Ὅταν ἀσκεῖς ἐπί σχεδόν πενῆντα χρόνια τό ἐπάγγελμα τοῦ δημοσιογράφου…
… εἶναι βέβαιο ὅτι πολλά ἔχουν δεῖ τά μάτια σου κι ἄλλα τόσα ἔχουν ἀκούσει τά αὐτιά σου.
Ἴσως ἀκόμη καί νά δικαιοῦσαι -περισσότερο ἀπό πολλούς συναδέλφους σου, νά ἔχεις ἄποψη γιά θέματα τά ὁποῖα ἔζησες ἐκ τοῦ σύνεγγυς. Καμμιά φορά ἡ ἐγγονή μου τά βάζει μαζί μου, ἐπειδή ἐκνευρίζομαι μέ ὁρισμένα ἀπό τά πολλά πού ἀκούγονται στά κανάλια, ἀπό πρόσωπα τά ὁποῖα ἰδέα δέν ἔχουν περί τῆς σύγχρονης πολιτικῆς μας Ἱστορίας, ἀλλά -προπετῆ καί ἐπιπόλαια- ἐκφράζουν ἄποψη ἐπί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ. «Καί γιατί δέν πᾶς ἐσύ στήν τηλεόραση, ἐσύ πού τά ξέρεις;» μοῦ λέει. Καί τῆς ἐξηγῶ ὅτι τό «νά πάω στήν τηλεόραση» δέν εἶναι -καί δέν θά εἶναι ποτέ- θέμα ἐμπειρίας, ἀξίας καί γνώσεων…
Αὐτή, λοιπόν, ἡ πολυετής ἐμπειρία μέ ἔχει πείσει ὅτι ἡ μετριοπάθεια καί ἡ ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη ἀπόσταση ἀπό κομματικές ἕλικες (ἄλλο συμπαθῶ καί ψηφίζω καί ἄλλο ὑπηρετῶ καί φανατίζομαι) εἶναι τό ἐλιξίριο πρός τήν ὀρθότητα τῶν θέσεων καί τῶν ἀπόψεών σου.
Καί, εἰλικρινῶς, ἀπορῶ μέ συναδέλφους μου, πού γράφουν ἤ ὁμιλοῦν μέ φανατισμό, ἀπευθύνοντας ἀνοίκειους χαρακτηρισμούς σέ θεσμούς καί πρόσωπα. Οἱ ἴδιοι, ἄν αὔριο τούς τό ζητήσει ὁ ἐπιχειρηματίας -κάτοχος τοῦ μέσου στό ὁποῖο ἐργάζονται- θά λένε καί θά γράφουν τά ἀντίθετα, τό βλέπουμε κι αὐτό…
Τό ἴδιο ἀπορῶ καί μέ τήν συμπεριφορά πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν σέβονται τόν χῶρο τοῦ Κοινοβουλίου (κάποιος προσφάτως ἀπό τοῦ βήματος τῆς Βουλῆς ἐκφράσθηκε μέ χυδαῖο παράδειγμα, ἀναφερόμενος σέ φυσική λειτουργία τῆς τρίγλης) ἀλλά καί μέ τήν «πάσῃ θυσίᾳ» προσπάθεια γιά ἄσκηση ἀντιπολιτευτικῆς κριτικῆς, ἀκόμη καί μέ ψεύδη καί ὑπερβολές. Ἀπό ὅλες, δυστυχῶς, τίς πλευρές τοῦ Κοινοβουλίου.
Κι ἐπειδή, τό ἐπαναλαμβάνω, ἡ ἐμπειρία ἔρχεται μέ τά χρόνια (σέ κανένα Πανεπιστήμιο τοῦ κόσμου δέν διδάσκεται τό μάθημα Ἐμπειρία), παραθέτω τήν ἄποψη τοῦ φίλτατου, πρώην στελέχους τῆς ΕΔΑ, ὑπουργοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα καί Νομάρχου Πειραιῶς, Χρήστου Φωτίου:
«Τό ΕΣΎ καταργήθηκε», ἰσχυρίζονται μέ ἱερή ἀγανάκτηση οἱ ἐκπρόσωποι, κάθε ἀντιπολιτευτικῆς ἀποχρώσεως … Τρόμος, στά ταπεινά σπιτικά, πού τό καθένα τους ἔχει κάποιον δικό του, γείτονα, φίλο, νοσηλευόμενο στίς…. τέως κρατικές δομές. Σπεύδουν μέ ἀγωνία, στό Γενικό Κρατικό τῆς Νίκαιας, στό Μεταξᾶ στό Τζάνειο, στό Γεννηματᾶ, στό Ἱπποκράτειο, νά συμμαζέψουν τούς ὑπό ἔξωσιν ἀσθενεῖς τους… ἀφοῦ τό ΕΣΎ… καταργήθηκε… Καί, ὦ τῆς ἐκπλήξεως, τά νοσοκομεῖα στήν θέση τους, οἱ γιατροί στά πόστα τους, οἱ νοσοκόμοι μέ τό ἴδιο χθεσινό χαμόγελο, δίπλα στούς ἀσθενεῖς τους, πού παραμένουν στωικά στά παστρικά τους κρεβάτια… Ἀναρωτιέμαι, στήν ἐπιδίωξη τοῦ, «πάσῃ δυνάμει», πολιτικοῦ ὀφέλους, μετράει κανείς τό κόστος τῆς ὑπερβολῆς; Ξέρω πώς δυσαρεστῶ πολλούς φίλους μου. Ἀλλά, θά ἐπιμένω μέχρι τέλους, στήν ἀξία τῆς νηφάλιας καί ἐποικοδομητικῆς κριτικῆς…
«Νηφάλια καί ἐποικοδομητική κριτική». Ἀκούγεται ὑπέροχα αὐτή ἡ πρόταση, τήν ὁποία οἱ σημερινοί πολιτικοί στήν Ἑλλάδα, ἀποφεύγουν ὅπως ὁ διάβολος τό λιβάνι. Λές καί ἔχουν πάρει διαζύγιο ἀπό τήν νηφαλιότητα καί τήν ἠρεμία, τήν ὁποία σήμερα ἡ χώρα, ὅσο τίποτε ἄλλο, χρειάζεται. Δέν εἶναι κρῖμα;
