ΜΕΡΙΚΕΣ καταστάσεις ἐπαναβεβαιώνονται διαχρονικά. Μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἀδυναμία διεξαγωγῆς εἰλικρινοῦς διαλόγου μέ τούς Τούρκους.
Ἀνεδείκνυε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ «Ἑστία» τό γεγονός, ὅτι ἄλλο ἐννοοῦμε ἐμεῖς ὅταν ὁμιλοῦμε γιά προσφυγή στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης καί ἄλλο οἱ Τοῦρκοι.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Ἐμεῖς θέλουμε ἕνα συνυποσχετικό, πού νά ἀναφέρεται στό μοναδικό πρόβλημα πού ἀναγνωρίζουμε, τήν ὁριοθέτηση δηλαδή τῶν θαλασσίων ζωνῶν (ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδος) στό Αἰγαῖο. Οἱ Τοῦρκοι θέλουν νά φέρουν πρό τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου ὅλα τά ζητήματα πού ἔχουν ἐγείρει καί τά ὁποῖα συνιστοῦν εὐθεῖες ἀμφισβητήσεις τοῦ διεθνοῦς status quo. Κανονικά, θά ἔπρεπε νά κληθεῖ ἡ Τουρκία νά ἀπολογηθεῖ γιά τήν ἄρνηση τῆς διεθνοῦς νομιμότητος, τήν ὁποία ἔχει καταστήσει ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς της. Ὅμως τό Δικαστήριο τῆς Χάγης δέν εἶναι ἀστικό δικαστήριο. Ὅλα τά διεθνῆ δικαιοδοτικά ὄργανα ἄλλως τε τείνουν περισσότερο πρός τήν ἀναζήτηση συμβιβασμῶν, παρά πρός τήν ἐφαρμογή αὐστηρῶν κανόνων δικαίου. Ὁ προσφεύγων, μέ ἀπαιτήσεις, συνήθως κάτι θά κερδίσει, καί ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία διεκδικεῖ μόνο τόν σεβασμό τῆς κυριαρχίας καί τῶν κυριαρχικῶν της δικαιωμάτων, ἐπ’ οὐδενί θά ἔπρεπε νά θεωρεῖ ὅτι ἡ λύσις στά ἑλληνο-τουρκικά μπορεῖ νά περνᾶ μέσα ἀπό τίς διαδικασίες τῆς Χάγης.
Κατά τήν δεκαετία τοῦ ’70, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς εἶχε προσπαθήσει νά ἀνατρέψει τά δεδομένα ὁδηγῶντας τήν Ἑλλάδα σέ μονομερῆ προσφυγή στό Διεθνές Δικαστήριο, προκειμένου ἀκριβῶς νά διασφαλίσει μιά καταδίκη τῆς Τουρκίας γιά τήν μή τήρηση τῶν διεθνῶν κανόνων δικαίου. Ὅμως στήν Χάγη, τό Δικαστήριο ἁπλῶς ἀπέφυγε τήν «κακοτοπιά», ἀρνούμενο νά συζητήσει τήν προσφυγή τῆς Ἑλλάδος, ἐπί τῇ βάσει τοῦ ὅτι δέν συνοδεύετο ἀπό συνυποσχετικό. Δηλαδή ἀρνήθηκε νά ἀκουμπήσει τήν οὐσία τῆς προσφυγῆς. Δέν μποροῦμε νά ἐλπίζουμε ὅτι ἀπό τότε μέχρι σήμερα κάτι μπορεῖ νά ἔχει ἀλλάξει στήν Χάγη. Ἤ καί ἄν ἔχει ἀλλάξει, θά εἶναι ἐπί τά χείρω.
Ἐπί τά χείρω ἔχουν ἀλλάξει ἄλλως τε τά πράγματα στήν Ἑλλάδα. Κατά τήν δεκαετία τοῦ ’70 τό ἐσωτερικό μέτωπο ἦταν συμπαγές. Ὅλα τά κόμματα συνετάσσοντο μέ τίς ἐθνικές θέσεις γιά τό Αἰγαῖο, πρός ἐπίρρωσιν δέ τῆς ἑνότητος κατά τίς ψηφοφορίες στήν Βουλή γιά τόν προϋπολογισμό οἱ ἀμυντικές δαπάνες ἐνεκρίνοντο ὁμοφώνως. Σήμερα ἀκοῦμε Ἕλληνες πολιτικούς νά υἱοθετοῦν τό ἕωλο ἐπιχείρημα τῆς Τουρκίας, ὅτι δικαιοῦνται θαλασσίας ἐκτάσεως δυτικῶς τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν διότι –καί καλά– ἔχουν μεγάλο μῆκος ἀκτογραμμῶν. Καί τά ἑλληνικά νησιά ὅμως ἔχουν πολύ μεγαλύτερο συνολικῶς μῆκος ἀκτογραμμῶν, ἀλλά οἱ Τοῦρκοι ἀποφεύγουν νά τά λάβουν ὑπ’ ὄψιν τους.
