Διαβάσαμε ὅτι ἡ Μύκονος καί ἡ Σαντορίνη τόν Μάιο εἶχαν κατά 15-20% λιγώτερη κίνηση ἀπ’ ὅ,τι τόν ἀντίστοιχο περυσινό μῆνα.
Τό θεωροῦμε πολύ φυσικό, καθώς –ἀπ’ ὅ,τι μαθαίνουμε– οἱ τιμές εἶναι πλέον πολύ ὑψηλές, ἀλλά καί οἱ παρεχόμενες ὑπηρεσίες ἔχουν ἀρχίσει νά χάνουν σέ ποιότητα.
Εἶναι πλέον διαπιστωμένο ὅτι τά δύο αὐτά νησιά, κυρίως ἡ Μύκονος, εἶναι τά πλέον δημοφιλῆ στό ἐξωτερικό, καί μέχρι πέρυσι κρατοῦσαν πολύ ψηλά τά νούμερα τῶν ἐπισκεπτῶν καί, φυσικά, τίς εἰσπράξεις τῶν ἐπιχειρήσεων καί τοῦ κράτους (ὅσα, δηλαδή χρήματα φθάνουν μέχρι τά δημόσια ταμεῖα.)
Καί τά δύο νησιά ἔχουν πλέον γίνει «ἀπαγορευτικά» γιά τό μεσαῖο ἤ τό ὀλίγον ὑψηλό ἑλληνικό βαλάντιο.
Πανάκριβα τά ξενοδοχεῖα ἀλλά καί τά «ἐνοικιαζόμενα». Φθηνότερα, ἀσφαλῶς, γιά τούς ξένους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πολύ καλύτερες ἀποδοχές. Καί ἐκεῖνοι ὅμως, κάποια στιγμή, ἀρχίζουν νά ἔχουν μεγαλύτερες ἤ διαφορετικές ἀπαιτήσεις καί νά σκέπτονται ὅτι «ἔχει κι ἀλλοῦ πορτοκαλιές»…
Φυσικά, ἡ Μύκονος τήν ὁποία ἐμεῖς γνωρίσαμε στήν δεκαετία τοῦ ’70 ’80, τότε πού ἄρχιζαν νά τήν ἀνακαλύπτουν οἱ «σελεμπριτάδες» καί ἄρχισε νά ξεθωριάζει ἡ γραφικότητά της, δέν ὑπάρχει καί δέν πρόκειται νά ὑπάρξει ξανά.
Τώρα ἔχει ἐπικρατήσει ὁ θόρυβος, ἡ ἐπίδειξη, ὅλα πωλοῦνται ἀκριβά, τό χρῆμα ρέει ἄφθονο, τά γλέντια ἔχουν ἀναζητήσει καί βρεῖ ἄλλα «χούγια», καραβιές καί σμήνη ἑλικοπτέρων μεταφέρουν «συνοδούς» γιά φασαριόζικες διασκεδάσεις καί σχεδόν ὅλα τά ξενοδοχεῖα καί οἱ ἐπιχειρήσεις ἔχουν περάσει σέ χέρια διαφόρων «ἁλυσίδων», μέ τήν ὅποια ἔννοια μπορεῖ νά ἔχει ἡ λέξη…
Θυμόμαστε κάτι βράδυα μέ τόν ἀξέχαστο Νῖκο Μικαελιάν, τόν Μίμη Ζουγανέλη καί τίς παρέες μας στόν Ὀρνό, τότε πού ὁ ἀλησμόνητος φίλος Ἠλίας Παπαγεωργίου εἶχε ἀρχίσει νά δημιουργεῖ τό «παλατάκι» του.
Ἥσυχα βράδυα, μέ κιθάρες καί τραγούδια, κολύμπι νωρίς τό πρωί, χωρίς ξαπλῶστρες τοῦ πεντακοσάρικου, δίχως ποτά μπόμπες καί ἄλλα τινά…
«Πᾶνε αὐτά, ξέχασέ τα. Τώρα περνάει τό “συνεργεῖο” καί σοῦ λέει: “Πόσο ἐκτιμᾶς τήν ἐπιχείρησή σου;”, τούς λές ἕνα “τρελλό ποσό”, στό δίνουν καί σοῦ λένε “πάρτα, μάζευτα καί φεύγα”. Καί ἀλλάζει χέρια τό ἐπιχειρεῖν τοῦ νησιοῦ καί στό τέλος θά μετοικήσουν καί οἱ αὐτόχθονες, νά μοῦ τό θυμηθεῖς» λέει ἕνας ἀπό τούς ἐλάχιστους ἐναπομείναντες Ἕλληνες ξενοδόχους τῆς Μυκόνου.
Ἔχουμε τύχει σέ τηλεφώνημα φίλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά «κλείσει ξαπλῶστρες στήν περίφημη «Ψαρρού» γιά τρεῖς πελάτες του ἀπό τήν αλλία.
Ἐξωφρενικές οἱ τιμές. «Μά, τόσο πληρώνεις γιά ἕνα τριήμερο σέ καλό ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας» ἀπορήσαμε. «Ξέχασέ τα αὐτά πού ἤξερες! Ἡ Μύκονος εἶναι πλέον ἄλλο κράτος, ἄλλος κόσμος, ἄλλες τιμές»… Κάποια στιγμή, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού ἀρέσκονται στήν φασαρία, στά ὁλοήμερα γλέντια καί στίς ἀσφυκτικά γεμᾶτες –καί συνεπῶς διόλου καθαρές– παραλίες, θά βαρεθοῦν καί θά ἀναζητήσουν «ἄλλους παραδείσους».
Ἄς εὐχηθοῦμε νά τούς ἀναζητήσουν σέ ἄλλες χῶρες καί ὄχι στά δικά μας νησιά. Ἄν καί πολλοί πιστεύουν ὅτι ἤδη, κάποια, ἀμόλυντα ἀκόμη, «διαμαντάκια» τοῦ Αἰγαίου ἔχουν ἀρχίσει νά «Μυκονιάζουν», ὅπως λέει χαρακτηριστικά φίλος, πού ἔχει σπίτι σέ ἕνα ἀπό τά «καθαρά» ἀκόμη Κυκλαδονήσια…
