Περί ἐλευθερίας τοῦ Τύπου καί ἄλλα παραμύθια

«Μοῦ κάνει ἐντύπωση τό πῶς δέν ἔχουν ξεσηκωθεῖ παγκοσμίως οἱ δημοσιογραφικές ὀργανώσεις, γι’ αὐτά πού συμβαίνουν στίς ΗΠΑ καί στοχεύουν στήν ἐξουδετέρωση κάθε ἀντίθετης φωνῆς πρός τήν κυβερνῶσα Ἀρχή» μοῦ ἔλεγε φίλος, καθηγητής Ἀνωτάτου Ἱδρύματος, μέ τόν ὁποῖο συναντῶμαι συχνά καί πίνουμε ἕναν καφέ, συζητῶντας ἐπί παντός.

«Μέ ἐκνευρίζει δέ ἀκόμη περισσότερο τό ὅτι στίς ΗΠΑ ὑποτίθεται πώς λειτουργοῦν θεσμοί, λειτουργεῖ ἡ δημοκρατία, λειτουργεῖ τό Σύνταγμα. Ἄν στήν χώρα γιά τήν ὁποία μέχρι πρό τινος ἐκφράζαμε θαυμασμό, ὡς πρός τήν δημοκρατική της λειτουργία, συμβαίνουν αὐτά, τότε τί μπορεῖ νά συμβεῖ σέ ἄλλες χῶρες τοῦ πλανήτη;» εἶπε, συνεχίζοντας νά διερωτᾶται…

Προσπάθησα νά τοῦ ἐξηγήσω ὅτι ὅλα ὅσα συμβαίνουν σήμερα, μέ θῦμα τήν ἐλευθερία τοῦ λόγου καί ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τόν κρίσιμο, εὐαίσθητο καί ἀπαραίτητο γιά κάθε δημοκρατία τομέα τῆς ἐνημερώσεως καί τῆς ἐκφράσεως ἐλευθέρων ἀπόψεων, δέν ὀφείλονται μόνον στούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι πλέον ἀσκοῦν ἐπάγγελμα καί ὄχι λειτούργημα, ἀλλά στήν στάση τήν ὁποία ἐπέδειξε μέχρι σήμερα ὁ «δικός» μας χῶρος, ὁ χῶρος τῆς δημοσιογραφίας, τῆς ἐνημερώσεως, τῆς ἐκφράσεως τῆς γνώμης…

Ἄρχισα ἀπό τό γεγονός ὅτι τά Μέσα Ἐνημερώσεως πέρασαν σιγά-σιγά, παγκοσμίως, στά χέρια ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός τῶν ΜΜΕ, διαθέτουν καί ἄλλες, πλέον κερδοφόρες καί «διαπλεκόμενες» μέ τήν ἐξουσία ἐπιχειρήσεις.

Ὅταν ὁ κατέχων τά «μίντια» ἀνήκει στόν χῶρο τῆς συνεχοῦς προσπάθειας δημιουργίας ὅλο καί μεγαλύτερου πλούτου, ὅταν παίρνει «ἐργολαβίες», ὅταν κινεῖται σέ χῶρο ἐξαρτώμενο ἀπό συμβιβασμούς καί ἰσορροπίες, ὅταν διαθέτει ἀεροπορικές ἑταιρεῖες, στόλους, ὅταν διαθέτει βιομηχανίες μέχρι καί παραγωγῆς πολεμικοῦ ὑλικοῦ, εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει ἀνεξαρτησία καί ἐλευθερία ἐκφράσεως μέσῳ τοῦ Τύπου;

Σοβαροί νά εἴμαστε, παρακαλῶ!

Ὅταν οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν μετατραπεῖ σέ κομματικά ἤ ἐπιχειρηματικά φερέφωνα, ὅταν ἐκφράζουν –ἀγογγύστως καί ἀσμένως– τήν ἄποψη τοῦ «ἀφεντικοῦ», τήν ὁποία μποροῦν νά ἀλλάζουν κάθε τόσο χωρίς αἰδώ καί ἀναστολές, πῶς μπορεῖ νά περιμένει ὁ πολίτης ἐνημέρωση;

«Δηλαδή ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι ὅλη αὐτή ἡ “ἐλευθερία ἐκφράσεως” ἡ ὁποία παρέχεται (;)μέσα ἀπό τά “μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης” ἀπελευθέρωσε τόν πολίτη; Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν δημοσιογραφία, τήν ἐνημέρωση, τήν σωστή πληροφορία, ἀπό τοῦ νά μπορεῖ ὁ καθένας νά ἐκφράζει τήν ὅποια ἄποψή του ὡς “εἰδήμων”, ὡς “ἐκλεκτός”, ὡς “κομιστής ἰδεῶν καί νεωτερισμῶν”» τοῦ εἶπα.

«Καί τότε πῶς θά ἔχουμε ἐλευθερία, ἄν δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά ἐκφράσει δημοσίως –καί μέ προοπτική νά γίνει ἀποδεκτή– τήν ἄποψή του;» μέ ρώτησε, πολύ σωστά.

«Κάθισε καί σκέψου κάτι. Ἦταν ἤ ὄχι πιό ἐλεύθερη ἡ δημοσιογραφία, ἡ ἄσκηση κριτικῆς, ὁ ἔλεγχος τῆς ἐξουσίας, ἡ δύναμη τῶν κομμάτων, ἡ ἀνάδειξη προσωπικοτήτων, πρίν τά μέσα ἐνημερώσεως περάσουν στά χέρια μεγάλων οἰκονομικῶν συμφερόντων; Ἦταν ἤ ὄχι πιό ἐλεύθερη ἡ δημοσιογραφία, τά σχόλια, ἡ ἀρθρογραφία, ἡ ὀρθή, ἐκλεγμένη καί ἔγκυρη διοχέτευση τῆς πληροφορίας στήν κοινή γνώμη;» τόν ρώτησα.

Δέν χρειάστηκε νά ἀναφερθῶ σέ ὅσα συμβαίνουν καί γιά τό ποιός εὐθύνεται γιά τήν κατάντια καί τῶν ἑλληνικῶν «μίντια». Μοῦ τά εἶπε ἐκεῖνος καί τοῦ ἀπάντησα πώς φοβᾶμαι ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον γιατρειά…