Ἡ Ἀθηνᾶ (Νανά) Χαρβαλιᾶ-Καραγιάννη, πού ἔφυγε χθές γιά τό μεγάλο ταξίδι πλήρης ἡμερῶν, παίρνει μαζί της ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς ἱστορίας τοῦ καλοῦ Πειραιῶς.
Τοῦ ὡραίου, ἐργατικοῦ, κόσμιου καί μέ μία συνεχῶς ἀνερχόμενη κοινωνία Πειραιῶς, τοῦ ὁποίου οἱ δημοτικοί ἄρχοντες ἦταν …ἄρχοντες πραγματικοί… Γιά σχεδόν ἑκατό χρόνια ἄκουγε τά βράδια, τά μεγάλα, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, βράδια τό κῦμα καί τά λιγοστά αὐτοκίνητα πού περνοῦν. Πάντα περνοῦσαν τά νυχτερινά αὐτοκίνητα ἀπό τόν παραλιακό δρόμο τῆς Καστέλας…
Δημοσιογράφος καί ἐκδότρια, Πειραιώτισσα μέχρι τό μεδοῦλι, ζευγάρι γιά πενῆντα τρία χρόνια μέ τόν δημοσιογράφο Μιχάλη Καραγιάννη, μέ τόν ὁποῖο ἐξέδιδαν μαζί, ἐπί σειρά ἐτῶν, τόν «Χρονογράφο», τήν ἱστορική καθημερινή πειραϊκή ἐφημερίδα.
Μοῦ θύμιζε τήν μητέρα μου Σοφία Πατσουράκου. (Ἦταν συμμαθήτριες στήν «Ράλλειο».) Εἶχε κι ἐκείνη τήν φλόγα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού μοιάζουν μέ τίς μουσικές γιά τόν κινηματογράφο, τίς μουσικές πού δέν πεθαίνουν ποτέ, γιατί εἶναι δεμένες μέ τή ζωή, μέ τή δράση, μέ τήν κίνηση…
«Ὁ παππούς σου, ὁ Πατσουράκος, ἦταν ὁ πιό αὐστηρός γυμνασιάρχης τῆς Ραλλείου! Δέν ἄφηνε τά κορίτσια νά κόψουν τά μαλλιά τους καί τά ὑποχρέωνε νά τά ἔχουν κοτσίδες! Θυμᾶμαι, ἡ ἀδελφή μου ἔκαψε τήν κοτσίδα της στήν φωτιά, ὥστε νά ἔχει δικαιολογία γιά νά πάει στό κομμωτήριο» μοῦ ἔλεγε ἡ Νανά… Κόρη τοῦ Γεωργίου Χαρβαλιᾶ, πού ἦλθε ἀπό τό Ἀϊβαλί τήν ἑπομένη τῆς καταστροφῆς καί ἔμεινε γιά καιρό στήν Τζιά, μέχρι πού μετοίκησε στόν Πειραιᾶ. Στό μεγάλο λιμάνι ἔφτιαξε μιά μικρή, μεγάλη γιά τήν ἐποχή, «αὐτοκρατορία», συνεργαζόμενος ἀρχικά καί ἀποκτώντας ἐν συνεχεία τόν «Χρονογράφο», τήν πρώτη καθημερινή πολιτική καί οἰκονομική ἐφημερίδα τοῦ Πειραιῶς, ἀπέναντι στήν «Σφαῖρα» καί τήν «Φωνή τοῦ Πειραιῶς»… Ἦταν ἡ ἐποχή πού οἱ Πειραιῶτες δημοσιογράφοι ἦταν καί «Ἀνταποκριταί τοῦ ἀθηναϊκοῦ Τύπου». Ὡς τέτοια «ἀνταποκρίτρια» ἄρχισε νά ἐργάζεται ἀπό τό 1937 καί ἡ ἀνήσυχη, προοδευτική γιά τήν ἐποχή της, Ἀθηνᾶ Χαρβαλιᾶ…
Τήν εἶχαν συλλάβει οἱ Ἰταλοί γιά ἀπείθαρχη συμπεριφορά μαζί μέ τήν ἀδελφή της καί τίς εἶχαν φυλακίσει σέ διαφορετικά κελιά…
Τήν εἶχε κυνηγήσει ἡ δικτατορία γιά ἕνα δημοσίευμα συντάκτη τοῦ «Χρονογράφου»…
Τό πόσο «προχωρημένη» ἦταν ἡ Νανά γιά τήν ἐποχή της φάνηκε ὅταν τό 1957 τή ζήτησε σέ γάμο ὁ δημοσιογράφος Μιχάλης Καραγιάννης, πού ἦταν ἕνδεκα χρόνια νεότερός της! Ὁ Μιχάλης, φίλος καί συνεργάτης, φορώντας πάντα τό χαρακτηριστικό παπιγιόν, καλοντυμένος, ἄψογος ἀλλά καί ἀπόλυτος στίς θέσεις του… Ἄν καί νεότερος, ἔφυγε νωρίς, καί ἡ Νανά δέν ἀσχολήθηκε πιά μέ τήν ἐφημερίδα. Δώρισε τό ἀρχεῖο της στόν Δῆμο Πειραιῶς καί ἄρχισε νά γράφει.
«Θέλω νά ἐκδώσεις καί τό ἑπόμενο βιβλίο» μοῦ εἶπε στήν τελευταία μας συνάντηση. Φυσικά, δέχθηκα. Πίστευα ὅτι θά ζοῦσε γιά πολύ καιρό ἀκόμη. «Δέν σκέπτομαι τόν θάνατο, ἄν θέλει, ἄς κοπιάσει» μοῦ ἔλεγε. Καί κόπιασε. Στό σπίτι, στόν ὕπνο. Ὄχι σέ νοσοκομεῖο ἤ ἀλλοῦ. Σάν κυρία, σάν ἀριστοκράτισσα, ἄλλων ἐποχῶν. Ἀπό τίς τελευταῖες τοῦ εἴδους. Καλό ταξίδι…