Μετροῦν μόνον τίς ἠπειρωτικές ἀκτές τῶν δύο χωρῶν καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι στήν Ἀθήνα πού υἱοθετοῦν τόν παραλογισμό τους.
Σάν νά μήν ἔφθανε αὐτό, ἔχουμε καί τούς θιασῶτες τῆς λύσεως τύπου «Πρεσπῶν». Αὐτούς πού θέλουν νά ἀπεμπολήσουμε ἱστορικά δικαιώματα στό Αἰγαῖο, ἀκριβῶς κατά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἡ ἀριστερή διακυβέρνησις ἀπεμπόλησε τό ἱερό ὄνομα τῆς Μακεδονίας.
Εἶναι ὅμως ἀνεξήγητο τό γιατί, καί κατά τό παρελθόν ἀλλά καί τώρα, δέν ἀπαιτοῦμε τήν ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης γιά τήν Ἴμβρο καί τήν Τένεδο. Ἀναφέρει τό ἄρθρο 14 τῆς Συνθήκης: «Αἱ νῆσοι Ἴμβρος καί Τένεδος, παραμένουσαι ὑπό τουρκικήν κυριαρχίαν, θά ἀπολάβωσιν εἰδικῆς διοικητικῆς ὀργανώσεως ἀποτελουμένης ἐκ τοπικῶν στοιχείων καί παρεχούσης πᾶσαν ἐγγύησιν εἰς τόν μή μουσουλμανικόν ἰθαγενῆ πληθυσμόν δι’ ὅ,τι ἀφορᾷ εἰς τήν τοπικήν διοίκησιν καί τήν προστασίαν τῶν προσώπων καί τῶν περιουσιῶν. Ἡ διατήρησις τῆς τάξεως θά διασφαλίζεται ἐν αὐταῖς δι’ ἀστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ τοῦ ἰθαγενοῦς πληθυσμοῦ, τῇ φροντίδι τῆς ἄνω προβλεπομένης τοπικῆς διοικήσεως ὑπό τάς διαταγάς τῆς ὁποίας θά τελεῖ».
Θέσαμε ποτέ τό ζήτημα τῆς ἐφαρμογῆς τῶν διατάξεων αὐτῶν ἀπό τήν Τουρκία; Τήν ἔχουμε ἐγκαλέσει ποτέ γιά τήν Ἴμβρο καί τήν Τένεδο;
Γιατί ἔχουμε «καταπιεῖ» τίς κατάφωρες παραβιάσεις τῆς Συνθήκης ἀπό τήν Τουρκία καί καθόμαστε καί τούς ἀκοῦμε νά ἀμφισβητοῦν τό δικαίωμα αὐτοαμύνης τῶν δικῶν μας νησιῶν;
Ἀλλά αὐτοί εἶναι οἱ Τοῦρκοι. Ἔπρεπε νά τό γνωρίζουμε. Ἔπρεπε νά τό γνωρίζουν αὐτοί πού τρέφουν ψευδαισθήσεις, ὅτι μπορεῖ μέσῳ κάποιου «διαλόγου» νά εὕρωμε ὁδόν εἰρηνικῆς συνυπάρξεως μέ τήν Ἄγκυρα. Σάν νά πρόκειται γιά πολιτισμένο Κράτος…
Ἀλλά ἴδιοι ἦσαν οἱ Τοῦρκοι. Θά θυμίσουμε μόνον αὐτά πού στίς ἀρχές τοῦ 1820 ἔγραφε ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας γιά τίς προοπτικές τῶν διαπραγματεύσεων μέ τήν Ὑψηλή Πύλη: «Δέν τολμῶ νά περιμένω μεγάλα ἀποτελέσματα, ἐπειδή κανείς δέν κατορθώνει νά πάρει κάτι ἀπό τούς Τούρκους μόνο μέ λόγια. Στήν οὐσία ἐμεῖς δέν κάναμε τίποτα, παρά φλυαρούσαμε».
Πιστεύουν κάποιοι στήν Ἀθήνα σήμερα ὅτι μπορεῖ νά τά καταφέρουν καλύτερα ἀπό τόν Καποδίστρια;
