Ἀνοιχτή φιλελεύθερη παράταξη ἤ κλειστό κύκλωμα ἀξιωματούχων;

Ὁ ἰδεαλισμός τῶν ρομαντικῶν ἰδεολόγων ἡττᾶται ἀπό τόν ὠφελιμισμό τοῦ κόμματος τῶν ἀξιωματούχων

Διάβασα σέ ρεπορτάζ κυριακάτικης ἐφημερίδας ἐξομολόγηση κυβερνητικοῦ ἀξιωματούχου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ κομματικός τίτλος «συντονιστής κοινοτικῶν πόρων καί ἀγροτικῆς ἀνάπτυξης», πού εἶχε ἀπονεμηθεῖ στήν πολιτευτή Κοζάνης κυρία Σεμερτζίδου, γνωστή γιά τήν ἐμπλοκή της στό σκάνδαλο τοῦ ΟΠΕΚΕΠΕ, δέν ἀντιστοιχοῦσε σέ τίποτα. Δέν σήμαινε τίποτα. Ἦταν τιμῆς ἕνεκεν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ κυβερνητικός ἀξιωματοῦχος παραδέχτηκε ἐμπιστευτικά σέ δημοσιογράφο, ὑπό τόν ὅρο τῆς ἀνωνυμίας, ὅτι οἱ κομματικές ἰδιότητες πού ἀπονέμονται εἶναι γράμμα κενό περιεχομένου καί ἀξιοποιοῦνται ἀπό τά κομματικά στελέχη γιά τήν αὔξηση τοῦ ἐκτοπίσματος καί τῆς ἐπιρροῆς τους στίς τοπικές κοινωνίες. Γιά τό θεαθῆναι λοιπόν.

Νά μέ συγχωρεῖτε πολύ, ἀλλά μεγαλύτερη ὁμολογία ὑποβαθμίσεως καί ὑποτιμήσεως ἀξιωμάτων δέ θυμᾶμαι νά ἔχουμε ξανακούσει. Σάν πολύ φθηνός δέν ἔγινε ὁ κομματικός τίτλος τοῦ στελέχους τῆς Νέας Δημοκρατίας; Σάν πολύ ἀναλώσιμος δέν ἔγινε; Τό σημαντικώτερο ὅμως ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ σημασία πού ἔχει στήν κυβερνητική ἑξαετία 2019-2025 τό κόμμα. Ἡ Νέα Δημοκρατία, μεταπολιτευτικά τοὐλάχιστον, δέν ἦταν ποτέ πολιτικό κόμμα. Ἦταν μεγάλη παράταξη. Καί ὡς τέτοια συμπεριφέρθηκε, ἀκόμα καί σέ σημεῖο νά κατηγορηθεῖ ἀπό τούς πολιτικούς της φίλους καί ἀντιπάλους ὅτι δέν διόρισε μόνο δεξιούς μέσα στό κράτος ἀλλά καί ψηφοφόρους ἄλλων κομμάτων. Αὐτό εἶναι παράταξη ὅμως. Κόμμα ἦταν τό ΠΑΣΟΚ. Μέ τίς κλαδικές ὀργανώσεις, μέ τά ραβασάκια διορισμῶν, μέ τούς λεγόμενους πρασινοφρουρούς. Κόμμα ἦταν ὁ ΣΥΡΙΖΑ στήν διακυβέρνησή του καί μάλιστα ἀρτηριοσκληρωτικό.

Κόμμα ἑρμητικά κλειστό. Κόμμα ἦταν καί εἶναι καί τό Κομμουνιστικό Κόμμα Ἑλλάδος. Τό ὁποῖο διαθέτει ἑκατοντάδες ἐπαγγελματικά στελέχη σέ ὁλόκληρη τήν ἐπικράτεια χωρίς νά τό κρύβει, μαζί βεβαίως μέ τούς ἐθελοντές του καί τήν νεολαία. Ἀλλά ἡ Νέα Δημοκρατία δέν ἦταν ποτέ ἀρτηριοσκληρωτικός κομματικός μηχανισμός. Μέ ἐξαίρεση τήν περίοδο 1986-1990, ὅπου ἀναγκάστηκε ἐκ τῶν πραγμάτων νά συγκροτήσει κομματικό μηχανισμό γιά νά ἀντιμετωπίσει τό κόμμα καί τό κράτος τοῦ ΠΑΣΟΚ καί νά τό νικήσει τελικά στίς κάλπες, ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν δέν εἶχε ἐπιχειρήσει νά μετατρέψει κάθε νέα ἰδέα γιά τήν πατρίδα σέ κλειστό κύκλωμα.

