Μέχρι στιγμῆς δέν ἔχουμε, ἡμεῖς…
… οἱ ἁπλοί καί μή εἰδικοί περί τά πολιτικά, πλήρως ἀντιληφθεῖ τό νόημα καί τήν ἐπιλογή τοῦ χρόνου τῆς συναντήσεως τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα μέ τόν πρέσβυ τῆς Γαλλίας. Διαβάσαμε ἐπίσης κάτι περί «τελεσιγράφου» καί κάτι «ὡς πρωθυπουργός θά ἀκυρώσω τίς συμφωνίες γιά τά Ραφάλ καί τίς φρεγάτες Μπελαρά ἐάν δέν, κ.λπ.»…
Διαβάσαμε ἐπίσης καί τά, σχεδόν πανηγυρικά, δημοσιεύματα τοῦ τουρκικοῦ Τύπου. Ὄχι, δέν τά ἔχουμε –ἀκόμη– συνδυάσει ὅλα αὐτά μέ τά «Μητσοτάκης-τέλος» πού ἔχει κάνει ἤδη σύνθημα ἡ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση, κραδαίνουσα τό ἰοφόρο λογισμικό «πρεντάτορ» σάν γιαταγάνι τοῦ σουλτάνου Μουράτ καί τό «Μητσοτάκης-γιόκ» τοῦ ἀξιοτίμου Ταγίπ Ἐρντογάν. Ἀλλά ἡ ἀπορία μας παραμένει.
Πᾶμε λίγο παρακάτω. Διαβάσαμε τήν ἀκόλουθη δημοσίευση στά «μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης».
«Καλησπέρα σας, εἶμαι ὁ Α.Π ἀπό τήν “τάδε” ἐφημερίδα. Σᾶς καλέσαμε, ἀλλά δέν ἀπαντήσατε. Στήν νέα λίστα πού δημοσιεύουμε, βρίσκεται τό ὄνομά σας. Θέλουμε νά μᾶς ἀπαντήσετε ἐπισήμως στά ἑξῆς ἐρωτήματα: 1. Τό γνωρίζατε; 2. Τί σχολιάζετε ἐπ’ αὐτοῦ;» Τό ἐρώτημα ἀπευθύνεται σέ οἰκονομικό σύμβουλο τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπαντᾶ: «Δέν πιστεύω τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά πού λέτε. Τηρῶ ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα ἀσφαλείας». Ὁ δημοσιογράφος ἐπανέρχεται: «Καί γιατί τηρεῖτε τά ἀναγκαῖα μέτρα ἀσφαλείας ἀφοῦ δέν πιστεύετε ὅ,τι λέμε;». Ἀκολουθεῖ νέα ἀπάντηση τοῦ συμβούλου: «Διότι ὀφείλω νά τό κάνω ἐκ τῆς θέσεώς μου. Καμμία ἐπικοινωνία δέν εἶναι ἀσφαλής. Ἄλλωστε καί ὁ κ. Τσίπρας παραδέχθηκε ὅτι λογισμικά παρακολουθήσεως τύπου Pegasus, ἐχρησιμοποιοῦντο καί ἐπί τῶν ἡμερῶν του. Ἀκόμη χειρότερα, φρόντισε, μέ τροποποιήσεις τῆς τελευταίας στιγμῆς στόν Ποινικό Κώδικα, νά μετατρέψει τά ἀδικήματα αὐτά ἀπό κακουργήματα σέ πλημμελήματα»… Πώς τό ἔλεγε ὁ Ντῖνος Ἠλιόπουλος σέ ἐκείνη τήν ταινία; «Εἴμαστε μιά ὡραία ἀτμόσφαιρα, εἴμαστε»…
Μέ τόν ἀπέναντι, λοιπόν, νά ἔχει στηρίξει ὅλη του τήν προεκλογική καμπάνια στό μῖσος καί τήν συκοφαντία κατά τῆς Ἑλλάδος, μέ τόν τουρκικό λαό νά εἰσπνέει καθημερινά τά δηλητηριώδη ἀέρια πού ἐκλύει τό «παλάτι» τοῦ κατά φαντασίαν χαλίφη καί σουλτάνου μαζί, ἡμεῖς ἄδομεν! Κανένα πάθημα ἀπό ὅσα εἰσπράξαμε κατά τήν διαδρομή τῶν 200 ἐτῶν ἀφ’ ὅτου ἐγίναμε κράτος (διότι ὡς ἔθνος οὐδέποτε πάψαμε νά ὑπάρχουμε) δέν φαίνεται νά μᾶς ἔχει ὠφελήσει. Οὔτε κἄν τό πλέον πρόσφατο, ἐκεῖνο τῶν Ἰμίων, ὅπου ἡ πολιτική ἀστάθεια πού ἐπικρατοῦσε τότε στήν χώρα, μέ μιά κυβέρνηση ὀλίγων ἡμερῶν, ἔδωσε τό φαιό χρῶμα σέ ἕνα τμῆμα τοῦ δικοῦ μας Αἰγαίου! Ἀκόμη δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὅτι οἱ «ἀπέναντι» βαδίζουν πάντοτε βάσει σχεδίων τά ὁποῖα ἐπεξεργάζονται μέ ὑπερκομματικό (ἄκρως ἄρρωστο, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἀπασχολεῖ) ζῆλο.
Εἶναι μία ἀπό τίς –πολλές– «κατάρες» πού κατατρύχουν αὐτή τήν ὑπέροχη «φλούδα γῆς», κατά τόν Νῖκο Γκάτσο. Νά διχάζεται ὁ λαός της (ἤ νά ὑποκύπτουν κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί στίς πιέσεις ἄλλων δυνάμεων πού μᾶς ὁδηγοῦν τεχνηέντως σέ διχασμό) στίς κρίσιμες γιά τόν τόπο περιόδους. Εἶναι μυστήρια αὐτή ἡ ἐποχή. Καί κάποιοι φθάνουν νά τήν χαρακτηρίσουν «ὕποπτη». Ἄς ἔχουμε τά μάτια ὀρθάνοιχτα…
