Ἔχω ἕναν καλό φίλο, ὁ ὁποῖος εἶναι αὐθεντία στήν πληροφορική
Καί, φυσικά, μόλις παρουσιάσει πρόβλημα ὁ ὑπολογιστής μου τρέχω σέ ἐκεῖνον. Ἔτσι, ὅταν τό «μηχανάκι» μου ἄρχισε νά διακόπτει τήν λειτουργία του κάθε δέκα λεπτά, τοῦ τηλεφώνησα. «Πές μου τί ἀκριβῶς παρουσιάζει. Κάνε μου περιγραφή» μοῦ λέει. Περιγράφω ὅσο πιό παραστατικά γίνεται, κι ἐκεῖνος καταλαβαίνει ἀμέσως. «Ἔχουν καεῖ τά ἀνεμιστηράκια. Φέρε το αὔριο στό Πανεπιστήμιο Δυτικῆς Ἀττικῆς. Ἔχω ἐκεῖ ἕνα ραντεβού μέ φίλους καθηγητές, θά σέ περιμένω στήν καφετέρια, στό κτίριο Α»… Ἔχω ξαναπάει στό ἐν λόγω Πανεπιστήμιο, ἕναν χῶρο πού δέν ἔχει τίποτε νά ζηλέψει ἀπό ἄλλα, εὐρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Ὄμορφα, διώροφα κτίρια, μεγάλες αἴθουσες, ἀμφιθέατρο, συνεδριακός χῶρος, ἄνετες καφετέριες, τραπέζια γιά ἐπιτραπέζια ἀντισφαίριση. Οὔτε στά πιό τρελά μας ὄνειρα δέν εἴχαμε ἐμεῖς, τά φοιτητικά μας χρόνια, φανταστεῖ τέτοιες ἀνέσεις. Δέν εἴχαμε, ὅμως, φανταστεῖ οὔτε τήν ἀπίθανη ρυπαρότητα στούς τοίχους, μέ συνθήματα καί κομματικές ἐπιλογές, κάποια ἀνορθόγραφα καί ὅλα, μά ὅλα, ἀντιαισθητικά! «Ἔρχεσαι τακτικά ἐδῶ;» ρωτῶ. «Πολλές φορές. Μένω ἐδῶ κοντά, οἱ φίλοι μου ἔχουν κάποιες ὧρες κενές καί ὅποτε μπορῶ ἔρχομαι καί τούς βλέπω, συζητᾶμε θέματα σχετικά μέ τήν εἰδικότητά μου» .
«Τούς ἔχεις ρωτήσει ποιοί εἶναι αὐτοί πού ρυπαίνουν μέ συνθήματα τούς τοίχους;» ρωτῶ. Μοῦ ἀπαντᾶ ὅτι «τό κάνουν οἱ ἀντιεξουσιαστές, καί συνήθως δέν εἶναι φοιτητές»…
Δίπλα κάθονται κάποιοι νεαροί φοιτητές. «Δέν σᾶς ἐνοχλεῖ αὐτή ἡ βρωμιά;» ρωτῶ ἕναν ἀπό τούς τρεῖς. «Ναί, ἀλλά δέν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι. Ἡ διακίνηση τῶν ἰδεῶν εἶναι ἐλεύθερη» μοῦ λέει… Ρωτῶ τήν κοπέλα στό ταμεῖο ποῦ εἶναι ἡ τουαλέτα. «Τρίτη πόρτα ἀριστερά» μοῦ ἀπαντᾶ. Οἱ τουαλέτες εἶναι πεντακάθαρες, ἀλλά ὅλοι οἱ τοῖχοι εἶναι γραμμένοι μέ συνθήματα, τά πιό πολλά ἀκαταλαβίστικα, μέ λατινικά γράμματα. Γραμμένες καί ὅλες οἱ πόρτες! Ἕνα θέαμα ἄθλιο, πού δείχνει ποιοί εἶναι τά «ἀφεντικά» στό Ἵδρυμα. Νά πάρει ἡ εὐχή, κανείς δέν μπορεῖ νά κάνει κάτι; Τί δουλειά ἔχουν οἱ τουαλέτες τοῦ Πανεπιστημίου μέ ὅσα συνέβησαν στό Κουκάκι; Τί θέλει τό σύνθημα «Ἔξω ἀπό τό ΝΑΤΟ» πάνω ἀπό μιά λεκάνη ἀποχωρητηρίου; Δέν λέω, ἐλεύθερη ἡ διακίνηση ἰδεῶν. Ἀλλά τί δουλειά ἔχει αὐτό μέ τήν καταστροφή τῆς δημόσιας περιουσίας;
«Σᾶς ἀρέσει αὐτό τό θέαμα; Σᾶς ἀρέσει πού αὐτά τά ὄμορφα κτίρια καί οἱ ἄλλοι χῶροι εἶναι λερωμένοι μέ τά συνθήματα;» ρωτῶ τούς νέους στό διπλανό τραπέζι.
«Ὄχι, ἀλλά τί νά κάνουμε; Δέν εἶναι δική μας δουλειά!» μοῦ λέει. «Κι ἄν δέν εἶναι δική σας δουλειά, τίνος δουλειά εἶναι» ρωτῶ ὅσο πιό γλυκά γίνεται, ἀλλά οἱ νεαροί μέ ἔχουν ἤδη ἀπορρίψει καί φεύγουν…
Τί στήν εὐχή γίνεται, ἀλήθεια; Καί τελικά τίνος δουλειά εἶναι ἡ διατήρηση τῶν τοίχων τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων καθαρῶν; Γιατί δέν γίνεται τό ἴδιο στά μεγάλα ξένα Πανεπιστήμια; Θά τολμοῦσε ὁ ὅποιος «ἀντιεξουσιαστής» νά γράψει στόν τοῖχο ἑνός ἀγγλικοῦ Πανεπιστημίου; Ἔφυγα προβληματισμένος γιά μία εἰσέτι φορά, ἀλλά βέβαιος πλέον ὅτι δέν εἶναι στραβός ὁ αἰγιαλός!
