Δέν γνωρίζω τίς λεπτομέρειες γύρω ἀπό τήν «ὑπόθεση Novartis», ἡ ὁποία ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό ἀναδύεται καί καταδύεται σάν φυσητήρας στήν θάλασσα τῶν «σκανδάλων», ἡ ὁποία περιβρέχει τήν ἑλληνική πολιτική ζωή.
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού εὔκολα κανείς μπορεῖ νά διακρίνει εἶναι ἡ «τσαπατσουλιά», ἡ προχειρότητα καί τό «μπᾶτε σκύλοι, ἀλέστε», πού ἐπικρατεῖ σέ αὐτή τήν ταλαίπωρη χώρα. Σέ μία πολιτισμένη χώρα, οἱ διωκτικές ἀρχές, ἐν προκειμένω οἱ εἰσαγγελικές, ἐνεργοῦν ἀνεξαρτήτως τῆς βουλήσεως τῶν πολιτικῶν καί, κυρίως, χωρίς νά τούς δίνουν λόγο.
Ἀδιανόητη ἀλλά καί κολάσιμη, ἐπισύρουσα συνέπειες, εἶναι σέ τέτοιες χῶρες ὁποιαδήποτε παρέμβαση, ἀνάμιξη, δήλωση πολιτικῶν προσώπων, στό ἔργο τῆς Δικαιοσύνης.
Στό κράτος δικαίου, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ. Ὁποιοσδήποτε κατηγορούμενος ἀπολαμβάνει τοῦ τεκμηρίου τῆς ἀθωότητος καί οὐδείς δικαιοῦται νά τόν διασύρει, νά τόν βλάψει καί νά θέσει σέ κίνδυνο τήν τιμή καί τήν ὑπόληψή του, ἄν δέν ἀποφασίσει προηγουμένως γι’ αὐτόν ἡ Δικαιοσύνη. Ἐδῶ, στήν περίπτωση τῆς Novartis, ὅπως καί σέ πολλές ἄλλες, οἱ δικογραφίες γίνονται «φύλλο καί φτερό» στά ΜΜΕ, δημοσιεύονται ὀνόματα, φωτογραφίες, ἀποσπάσματα ἀπό δικογραφίες, χωρίς ποτέ νά ἔχει παρέμβει ἡ Δικαιοσύνη γιά νά ἐμποδίσει τίς ὡς ἄνω παράνομες πράξεις. Εἶδα χθές ἐφημερίδες, ἀλλά καί μέλος τῆς κυβερνήσεως, νά ἀναφέρονται σέ «πιθανές προφυλακίσεις». Εἶναι μία τακτική τήν ὁποία ἀκολουθοῦν στήν ἀνοχύρωτη αὐτή χώρα πολιτικοί καί ΜΜΕ, σέ μιά προσπάθεια νά πιέσουν τίς δικαστικές ἀρχές, προκειμένου «νά γίνει τό δικό τους». Ὑπῆρξαν περιπτώσεις ἀνθρώπων πού προφυλακίστηκαν, καταστράφηκαν οἰκονομικά καί ἐπαγγελματικά, ἀκόμη καί δέκα χρόνια μετά τήν πιθανή διάπραξη ἀδικημάτων, μέ τήν φθηνή δικαιολογία «ὕποπτος φυγῆς», ὅταν θά μποροῦσε ἁπλῶς νά τούς ἀπαγορευθεῖ ἡ ἔξοδος. Ὅλα αὐτά, βέβαια, εἶναι δουλειά τῆς Δικαιοσύνης, μιᾶς δικαιοσύνης, ὅμως, πού δέν δέχεται πιέσεις, ἀκόμη καί ἔμμεσες ἀπειλές, ὅπως συμβαίνει αὐτόν τόν καιρό.
Δέν ξέρω ἐάν ὁ μέχρι πρότινος προστατευόμενος μάρτυς ἔχει διαπράξει ἀδικήματα καί τί ἔχει πεῖ στίς ἀρχές, ξέρω ὅμως ὅτι ἡ περίπτωσή του δημιουργεῖ στόν ἁπλό πολίτη εὔλογες ἀπορίες. Φυσικά, στό χέρι τῶν ἀρχῶν εἶναι καί πρέπει νά εἶναι ἡ ὁμαλή διεξαγωγή τῆς προανακρίσεως καθώς καί τά ὅποια μέτρα ἐπιβάλλονται στούς κατά περίπτωση κατηγορουμένους. Ὅταν ὅμως, πρίν ἡ Δικαιοσύνη ἀποφασίσει, ἔχουμε «χιονοστιβάδες» ὁλόκληρες δηλώσεων, καταγγελιῶν, ἀπειλῶν καί ὁποιασδήποτε ἄλλης μορφῆς πιέσεων πρός τίς δικαστικές ἀρχές, τότε κατά τό κοινῶς λεγόμενο «κάποιο λάκκο ἔχει ἡ φάβα». Ὅλα θά ἦταν πιό ἁπλά, πιό καθαρά καί χωρίς νά δημιουργοῦν ὑποψίες στόν πολίτη, ἄν ἡ ἡγεσία τῆς Δικαιοσύνης δέν διοριζόταν ἀπό τήν ἑκάστοτε κυβέρνηση, ἄν ἐκεῖνοι πού ἀσκοῦν τήν δικαστική ἐξουσία ὑπέκυπταν σέ σωστή, ἀντικειμενική καί χωρίς ἐξαρτήσεις ἀξιολόγηση, καί ἄν, ἐν ὀλίγοις, ἡ ἑλληνική Δικαιοσύνη ἀφηνόταν ἥσυχη, δηλαδή ἄν δέν δεχόταν αὐτές τίς, κατά τήν ἄποψή μου, ἀπαράδεκτες καί μή σύννομες πιέσεις.
Τά ὑπόλοιπα εἶναι «ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε» καί θέτουν σέ κίνδυνο τήν ἀξιοπιστία τοῦ «τελευταίου ὀχυροῦ τῆς δημοκρατίας. Καλή μας χρονιά…
