Η ΣΥΝΗΘΗΣ ἠρεμία τῶν τελευταίων ἡμερῶν ἐπικρατοῦσε καί χθές στά προεκλογικά περίπτερα τῶν κομμάτων.
Ἡ ἴδια δηλαδή εἰκόνα πού χαρακτήρισε ὁλόκληρη τήν προεκλογική ἐκστρατεία καί πού θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ ἔνδειξις προόδου σέ αὐτό τό ὁποῖο ὀνομάζουμε «πολιτικό πολιτισμό». Θά ἦταν ἔτσι, ἄν στό νέο πεδίο ἀντιπαραθέσεως, πού εἶναι οἱ τηλεοπτικές ὀθόνες, δέν εἶχε ἐπικρατήσει ἕνα κλῖμα ἀνούσιων ἀντεγκλήσεων (τοξικό τό χαρακτηρίζουν οἱ… γλωσσοπλάστες τῶν ἡμερῶν) χωρίς πολιτικά ἐπιχειρήματα, χωρίς οὐσιαστικές ἀντιπαραθέσεις καί χωρίς πραγματικά πολιτικά μηνύματα. Ἐμεῖς θά θεωρήσουμε τήν ἀντιπαράθεση αὐτή «νερόβραστη» θεωρῶντας ὅτι ἀποτυπώνει τήν πολιτική ἔκφανση τῆς παρακμῆς πού ἔχει ἐπικρατήσει στήν κοινωνία μας.
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Μιά μικρή ἀκτίδα φωτός εἴδαμε στήν πλατεῖα Συντάγματος. Ἕνα περίπτερο πού ἀναφερόταν στήν γενοκτονία τῶν Ποντίων. Ἕνα περίπτερο τό ὁποῖο βρισκόταν στήν ἴδια θέση στήν ὁποία πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ κοινότης τῶν Ἀρμενίων τῆς Ἀθήνας κατήγγελλε τούς Ὀθωμανούς γιά τήν γενοκτονία τῶν δικῶν της προγόνων. Τό εὐοίωνο μήνυμα εἶναι πώς οἱ πολῖτες οἱ ὁποῖοι περνοῦσαν μᾶλλον ἀδιάφορα ἀπό τά περίπτερα τῶν κομμάτων σταματοῦσαν νά στρέψουν ἕνα βλέμμα τιμῆς καί ἀναγνωρίσεως πρός τά θύματα τοῦ ἐγκληματικοῦ παρελθόντος αὐτῶν πού καί σήμερα εἶναι οἱ διεθνεῖς ταραξίες τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, ἕτοιμοι –δέν ἔχουμε καμμίαν ἀμφιβολία γιά αὐτό– νά ἐπαναλάβουν τήν ἐγκληματική συμπεριφορά ἡ ὁποία τούς ἐγκατέστησε σέ αὐτή τήν γωνιά τῆς γῆς τήν ὁποία δυναστεύουν.
Τό ἐλάχιστο πού θά περιμέναμε θά ἦταν νά δοῦμε καί τά μέλη τῶν κομμάτων πού ξημεροβραδιάζονταν στά δικά τους κιόσκια στήν πλατεῖα Συντάγματος νά περάσουν νά ἀποτίσουν φόρο τιμῆς στούς 353.000 Ποντίους πού σφαγιάσθηκαν ἀπό τίς ὀρδές τῶν Τούρκων τοῦ Κεμάλ. Ἀλλά ἐδῶ δέν ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή μας νά ὁμιλεῖ γιά τά ἐθνικά θέματα κάποιος ἀπό τούς πολιτικούς ἀρχηγούς, νά τιμήσουν τούς σφαγιασθέντες Ποντίους περιμέναμε; Καί ἀκόμη περισσότερο, τούς σφαγιασθέντες Ἀρμενίους;
Θά πρέπει ὅμως στό σημεῖο αὐτό νά σταθοῦμε στούς διασωθέντες Ποντίους καί Ἀρμενίους. Σέ αὐτούς πού ἦρθαν πρόσφυγες στήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα, ἔφεραν τίς μνῆμες, τίς παραδόσεις καί τήν ἐνεργητικότητά τους καί ἀπετέλεσαν ζωογόνο προσθήκη στό ἑλληνικό Κράτος. Μαζί μέ τούς Ἕλληνες τῆς «παλαιᾶς Ἑλλάδος», μαζί μέ τούς ἄλλους πρόσφυγες Μικρασιᾶτες, οἰκοδόμησαν κατά τόν μεσοπόλεμο μία νέα ἀκμάζουσα κοινωνία. Ὑπῆρχαν βεβαίως τότε καί πολιτικοί ἡγέτες ἄλλων μεγεθῶν μπροστά στούς ὁποίους οἱ σημερινοί φαίνονται πολιτικοί νᾶνοι.
Καί ἐπειδή πολύ μιλᾶνε πλέον γιά τούς μετανάστες τούς ὁποίους ὁ κ. Μητσοτάκης θέλει νά βλέπει καί στήν Σχολή Εὐελπίδων, νά τονίσουμε ὅτι εἶναι εὐπρόσδεκτοι ὅσοι ἔρχονται, ὅπως πρίν ἀπό ἕναν αἰῶνα ἦρθαν οἱ Ἀρμένιοι. Ἐνσωματώθηκαν χωρίς νά ἀποβάλλουν τά ἐθνικά τους χαρακτηριστικά. Ἀποτελοῦν μιά γέφυρα ἀνάμεσα στήν Ἑλλάδα καί στό κομμάτι τῆς Ἀρμενίας πού καταφέρνει νά διατηρεῖται ἐλεύθερο. Τέτοιους μετανάστες, ναί, τούς θέλουμε στήν Σχολή Εὐελπίδων. Εἶναι ὅμως τέτοιοι αὐτοί τούς ὁποίους προβάλλει ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, ὅταν μέ περισσή ἐλαφρότητα ἐπαίρεται ὅτι ἔρχονται στήν Ἑλλάδα; Πόσοι ἀπό αὐτούς, πού εἶναι καί δεύτερης ἀκόμη γενιᾶς, ἔχουν ἐνσωματωθεῖ; Ἀμφιβάλλουμε σοβαρά. Ἄν ἦταν ἔτσι, θά τό εἶχε διευκρινίσει. Ἄν ἦταν ἔτσι, θά εἶχε πάει στήν πλατεῖα Συντάγματος νά δώσει τό χέρι του στούς ἀπογόνους τῶν Ποντίων καί τῶν Ἀρμενίων. Θά εἶχε δώσει καί μιάν ἐθνική διάσταση στά προεκλογικά του μηνύματα.
Θά ἀναγνωρίσουμε πάντως ὅτι κάποια μικρά κόμματα ἀξιοποίησαν τόν τηλεοπτικό τους χρόνο γιά νά ἀναφερθοῦν στά ζητήματα πού πράγματι ἔχουν νά κάνουν μέ τό αὔριο τῶν Ἑλλήνων. Τό δημογραφικό, τήν ἀσφάλεια, τήν ἄμυνα. Τά περισσότερα καί ἀπό αὐτά ὅμως ἀναλώθηκαν στά ζητήματα τῆς οἰκονομίας, τά ὁποῖα προσήγγιζαν κατά τρόπον ἐπιφανειακό ἕως καί ἀφελῆ. Ἡ πολιτική παρακμή εἶναι γενική…
