Ἔ, δέν εἶναι καί καμμιά χώρα μέ μακραίωνη Ἱστορία οἱ ΗΠΑ!
Μόλις τό 1776 ἔγιναν ἀνεξάρτητο κράτος καί μέχρι σήμερα πέρασαν ἕναν καί μοναδικό ἐμφύλιο.
Δέν ἔχουν τίς παραδόσεις καί τό ὑπόβαθρο τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, οὔτε εἶναι κράτος πολύ παλαιότερο ἀπό τό δικό μας. Μόλις 25 χρόνια χωρίζουν τήν δική τους ἀπό τήν δική μας ἐπανάσταση.
Ὡστόσο, εἶναι ἐντυπωσιακή ἡ ἐξέλιξη τῶν ΗΠΑ σέ ὑπερδύναμη, σέ πλανητική ὑπεροχή καί σέ τεχνολογική ἐξέλιξη… Τά ἐπεισόδια ὅμως στό Καπιτώλιο, ὅπως καί ἡ μέτρηση πού ἔδειξε ὅτι τό 45% τῶν Ρεπουμπλικάνων τάχθηκε ὑπέρ τῆς καταλήψεως τοῦ Καπιτωλίου, δείχνουν ὅτι τό κράτος τῶν ΗΠΑ «ἔχει πολύ δρόμο μπροστά του»…
Βεβαίως, οὐδείς μπορεῖ νά πεῖ ὅτι τό 45% τῶν πολιτῶν πού τάχθηκε ὑπέρ τῆς εἰσβολῆς εἶναι «ψεκασμένοι» ἤ «πυροβολημένοι». Μπορεῖ, ὅμως, εὔκολα πλέον νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι «κάτι» συμβαίνει στήν μεγάλη αὐτή δημοκρατία. Καί ὅταν αὐτό τό «κάτι» συμβαίνει στήν Μέκκα τοῦ καπιταλισμοῦ, τότε «κάτι» δέν ἔχει γίνει καλά…
Ὁ μέγας Ἕλληνας Ἀριστοτέλης Ὠνάσης, πού δέν ἔκρυβε τά λόγια του, λίγο καιρό ἔπειτα ἀπό τήν τραγική ἀπώλεια τοῦ γυιοῦ του Ἀλέξανδρου, εἶχε πεῖ στόν φίλο του καί καλό συνάδελφο Δημήτρη Λιμπερόπουλο τά ἑξῆς: «Θά ἔλθει μιά ἡμέρα, πού ἡ ἀπληστία τῆς ἰδιοκτησίας, τοῦ πλούτου καί τῆς ἐπάρσεως, θά ἀποθηκευθεῖ στίς Τράπεζες, στίς μεγάλες ἑταιρεῖες καί σέ τόσους λίγους, πού οἱ πολλοί μή κατέχοντες θά ξεσπάσουν σάν θεομηνία, ἡ ὁποία θά κάνει τήν ζωή τῶν ὀλίγων κατεχόντων κόλαση»…
Πρόκειται γιά μία ἀνατριχιαστική πρόβλεψη, ἀπό ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τόν καπιταλισμό ὅσο λίγοι. Βεβαίως, δέν εἶναι τυχαία ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Ὠνάσης προέβλεψε τά δεινά γιά τό σύστημα τό ὁποῖο ὑπερασπίσθηκε μέ τήν ἴδια του τήν δράση. Ἀλλά εἶναι ἕνα πολύ σοβαρό μήνυμα «ἐκ τῶν ἔσω» πού στάλθηκε πρίν ἀπό 45 χρόνια! Ἐπιτρέψτε μου νά θυμηθῶ καί ἕνα «ἐνσταντανέ» στό ὁποῖο ἤμουν παρών, νεοσσός τότε, ρεπόρτερ.
Ὁ Ὠνάσης βρισκόταν στήν «Μεγάλη Βρεταννία». Στό «λόμπι» περίμεναν οἱ δημοσιογράφοι μήπως ἁρπάξουν κάποια δήλωση. Στήν «οὐρά» κι ἐγώ. Κάποια στιγμή ὁ «Ἀρίστος» κατεβαίνει καί κάθεται στό μπάρ γιά ἕναν καφέ. «Ρέ σύ, πήγαινε πάρε κανά κουλούρι» λέει στόν Λιμπερόπουλο, πού ἦταν ὁ ἀρχηγός τῆς ἀγέλης μας. Πετάγεται ἐκεῖνος ἀπέναντι, στόν κουλουρᾶ καί ἀγοράζει μερικά κουλούρια. Δίνει δύο στόν Ὠνάση καί τά ἄλλα σέ ἐμᾶς. «Δέν θά μοῦ δώσεις τά λεφτά πού χάλασα;» ρωτάει ὁ Λιμπερόπουλος. «Ρέ, ἀφοῦ στό ἔχω πεῖ. Ἐγώ δέν ἔχω λεφτά! Τά δικά μου λεφτά τά ἔχουν οἱ Τράπεζες!» τοῦ εἶχε ἀπαντήσει… Μήπως δέν δουλεύουμε σήμερα ὅλοι γιά τίς Τράπεζες; Μήπως δέν ἔχει ὑποταγεῖ ἡ πολιτική στό τραπεζικό σύστημα; Μήπως δέν εἶναι ἡ Οἰκονομία καί ὄχι ἡ Πολιτική ἡ «πρώτη πολιτική δύναμη»; Οὔτε ψύλλος στόν κόρφο τοῦ Τζό Μπάιντεν! Παραλαμβάνει μιά Ἀμερική στήν μεγαλύτερη κρίση τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος. Κι ἄν δέν γυρίσει τό καντράν τῶν χιλιομέτρων στό «μηδέν», μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τήν παγκόσμια οἰκονομία, τά μαντᾶτα θά εἶναι μαῦρα, ἀφοῦ μπορεῖ νά ἀναλάβουν νά τό γυρίσουν οἱ μᾶζες!
