«Τόν Μάη τοῦ ’68 ἦταν ἐπανάσταση. Σήμερα εἶναι ὠμή βία». Τάδε ἔφη Ντανιέλ Κόν Μπεντίντ γιά τά «κίτρινα γιλέκα»…
Βεβαίως, ἀπό τό ’68 μέχρι σήμερα ἔχουν περάσει πενῆντα χρόνια καί ὁ Κόν Μπεντίντ ἔγινε εὐρωβουλευτής, ἀπέκτησε φωλιά καί βουλευτόπουλα καί ἀνέβηκε στό ψηλότερο κλαδί τοῦ δέντρου γιά νά φωνάξει: «Δέ μέ λένε ἀναρχικό καί ἐπαναστάτη. Μόνο εὐρωβουλευτή μέ λένε καί εἰρηνοποιό»… Θά μοῦ πεῖτε τώρα «Μά τί λές; Ἔχει σχέση ὁ Μάης τοῦ ’68 μέ τήν σημερινή ἔκρηξη τῆς βίας στήν Γαλλία;»… Καί ἔχει καί δέν ἔχει. Γιά τόν Μάη τοῦ ’68 δέν ἔχω ἰδίαν ἄποψη. Μαθαίναμε –ὅ,τι μαθαίναμε– ἀπό τό τηλέφωνο, συνομιλώντας μέ συμμαθητές πού εἶχαν πάει γιά σπουδές στήν Γαλλία. Ἐδῶ ἡ δικτατορία ἤλεγχε ὅλα τά μέσα ἐνημερώσεως καί, φυσικά, μιλοῦσαν γιά «ἀναρχία» καί γιά «ἀναρχικά στοιχεῖα». Διάβασα, ὅμως, μελέτησα καί ἄκουσα πολλά.
Κατ’ ἀρχήν τά γεγονότα ἐκεῖνα ἦταν περίεργα. Πηγαία, ὁπωσδήποτε, ἡ ἐξέγερση, ἀπό φοιτητές στήν ἀρχή, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχθηκαν στήν αὐταρχική καί ἀναχρονιστική συμπεριφορά τῶν πανεπιστημιακῶν ἀρχῶν. Ἦταν μιά ἐξέγερση ἡ ὁποία ἔλαβε –ξαφνικά– ἐθνικές διαστάσεις καί κατέβασε δέκα ἑκατομμύρια ἐργαζομένους στόν δρόμο! Ἡ Γαλλία, ὅμως, εἶχε Πρόεδρο τόν στρατηγό τοῦ Πολέμου, τόν Σάρλ Ντέ Γκώλ! Καί παρά τό ὅτι ἐκεῖνες τίς ἡμέρες ἡ γαλλική διπλωματία εἶχε σημειώσει τεράστια ἐπιτυχία, καθώς τό Παρίσι εἶχε ἐπιλεγεῖ ὡς ἕδρα τῶν συνομιλιῶν γιά τόν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ, προχώρησε σέ διάλυση τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως καί προκήρυξε ἐκλογές! Ἔτσι ὁ «Μάης τοῦ ’68» ἔγινε ἕνα δεκαπενθήμερο ταραχῶν καί… αὐτό ἦταν ὅλο! Βεβαίως, ἡ ἐξέγερση ἐκείνη ἔφερε ἀλλαγές σημαντικές, κυρίως στόν τομέα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῶν ἐλευθεριῶν στά Πανεπιστήμια καί τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθερώσεως. Ἀλλά θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι ὁ «Μάης ’68» περισσότερο ἐπέδρασε καί ἐπηρέασε τούς νέους τῶν ἄλλων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπέκτησαν λάβαρο καί σημεῖο ἀναφορᾶς!
Ἡ σημερινή ἐξέγερση τῶν «κίτρινων γιλέκων» δέν ἔχει κίνητρα πολιτισμικά οὔτε ἐκπαιδευτικά. Ἡ ἔκρηξη τῆς ἀγανακτήσεως στήν Γαλλία εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῶν ἀδιεξόδων στά ὁποῖα ἔχει περιέλθει πλέον ἡ (δῆθεν) «Ἑνωμένη Εὐρώπη». Εἶναι τό βουητό τῆς ἀνεργίας καί τῆς ἀνέχειας, πού βγαίνει ἀπό τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς τῶν Εὐρωπαίων μεσαίων ἐπιχειρηματιῶν καί ἐργαζομένων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν ἀφ’ ἑνός τό ὅτι ἡ Εὐρώπη «τους» δέν εἶναι πλέον ἀνταγωνιστική καί ἀφ’ ἑτέρου τό εἰσόδημά τους ἤ νά συρρικνώνεται ἤ νά ἀποδεικνύεται ἀδύναμο νά ἀντιμετωπίσει τήν ἀκρίβεια. Βλέπουν ἐπίσης μέ ἀπόλυτη δυσπιστία τό «ἑνιαῖο νόμισμα», τό ὁποῖο μόνο «ἑνιαῖο» δέν εἶναι, καθώς μέ τόν χρόνο μοιάζει ὅλο καί περισσότερο μέ τό ἀλησμόνητο μάρκο! Τά «κίτρινα γιλέκα» δέν εἶναι –χωρίς ἀμφιβολία– «Μάης τοῦ ’68». Ἀλλά ἔχουν ἤδη μεγαλύτερη διάρκεια!
Τά «κίτρινα γιλέκα» δέν ἔχουν Κόν Μπεντίντ οὔτε καταλήψεις τῶν πανεπιστημίων. Εἶναι μία βίαιη καί ἀκραία ἐξέγερση, ὅπως βίαιη καί ἀκραία εἶναι ἡ ἀνατροπή τῆς ζωῆς τῆς μεσαίας τάξεως, τῆς «ραχοκοκαλιᾶς τῆς Εὐρώπης».
Καί, δυστυχῶς, αὐτό τόν καιρό ἡ Εὐρώπη δέν διαθέτει προσωπικότητες στίς θέσεις-κλειδιά. Καί τά κλειδιά τῆς Εὐρώπης δέν τά κρατοῦν πολιτικοί ἀλλά τραπεζῖτες!