Ἀλλά ἐδῶ, μέ τήν παραδοχή τοῦ ἀξιωματούχου, ὁμολογεῖται ὅτι τό κόμμα μετατρέπεται σέ κλειστό κύκλωμα. Καί ὅποιος ἐκτεθεῖ γιά χάρη του, ὅπως ἡ πολιτευτής πού ἔλαβε τρεισήμισι χιλιάδες σταυρούς, μετά, σέ ἀναγνώριση τῆς κομματικῆς του προσφορᾶς, εἴτε θά μποροῦσε νά διοριστεῖ σέ κάποια κρατική θέση εἴτε νά τοῦ ἀπονεμηθεῖ κομματικός τίτλος, ἀκόμη κι ἄν αὐτός ἦταν κενός περιεχομένου. Οἱ πολῖτες πού δέν τό γνωρίζουν «ὑποκλίνονται». Εἰδικῶς ἀπό τήν ὥρα πού τό κόμμα ἔχει ἀποκτήσει τέτοια ἰσχύ στήν συνείδηση τῆς κοινωνίας. Ὅτι λύνει καί δένει!

Στήν μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία ἰδιαίτερα, μετά τό 1974, τά κόμματα εἶχαν ἄλλο ρόλο, ἄλλη αἴγλη κι ἄλλη ἀποδοχή. Καί βεβαίως ἄλλο κῦρος. Ἦταν πυλῶνες τῆς Δημοκρατίας. Τό νά ἐγγράφεται κανείς μέλος σέ κόμμα ἤ νά ἔχει κομματική δραστηριότητα σήμαινε πολιτική κατάθεση καί πολιτικούς ἀγῶνες χωρίς ἀνταλλάγματα ἀπαραιτήτως. Ἐπικρατοῦσε σέ ἐκεῖνα τά χρόνια ἕνας ρομαντικός ἰδεαλισμός γιά τά πολιτικά κόμματα ὡς θεσμούς. Αὐτό, μέ εὐθύνη τῶν σοσιαλιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπισαν στήν ἀρχή ἐχθρικά τό ἀστικό κράτος μέχρι νά ἀπορροφηθοῦν ἀπό αὐτό στίς μετέπειτα διακυβερνήσεις τους, ἔχει ἀλλάξει. Ὁ ἰδεαλισμός ἀντικαταστάθηκε ἀπό τόν ὠφελιμισμό. Τό νά θέλει κανείς νά γίνει καλύτερη ἡ χώρα εἶναι πλέον ἀφέλεια ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό κάποιο πολιτικό ἀντάλλαγμα. Ἀπό κάποιο ὀφίτσιο. Ἀπό κάποιον τίτλο.

Καί στίς μέρες μας ἔφτασε νά ἀνταλλάσσεται (ὁμιλοῦμε γενικά καί ὄχι εἰδικά γιά τήν συγκεκριμένη περίπτωση) μέ ὑλικά ὀφέλη, ὅπως οἱ παράνομες ἐπιδοτήσεις, οἱ ἐπιδοτήσεις ἀπό τό ΕΣΠΑ, ἡ προνομιακή πρόσβαση σέ πόρους τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καί ἄλλα.

Ἡ παραδοχή λοιπόν αὐτή τοῦ κυβερνητικοῦ στελέχους γιά τό κόμμα καί τά κομματικά ἀξιώματα, μέ ἤ χωρίς ἀντίκρισμα, συνιστᾶ ἐπικίνδυνη ὀπισθοδρόμηση. Ἡ Νέα Δημοκρατία δέν ὑπῆρξε ποτέ καί δέν πρέπει νά γίνει ποτέ κόμμα μισθοφόρων. Πρέπει νά παραμείνει κόμμα ἰδεολόγων. Κάποιοι πού ταύτισαν τίς ζωές τους μέ τήν παράταξη αὐτή ἀπογοητεύονται βαθιά ὅταν τά ἀκοῦνε αὐτά, ἔστω κι ἄν ὅσοι τά ἐκστομίζουν τά λένε ἀνωνύμως καί ὄχι ἐπωνύμως. Εἴτε ἐπωνύμως εἴτε ἀνωνύμως, ἴδια εἶναι ἡ ζημιά. Πικραίνεται πολύς κόσμος.