος, τό δικό μας παρελθόν γιά νά τό θέσω ὑπ’ ὄψιν καί στίς δύο πλευρές. Καί στήν Κυβέρνηση, στούς θερμοκέφαλους τοῦ Μαξίμου πού θέλουν νά κάνουν τό θέλημα σέ ἀναλυτές πού δέν ἔχουν μυρωδιά ἀπό δημόσιο πανεπιστήμιο καί στούς φοιτητές.
Αὐτοσυγκράτηση εἶναι τό μήνυμα. Τό καλό δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεῖ νά ἀνταγωνιστεῖ καί νά ἀμφισβητήσει ἀκόμη τό μή κρατικό (πού εἶναι ἤδη ἐδῶ ὡς ὑβριδικό κολλέγιο πού μοιράζει ἐπαγγελματικά δικαιώματα) μόνο ἀνοικτό!
Γιά τήν Κυβέρνηση μιά κουβέντα ἀκόμη: Κάποιοι ἀναζητοῦν τό αἷμα γιά νά σταματήσουν τήν μεταρρύθμιση. Τά θύματα στήν Ἑλλάδα σταματοῦν τίς μεταρρυθμίσεις. Ἡ Ἀριστερά εἶναι ἤ τοῦ μνήματος (Ἐμφύλιος) ἤ τοῦ θύματος. Μήν εἶστε τόσο ἀνόητοι γιά νά παίξετε τό παιχνίδι τους πού φέρει τόν τίτλο «τό κράτος εἶμαι ἐγώ».
Οἱ μεγάλες ἀλλαγές ἀπαιτοῦν ἔξυπνο πατριωτισμό, ὄχι μονολιθικότητα. Ἀλλιῶς θά δώσετε τήν εὐκαιρία στά ἀρτιοσκληρωτικά καθηγητικά λόμπυ τῆς αὐθεντίας πού κρύβονται πίσω ἀπό τά ἄγουρα ἀριστερά παιδάκια νά πανηγυρίσουν μία ἀκόμη νίκη πού θά γραφτεῖ μέ τά δικά σας τά γκλόμπ. Συγγνώμη, μέ τά δικά σας τά χέρια ἤθελα νά πῶ.
