Δέν ἀντέχει σέ σοβαρή κριτική τό κατασκεύασμα πού μᾶς σερβιρίστηκε ὡς «ἡ ἑλληνική συμμετοχή στόν διαγωνισμό τῆς Εὐρωβίζιον.»
Ὄχι, δηλαδή, ὅτι ἔχουμε σέ ἐκτίμηση αὐτό τό φωνακλάδικο φασαριόζικο πανηγυράκι πού στήνεται κάθε χρόνο ἀπό τήν EBU, ἀλλά, βρέ παιδί μου, γιατί δέν στέλνουμε ἕνα ἑλληνικό τραγούδι; Διότι αὐτό πού μᾶς ἔπεσε κατακέφαλα εἶναι ἕνα μεῖγμα ἀπό «Bollywood”, πανηγύρι στήν Ἁλίαρτο, ἀσκήσεις ἀναπνοῆς ἔπειτα ἀπό ἀνακοπή καρδιᾶς, τσιτσερόνε «μαϊμοῦ» στήν Ἀκρόπολη καί ὅ,τι ἄλλο μπορεῖς νά φαντασθεῖς. Ἀλλά τραγούδι –καί δή ἑλληνικό– δέν εἶναι!
Καί γιά νά θυμηθοῦμε λίγο τόν ὁλοένα καί ἀπομακρυνόμενο ἀπό τήν ἐπικαιρότητα Ἀλέξη, τό κατασκεύασμα πού μᾶς σερβίρισε ἡ κυρία Σάττι (πολύ κατώτερο ἄλλων ἐμπνεύσεων καί ἐμφανίσεών της) εἶναι ἕνα ἠχητικό «πάτσγουορκ», χωρίς ἴχνος, ὅμως, λαϊκότητας καί μουσικῆς εὐαισθησίας.
Τώρα θά βγοῦν οἱ ἔχοντες τά χτένια (διότι γένια δέν ἔχουν) καί θά μᾶς ποῦν ὅτι «ἔτσι πᾶνε τά πράγματα» καί ὅτι «ὁ κόσμος προχωράει μπροστά.»
Μά, ἡ μουσική δέν ἔχει ἡλικία καί τό «μπροστά» δέν σημαίνει ἀπομάκρυνση ἀπό τήν σωστή τοποθέτηση τῶν φθόγγων, ὥστε νά προκύπτει ἕνα ἀποδεκτό ἀπό τήν ἀκοή σύνολο.
Ἐδῶ πρόκειται γιά ἤχους «ἀτάκτως ἐρριμμένους», οἱ ὁποῖοι, ὅσο καί νά τούς σπρώξεις, δέν μποροῦν νά περάσουν στά ἐνδότερα τῶν αἰσθήσεων, καθώς παραβιάζουν στοιχειώδεις κανόνες τῆς ἀκουστικῆς εὐεξίας.
Τό τραγούδι μέ τό ὁποῖο θά ἐκπροσωπηθεῖ ἡ Ἑλλάς, δέν εἶναι, κατ’ ἀρχάς, τραγούδι. Ἀλλά δέν εἶναι καί ἑλληνικό.
Τώρα ἄν εἶναι «μπροστά» τό ἁπλοϊκό «τά-τά-τά-τά», τότε θά μπορούσαμε νά στείλουμε ἐκεῖνο τό ὑπέροχο στιχουργικά καί μουσικά τραγούδι «ἄπα-πα-πα-πα-πα-πα-πα-πα, ἐγώ δέν κάνω τέτοια πράγματα»! Καλύτερο ἠχητικά ἀλλά καί μουσικά εἶναι, ἀπό πάσης πλευρᾶς.
Γιά νά σοβαρευτοῦμε τώρα, δέν εἶναι δυνατόν νά δαπανήθηκαν ὧρες καί χρήματα γιά νά προκύψει αὐτή ἡ σάχλα, τήν ὁποία οἱ «ἑπτά συνθέτες» (κάτι σάν τίς ἑπτά πληγές τοῦ Φαραώ), οἱ ὁποῖοι «ἐπιστρατεύθηκαν», φέρεται νά ἔχουν «συνθέσει».
Καί ὅλα αὐτά, τήν ἡμέρα πού ἡ ΕΡΤ ἔπρεπε νά παρουσιάσει ἕνα μεγάλο ἀφιέρωμα στόν μεγάλο δημιουργό Δῆμο Μούτση, ἔτσι, δηλαδή, γιά νά μᾶς θυμίσει ὅτι τό τραγούδι δέν εἶναι «κουρελοῦ» οὔτε «πιτόγυρο».
Μιά βόλτα στούς δρόμους τῆς Ἀθήνας καί τοῦ Πειραιᾶ νά ἔκαναν οἱ «εἰδικοί, τούς ὁποίους πλήρωσε ἡ ΕΡΤ γιά νά φτιάξουν αὐτό τό σαχλό «τάμπα-τούμπα», θά εὕρισκαν καί φωνές καί τραγούδια καί Ἑλλάδα. Γιατί πρέπει νά πιθηκίζουμε καί νά θεωροῦμε «μπροστά» τήν προσφυγή σέ ἀφελῆ ἰδιοσκευάσματα, τά ὁποῖα ἀποκαλοῦμε «τραγούδι»;
Γιά νά ἐξηγούμεθα, ἡ κυρία Σάττι μᾶς ἔχει δώσει δείγματα σεβασμοῦ πρός τήν μουσική καί τήν παράδοση. Αὐτό τό «ζάρι» πού θά μᾶς καταδιώκει μέχρι νά τελειώσει τό πολύχρωμο «νταβαντούρι» τῆς EBU, δέν εἶναι τραγούδι, δέν εἶναι ἑλληνικό, δέν εἶναι, βρέ ἀδελφέ, ἀντιπροσωπευτικό τῆς μουσικῆς τῆς πατρίδας μας.
Ἀλλά ἀπό τήν στιγμή πού, γενικῶς, ἡ ἑλληνική κοινωνία «μπαχαλοποιεῖται», θά πρέπει νά περιμένουμε καί ἄλλα «Τά-τά-τά».
Δυστυχῶς, τό μήνυμα πού ἐκπέμπουμε εἶναι ὅτι εἴμαστε ἕνας πολύχρωμος «ἀχταρμᾶς», μέ προεξέχον τό «ντιριντάχταρ», ἀλλά …μέ περικεφαλαία!
