Ἡ Νταϊάνα Ρός, «Θεά», στό Καλλιμάρμαρο

Ἦλθε στήν Ἀθήνα καί τραγούδησε στό Καλλιμάρμαρο ἡ μεγάλη Νταϊάνα Ρός.

Σέ ἡλικία ὀγδόντα ἑνός ἐτῶν, ἐμφανίζεται ἐμπρός σέ –ἀπαιτητικό ὁπωσδήποτε– κοινό καί τραγουδᾶ.

Ἡ σκηνή εἶχε τοποθετηθεῖ ἐμπρός ἀπό τό πέταλο πού βλέπει στό Παγκράτι. Προφανῶς, οἱ διοργανωτές δέν περίμεναν κοσμοσυρροή. Γιά νά πᾶς νά ἀκούσεις τήν Νταϊάνα Ρός, πρέπει νά διαθέτεις αἰσθητική, νά γνωρίζεις τί θά πεῖ μουσικότητα, νά ἔχεις κάποια ἰδέα ἀπό τζάζ, ἀπό σόουλ καί, κυρίως, ἀπό Νταϊάνα Ρός… Διάβασα, λοιπόν, στό διαδίκτυο καί ἀπό ἀνθρώπους –ὑποτίθεται– σοβαρούς σχόλια ὅπως «ἡ γριά», ὅπως «τί τό θέλει καί παιδεύεται», ὅπως «γιατί δέν πάει στό γηροκομεῖο», καί ἄλλα, χειρότερα.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ χώρα, στήν ὁποία οἱ καλλιτέχνες θεωροῦνται γέροι ὅταν δέν ἔχουν κοιλιακούς, ὅταν δέν ἀλλάζουν συντρόφους σάν τά πουκάμισα, ὅταν γκριζάρουν ἤ ἀσπρίζουν τά μαλλιά τους. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ χώρα τῆς ἀπαιδεύτου (καί ἀγράμματης) μουσικά κοινωνίας, εἶναι ἡ χώρα ὅπου ἀγνοεῖ καί προσπαθεῖ νά ξεχάσει τήν μουσική της παράδοση, ἡ χώρα πού ἔχει ἐξαφανίσει τό δημοτικό τραγούδι καί ἔχει ἀποθεώσει τό δῆθεν λαϊκό, τό τουρκο-μπαρόκ, μιᾶς κοινωνίας ἡ ὁποία ἔχει ἐξοστρακίσει ἀκόμη καί τό μπουζούκι, καί τό λαϊκό της τραγούδι τό ἔχει ἀναθέσει σέ κακόφωνους, ἀπαίδευτους καί ἀσχέτους.

«Μεγάλοι» Ἕλληνες τραγουδιστές ἔχουν πάψει νά ὑπάρχουν καί κάποιοι πού ἔχουν ἀπομείνει, πασχίζουν νά κρατήσουν ἐν ζωῇ τό τραγούδι ὡς τέχνη καί ὄχι ὡς τεχνική. Φυσικά, δέν ὑπάρχουν φωνητικά μεγέθη σάν τοῦ Φώτη Πολυμέρη, τοῦ Νίκου Γούναρη, τῆς Δανάης Στρατηγοπούλου, τῆς Κάκιας Μένδρη. Βγῆκαν κάποιες πολύ καλές φωνές καί κάποιοι πολύ καλοί τεχνῖτες-τραγουδιστές, ἀλλά ὅλα αὐτά σταμάτησαν ἀπό τήν στιγμή πού κάποιοι, πού ἔχουν τήν δύναμη, ἀποφάσισαν ὅτι «ὁ κόσμος θέλει νέους».

Ἡ ἐξαφάνιση τῆς δισκογραφίας καί τό πέρασμα τῆς «εὐθύνης» γιά τήν μουσική βιομηχανία στίς ἑταιρεῖες τοῦ διαδικτύου καί τῆς «πλατφόρμας», ἔφερε τό χάος. Τό κοινό ἐθίστηκε σέ «ἀστέρια» πού ἀναδεικνύονται μέσα ἀπό φτηνές κατασκευές, ἀκόμη πιό φθηνούς στίχους, σέ μονότονους ρυθμούς, ἀπονευρωτικούς, στήν οὐσία.

Πῶς, λοιπόν, ἕνα κοινό πού ἀποθεώνει μιά κακή ἀπομίμηση τῆς Ρόζας τοῦ Θάνου Μικρούτσικου καί ἀναδεικνύει σέ ἀστέρα ἕναν μέτριο τραγουδιστή, θά ἀγοράσει εἰσιτήρια γιά νά δεῖ τήν Νταϊάνα Ρός; Δέν ὑπάρχει τέτοια περίπτωση! Ἔ, τό κοινό αὐτό, εἶναι πού «ἔπεσε νά φάει» τήν μεγάλη ἑρμηνεύτρια, ἡ ὁποία ἄφησε ἄφωνο τό κοινό (ἀρκετό, εὐτυχῶς, ἐκλεκτό καί πολιτισμένο) πού ἔσπευσε νά τήν ἀπολαύσει.

Θυμᾶμαι, ὅταν ἐργαζόμουν ὡς μουσικός, στό ὑπέροχο «On Tke Rocks» τῆς Βάρκιζας, κάποιες φορές, ζητούσαμε ἀπό τό κοινό πού ἐρχόταν νά μᾶς ἀκούσει, νά μᾶς ὑποδείξει τραγούδια πού θά ἤθελε νά προβάρουμε. Θυμᾶμαι ὅτι τό Touch me in the morning τῆς Νταϊάνα Ρός συγκέντρωνε τά περισσότερα χαρτάκια στό χάρτινο κουτί πού τοποθετούσαμε ὡς κάλπη στήν ἔξοδο τοῦ κέντρου. Ποιό κοινό γνωρίζει σήμερα αὐτό τό τραγούδι; Γιά νά τό ἀγαπήσεις, πρέπει, κατ’ ἀρχάς, νά διαθέτεις αἰσθητική καί ποιότητα. Νά μπορεῖς νά ξεχωρίσεις τούς ἤχους κι ὄχι νά «βουτᾶς» ὅ,τι σοῦ πετάξουν στόν ἀέρα. Ἡ Νταϊάνα Ρός ἦλθε καί ἀπέδειξε ὅτι ἡ φωνή δέν εἶναι ἐργαλεῖο οὔτε μέσον. Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἄν θέλει, στό ἀφήνει μέχρι νά σέ πάρει κοντά του. Ἄν δέν θέλει, στό παίρνει καί τό δίνει ἀλλοῦ. Εὐχαριστοῦμε, Νταϊάνα…