Εἶναι πού εἶναι καταπίεση τό νά βλέπεις ἕνα Παγκόσμιο Κύπελλο νά…
… διεξάγεται σέ μιά χώρα ὅπου δέν μπορεῖς νά πιεῖς μπύρα στήν κερκίδα, ἔχεις καί τούς ξερόλες στήν περιγραφή τῶν ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ὁ τηλεθεατής δέν βλέπει τήν εἰκόνα καί φροντίζουν νά σχολιάζουν τά πάντα! Καλά, δέν τούς κάνει κανείς μάθημα; Δέν τούς βάζουν νά ἀκούσουν τούς σχολιαστές τῶν ἀγγλικῶν ἀγώνων, ὅπου ἡ μπάλλα ἀλλάζει πόδια καί δέν ἀκοῦς παρά τά ὀνόματα τῶν παραληπτῶν της;
Τί μέ ἐνδιαφέρει, ἀγαπητέ μου, ἐμένα, πού παρακολουθῶ τήν ἐξέλιξη ἑνός ἐνδιαφέροντος ἀγῶνα, τό πόσες φορές ἔχει ξυπνήσει τό βράδυ γιά νά πάει στήν τουαλέττα ὁ διαιτητής ἤ πόσες φορές ἔχει συλληφθεῖ νά ἔχει πεῖ ψέματα στήν γυναῖκα του ὁ τάδε ποδοσφαιριστής ἤ ποιό εἶναι τό ὄνομα τῆς ἐξαδέλφης τοῦ δεῖνα παίκτη, ὁ ὁποῖος εἶχε συνάψει ἐρωτική σχέση μέ τήν ἀδελφή της, ἡ ὁποία εἶχε ἕνα περίεργο ἐπώνυμο;
Τέτοια (δηλαδή σχεδόν τέτοια) μπορεῖς νά ἀκούσεις ἀπό τούς σχολιαστές, τήν ὥρα πού καίει ἡ μπάλλα κι ἐσύ ἑτοιμάζεσαι νά φᾶς τό τσιγάρο πού καπνίζεις ἐπειδή ὁ Μέσσι δέν μπορεῖ νά βάλει τό πέναλτυ στά δίχτυα τῆς Πολωνίας!
Κι’ ὕστερα, τήν ὥρα πού ἐσύ θέλεις νά προκριθεῖ τό Μεξικό, δέν σοῦ δείχνει ὁ Ἀντένα, ὅπως ἔχει ὑποσχεθεῖ, σέ τετραγωνάκι τό τί συμβαίνει στό ἄλλο μάτς, ἀλλά βλέπεις τόν Λεβαντόφσκι νά ἀγωνιᾶ μήπως καί βάλει γκόλ ὁ Πινέδα!
Εἰλικρινά, εἶναι πού εἶναι χάλια (ἄν ἐξαιρέσει κανείς τά παιγνίδια τῶν μικρομεσαίων, πού εἶχαν ἐνδιαφέρον καί γκόλ) αὐτό τό τουρνουά, ἔχουμε καί τήν κάκιστη περιγραφή, μέ ἀκατάσχετη φλυαρία, μέ ὁλόκληρα κατεβατά ἄχρηστων πληροφοριῶν, πού σοῦ ἀποσποῦν τήν προσοχή ἀπό τήν πραγματικότητα τῆς εἰκόνας. Δηλαδή τί θά πεῖ «ἡ μπάλλα, θά εἶχε ἄλλη τροχιά ἄν ὁ παίκτης εἶχε βάλει ἄλλο φάλτσο καί ἄν δέν εἶχε σηκώσει ψηλά τό ἀριστερό του φρύδι ὁ σέντερ φόρ;»…
Ἄν δέν βλέπουν ξένα κανάλια, ὅπου ἡ περιγραφή εἶναι λιτή καί χωρίς «φιοριτοῦρες», ἄς δείχνουν πρίν ἀπό κάθε μάτς κάποιον ἀπό τούς ἀγῶνες πού περιέγραφε ὁ Γιάννης Διακογιάννης. Ἄλλο ἡ ἀθλητική ἐκπομπή κι ἄλλο ἡ μετάδοση ἑνός ἀγῶνα. Ἄλλο ραδιόφωνο καί ἄλλο τηλεόραση!
Φανταστεῖτε ὅτι γιά νά ἀποφύγω πλέον τήν φλυαρία καί τήν ἀπόσπαση τῆς προσοχῆς μου ἀπό τό παιγνίδι, ἔχω βρεῖ λύση καί παρακολουθῶ τά μάτς ἀπό τό ΡΙΚ. Τοὐλάχιστον ἐκεῖ ἀκούω τίς «τραγουδιστές» ἀναμεταδόσεις, μέ τά πολλά «νί» (κακῶς τά κόψαμε ἐμεῖς, τά «νί» εἶναι μελωδία), καί τό εὐχαριστιέμαι! Καί δέν παίζει καί ἡ Ἰταλία, ἡ ὁμάδα πού ὑποστηρίζω ἀπό τό 1970!
