Οἱ σπουδαῖοι μουσικοί τοῦ «Παιδιοῦ τῆς Ἀφροδίτης»

Ἡ ἐπί δέκα χρόνια ἐνασχόλησή μου, ἐπαγγελματικά, μέ τήν ἑλληνική πόπ-ρόκ σκηνή μέ ἔφερε σέ ἐπαφή μέ σπουδαίους καλλιτέχνες.

Εἶχα τήν τιμή νά γνωρίσω (καί νά παίξω μαζί σέ ἕνα πάρτυ) τόν Ντέμη Ροῦσσο (ἀργότερα, γίναμε πολύ καλοί φίλοι, ὥς τά τελευταῖα του), τόν Βαγγέλη Παπαθανασίου, τοῦ ὁποίου τό μοναδικό «Hammond B3» πήγαινα καί χάζευα ὅπου ἔπαιζαν οἱ Forminx (ἄλλο ἕνα εἶχε ὁ Ἄλκης Κακαλιάγκος, τῶν Olympians, στήν Θεσσαλονίκη), τούς ἐπίσιης σπουδαίους μουσικούς Σπῦρο Μεταξᾶ, Γιάννη Σπάθα, Χρῆστο Περτσινίδη, Νῖκο Πολίτη, Δημητρη Πολύτιμο, Τζώνυ Λαμπίτσι, Βασίλη Ντάλα, Γιῶργο Τρανταλίδη, Ἀντώνη Τουρκογιώργη (συνυπήρξαμε γιά ἕνα διάστημα σέ γκρούπ), Γιάννη Μπεμπεριάν καί πολλούς ἄλλους, πού ἔγραψαν ὁ καθένας την δική του σελίδα σ’ αὐτο πού ὀνομάσαμε (πού λέει ὁ λόγος) «ἑλληνικό ρόκ».

Θά ἤθελα σήμερα νά διαβάσετε λίγα λόγια τοῦ σπουδαίου ντράμερ καί συνθέτη Λουκᾶ Σιδερᾶ, ἀφοῦ σημειώσω ὅτι μόλις ἄκουσα τό «Rain and tears», τήν εὐφυέστατη αὐτή ἀναπροσαρμογή τοῦ «Κανόνος» τοῦ Πάχεμπελ, δέν μποροῦσα νά κρατήσω τά δάκρυά μου.

Ἔτσι ἤμασταν τότε. Δακρύζαμε μέ τήν μουσική, ὄχι μέ τίς ἀναθυμιάσεις. Λέει, λοιπόν, ὁ Λουκᾶς Σιδερᾶς, ὁ μόνος ἐπιζών ἀπό τούς τρεῖς μουσικούς πού μᾶς χάρισαν «Τό παιδί τῆς Ἀφροδίτης»…

«Οἱ Aphodite’s Child ἦταν μιά ἰδιαίτερη περίπτωση. Ὁ ἦχος ἦταν τοῦ Βαγγέλη. Τό πῶς διαχειριζόταν τά μουσικά ὄργανα ἦταν παγκόσμια πρώτη. Χρησιμοποιοῦσε συγχρόνως τρία κλαβιέ, ψάχνονταν μέ τό “ἔκο”. Εἶχε ἕναν ἦχο τεράστιο γιά τήν ἐποχή. Σύν ἡ φωνή του Ντέμη, βέβαια. Ὁ Ντέμης Ροῦσσος, πρίν φύγουμε γιά τό ἐξωτερικό, τραγουδοῦσε σέ νορμάλ τόνους. Ὁ Βαγγέλης Παπαθανασίου ἀπό τό “Rain and tears” τόν ἔβαλε νά τραγουδήσει σέ ὑψηλούς τόνους καί ἀποκάλυψε μιά ταυτότητα φωνῆς –τήν ὁποία φυσικά καί διέθετε, εἶχε φωνάρα ὁ ἄνθρωπος– πού τήν ξεχωρίζεις ἀνάμεσα σέ ἑκατό ἄλλες. Κι ἐγώ βάραγα μέ ἄλλο τρόπο τά τύμπανα. Ἔδινα ἕναν πιό ἔντονο ἦχο. Σέ ὅλα τά γκρούπ τόν πρῶτο λόγο ἔχει ἡ φωνή. Ὅμως στήν περίπτωση τῶν Aphrodite’s Child ἦταν καί τό ὑπόλοιπο κομμάτι πολύ ἰδιαίτερο.

Εἶναι εὐχάριστο νά εἶσαι κομμάτι ἑνός θρύλου. Ἤμουν τυχερός πού συναντήθηκα μέ αὐτά τά ὀνόματα. Ὁ Βαγγέλης ἦταν κορυφαῖος ἠλεκτρονικός μουσικός καί ὁ Ντέμης εἶχε ἐκείνη τήν φωνή καί πούλησε μόνος του 65.000.000 δίσκους.

Ἐπίσης, τό συγκρότημα βασίστηκε σέ μιά βαθιά φιλία. Δέν ἦταν ἐπαγγελματική ἡ σχέση μας. Δέν θυμᾶμαι ποτέ νά ἔχουμε βριστεῖ».

«Πῶς εἶναι νά τούς βλέπεις νά διαπρέπουν παγκοσμίως,να ἐκτινάσσονται στήν κορυφή, καί ἡ δική σου μουσική πορεία νά μήν ἐξελίσσεται μέ παρόμοιο τρόπο;» ρωτήθηκε ὁ Σιδερᾶς.

«Ἐντάξει, ντράμερ ἤμουν… τί νά κάνω; Εἶναι κάτι πού δέν τό γράφω στό βιβλίο “The Aphrodite’s Child story”, γιατί τελειώνω τήν ἱστορία στό
“666” καί τή διάλυση τοῦ γκρούπ. Στό ἄλμπουμ “666” (σημ. συντ: μετεῖχε καί ἡ Εἰρήνη Παππᾶ) τραγουδῶ τό κομμάτι “Break”, τό ὁποῖο θά μποροῦσε νά εἶναι δίσκος 45 στροφῶν, εἶναι τό μόνο τραγούδι πού δέν ἔχει σχέση μέ τήν “Ἀποκάλυψη” τοῦ Ἰωάννη.Ήταν μιά ἰδέα τοῦ Βαγγέλη, κάτι σάν ἀποχαιρετιστήριο.

Προσπάθησα, μέσῳ τῆς ἑταιρείας,να προμοτάρω αὐτό τό κομμάτι, ἀλλά δέν θέλησαν. Ἔτσι εἶναι τό ριζικό τοῦ καθενός. Ἔκανα πολλά πράγματα μετά. Δέν εἶχαν ἐπιτυχία, ἀλλά μουσικά ἀπωθημένα δέν ἔχω»…

Ἁπλῶς νά θυμίσω ὅτι στήν κηδεία τοῦ Ντέμη Ρούσσου ἤμασταν καμμιά πενηνταριά καί ἐφέτος δέν εἶδα σέ κανένα ἀπό τά μεγάλα καί μικρότερα Φεστιβάλ ἕνα ἔργο τοῦ Βαγγέλη Παπαθανασίου. Βεβαίως, οὐδείς ἐκ τῶν δυό ὑπῆρξε ἐνταγμένος σέ κόμμα καί οὐδείς ἐκ τῶν δυό ἐτράφη μέ δημόσιο χρῆμα!