ΕΧΩ περιγράψει καί παλαιότερα τό ἑξῆς στιγμιότυπο: Μιά νεαρή κοπέλα συναντᾶ ἕναν ὥριμο κύριο.
Γοητευμένη, τόν ἐρωτᾶ ἄν εἶναι παντρεμένος. «Ἐλεύθερος» ἀπαντᾶ αὐτός. Ἀκολουθεῖ ὁ ἑξῆς διάλογος: – Πόσων ἐτῶν εἶσθε; – Σαράντα. – Τί δουλειά κάνετε; – Ἐφοπλιστής. – Σᾶς ἀρέσουν οἱ τέχνες, τά σπόρ, τά ταξίδια; – Βεβαίως. – Εἶσθε ρομαντικός; – Πάρα πολύ! – Καλά, δέν ἔχετε κανένα ἐλάττωμα; – Ἕνα μόνο, λέω πολλά ψέματα!
Ἡ ἀξιοπιστία εἶναι οὐσιώδης θετικός παράγων ὄχι μόνο γιά τίς προσωπικές σχέσεις ἀλλά καί γιά τήν ὅσο τό δυνατόν καλύτερη λειτουργία τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς. Τήν ἀξιοπιστία ἤ ἐμπιστοσύνη συναπαρτίζουν τέσσερις συστατικοί παράγοντες: 1. Ἡ ἀκεραιότητα, δηλαδή ἡ ταύτιση τῆς εἰκόνας σου μέ αὐτό πού πράγματι εἶσαι, ἡ ἐντιμότητα, ἡ συνέπεια μεταξύ προθέσεων, λόγων καί ἔργων, τό θάρρος νά πράττεις σύμφωνα μέ ὁρισμένες ἀξίες καί πεποιθήσεις. 2. Τά κίνητρα, οἱ προθέσεις τοῦ κάθε ἀτόμου πού καθοδηγοῦν τήν ἀτζέντα, τά σχέδια δράσης καί τήν συμπεριφορά του. 3. Οἱ ἱκανότητες, τά ταλέντα, οἱ γνώσεις, οἱ δεξιότητες πού ἔμφυτα ἤ ἐπίκτητα διαθέτει κάθε ἄτομο. 4. Τά ἀποτελέσματα. Χωρίς θετικά ἀποτελέσματα μέσα σέ ἕνα εὔλογο χρονικό διάστημα δέν μπορεῖ κάποιος νά εἶναι ἀξιόπιστος.
Εἶναι δύσκολο γιά τούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι κατά κανόνα ἐπιδιώκουν τίς πρόσκαιρες ἐντυπώσεις μέ ἀπώτερο χρονικό διάστημα τήν ἡμερομηνία τῶν ἑπόμενων ἐκλογῶν, νά εἶναι ἰδιαιτέρως ἀξιόπιστοι. Τούς πάντες, ὅμως, ἔχει ξεπεράσει σέ ἀναξιοπιστία ὁ κ. Τσίπρας. Δέν θά ἐπιμείνω στίς ἐξαγγελίες του ἀπό τήν ΔΕΘ τό 2014 γιά κατάργηση τῶν μνημονίων, διαγραφή τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῆς ὀνομαστικῆς ἀξίας τοῦ δημόσιου χρέους, κατάργησης τοῦ ΕΝΦΙΑ, ἄμεσης αὔξησης τοῦ προγράμματος δημοσίων ἐπενδύσεων «τουλάχιστον κατά 4 δισ. εὐρώ», κ.λπ. Θά ὑπενθυμίσω, ὅμως, ὅτι τό καλοκαίρι τοῦ 2015, ὡς πρωθυπουργός, κόμπαζε ὅτι συνιστοῦσε μεγάλη ἐπιτυχία ἡ –κατόπιν τῆς γνωστῆς «σκληρῆς» διαπραγμάτευσης– συμφωνία γιά μικρά πρωτογενῆ πλεονάσματα κατά τό διάστημα 2015-2018, τά ὁποῖα, κατ’ αὐτόν, ἀντιστοιχοῦσαν σέ ἐξοικονόμηση 20 δισ. εὐρώ. Τό τελευταῖο διάστημα ἐπαίρεται γιατί τά πρωτογενῆ πλεονάσματα ὑπερβαίνουν κατά πολύ τούς στόχους, οἱ ὁποῖοι ἐκτείνονται χρονικά μέχρι τό 2060 (!). Τά πλεονάσματα αὐτά δέν προέρχονται ἀπό «ὑπεραπόδοση τῆς οἰκονομίας» ἀλλά, ἀντιθέτως, ἀπό τήν ἀφαίμαξη τῆς μεσαίας τάξης μέσω ὑπερφορολόγησης, κατασχέσεων, πλειστηριασμῶν κατοικιῶν, περικοπῶν συντάξεων κ.ο.κ.
Τά ἀποτελέσματα τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Τσιπρανόμικς στήν πράξη εἶναι: ἀδυναμία ἐξόδου στίς ἀγορές, ὑψηλό κόστος δανεισμοῦ γιά τίς τράπεζες καί τόν ἰδιωτικό τομέα, ἀπουσία νέων παραγωγικῶν ἐπενδύσεων, συνέχιση τῆς φυγῆς μορφωμένων νέων στό ἐξωτερικό, ἐπιδείνωση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος, διεύρυνση τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας σέ ὁλοένα περισσότερους, ὅπως δείχνει ἡ σταθερή αὔξηση τῶν ληξιπρόθεσμων ὀφειλῶν στήν ἐφορία, ἀναιμικοί ρυθμοί ἀνάπτυξης (0,3% μεσοσταθμικά τήν τριετία 2015-17 καί πρόβλεψη γιά 1% μακροπρόθεσμα).
Μέ τά δεδομένα αὐτά οἱ ἐξαγγελλόμενες φοροελαφρύνσεις (ὅπως τοῦ ΦΠΑ ἀπό 01.01.2021) εἶναι ὄψιμες, ἀνεπαρκεῖς καί σέ κάθε περίπτωση ἀναξιόπιστες.
* Νομικός – Οἰκονομολόγος
