Ἕνας πολύ ξεκούραστος κατήφορος…

Τελικά τί εἶναι γιά τούς Ἕλληνες ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση; Νομίζω ὅτι οὐδέποτε ἀσχοληθήκαμε σοβαρά μέ τό θέμα «Εὐρώπη».

Πλήν τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀντιληφθεῖ τήν σημασία τῆς προσδέσεώς μας στό εὐρωπαϊκό ἅρμα ἀπό τό 1961, οἱ ὑπόλοιποι ἐξ ἡμῶν ἀντιμετωπίσαμε τήν Εὐρώπη πάντα ὡς «δεύτερο πλάνο» καί μόνο ὅταν ἐπρόκειτο νά εἰσπράξουμε κάποιο «πακέτο», θυμόμασταν νά ἐξυμνήσουμε «τά καλά» της, γιά νά τά ξεχάσουμε ἀμέσως μετά.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἄν δέν εἴχαμε μετατρέψει τίς εὐρωπαϊκές ἐκλογές πότε σέ διορισμούς καί βόλεμα «ἡμετέρων» καί τώρα σέ παρέλαση «λαμπερῶν ὀνομάτων» καί εἶχαν τά κόμματα ἐπιλέξει νά στέλνουν ἐκεῖ γνῶστες καί ἀνθρώπους μέ ὄρεξη γιά νά βοηθήσουν τήν χώρα μας, θά εἴχαμε πετύχει πολλά. Τήν σέβονται τήν Ἑλλάδα οἱ Εὐρωπαῖοι, γνωρίζουν τήν Ἱστορία της καί τήν θαυμάζουν. Ἀλλά τό θέμα εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς γι’ αὐτό τό «brand name» πού διαθέτουμε. Καί ἀνατρέχοντας στό ἀρχεῖο μου γιά τά «εὐρωπαϊκά», τώρα πού σέ θέσεις-κλειδιά τοποθετοῦνται κυρίες, βρῆκα καί παραθέτω ἕνα ἄρθρο τῆς μεγάλης κυρίας τῆς ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας Ἑλένης Βλάχου…

«Εἶναι προβιβασμός ὅτι φεύγομε ἀπ’ αὐτή τή μοναξιά, τήν ἐπικίνδυνη, πού ἐνθαρρύνει τούς ἐσωτερικούς καί τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς, φθάνομε σέ νέα ἀσφαλέστερη γειτονιά καί γινόμαστε μέλη –γιά πρώτη φορά στήν Ἱστορία μας– μιᾶς οἰκογενείας. Καί τί οἰκογενείας! Τῆς πιό ἐκλεκτῆς στόν κόσμο. Κακά τά ψέματα, τά ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια πού κατοικοῦν τίς ἐννέα χῶρες πού μᾶς ὑποδέχονται, εἶναι τά πιό πολιτισμένα τῆς γῆς.

»Κάθε τόσο ἀκοῦμε καί διαβάζομε παραλλαγές ἑνός παλαιοῦ, ἐπικίνδυνου μύθου. Ἑνός μύθου πού μᾶς χαρίζει προτερήματα πού δέν ἔχομε, δυνατότητες πού δέν διαθέτομε, καί παρελθόν πού δέν εἶναι ἀληθινό.

»Λέμε στά μικρά παιδάκια: “Τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει…”. Καί μεγαλώνει τό παιδάκι, καί διαβάζει τήν Ἱστορία τοῦ τόπου του καί ἀνακαλύπτει τούς ζυγούς πού ἡ κακιά μοῖρα ἐπέβαλε ἐπί αἰῶνες στήν πατρίδα του… Τώρα, λέμε καί γράφομε παραμύθια γιά τό πόσο μᾶς ἔχει ἀνάγκη ἡ Εὐρώπη, γιά τό πόσο πιό “Εὐρώπη” γίνεται μέ τήν ἄφιξη τῆς Ἑλλάδος…

»Καί αὔριο, ὅταν οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν ἐννέα χωρῶν, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, ὑπουργοί, μᾶς χαρίσουν τά θερμά λόγια πού ἐπιβάλλουν οἱ περιστάσεις, θά τά πάρομε τοῖς μετρητοῖς καί θά ζητωκραυγάσομε νικηφόρα συνθήματα… Ἄς εἶναι, τό βῆμα εἶναι μεγάλο, ἱστορικό, σωτήριο. Ἀρκεῖ νά τό καταλάβουμε μία ὥρα ἀρχύτερα. Τελειώνουν τά λόγια καί ἀρχίζουν οἱ ἐξετάσεις.

»Ὅτι ὁ Ἕλληνας εἶναι εὐφυής, ἱκανός, δραστήριος εἶναι βέβαιο. Ἐκτός Ἑλλάδος σέ περιβάλλον ἐχθρικό ἤ ἀδιάφορο, ὑπερνικᾶ ἄγριους συναγωνισμούς καί ἐπιβάλλεται σάν ἔμπορος, ἐπιστήμων, πολιτικός. Διότι συγκεντρώνεται, σοβαρεύεται, ἐργάζεται.

»Ἄν κάνει τό ἴδιο καί ἐδῶ, δέν θά μποῦμε μονάχα στήν Εὐρώπη, ἀλλά πολύ σπουδαιότερο, θά φέρομε τήν Εὐρώπη στόν τόπο μας. Ἀλλιῶς… Τό μέλλον μας εἶναι ἐξασφαλισμένο ἀλλ’ ἄδοξο.

Θά μεταβληθοῦμε σιγά-σιγά σέ ἕνα τεράστιο τουριστικό θέρετρο, ἕνα κέντρο ψυχαγωγίας γιά ἑκατομμύρια ξένους, μέ ἕνα λαό πού θά ζεῖ ἀπό τά ξενοδοχεῖα, τά μπάρ, τά μπουζούκια καί τίς μπουτίκ, ἀκολουθώντας τόν ξεκούραστο κατήφορο πού ἔχομε ἤδη πάρει…».