Μελετοῦμε προσεκτικά τίς δηλώσεις τοῦ Προέδρου τῆς Τουρκίας
Ὅσο πάει καί φοβᾶται περισσότερο. Γιά τήν «καρέκλα» του, ἀλλά, κυρίως, γιά τό «τί μέλλει γενέσθαι». Ὁ Ἐρντογάν γνωρίζει τί γίνεται στήν Τουρκία καί πῶς φέρονται οἱ Τοῦρκοι στούς πολιτικούς, τούς ὁποίους θεωροῦν ὑπαιτίους καταστροφῶν καί δεινῶν. Ὁ Ἐρντογάν δέν εἶναι ἀφελής. Εἶναι, ὅμως, ἕνας ξεπερασμένος «Ἀνατολίτης», μέ τήν παλαιά ἔννοια τοῦ ὅρου, καί πιστεύει ἀκόμη στά «παζάρια», ὅταν ὅλη ἡ παράλιος Τουρκία ξορκίζει αὐτές τίς μεθόδους καί προσπαθεῖ νά ἐξευρωπαϊσθεῖ. Γνωρίζει, ἐπίσης, πολύ καλά ὅτι δέν εἶναι ἡ Ἑλλάς ὁ «κίνδυνος γιά τό ἔθνος», τόν ὁποῖο ἐσχάτως ἐπικαλεῖται ὅλο καί πιό συχνά. Φαίνεται καθαρά ἡ ἀγωνιώδης προσπάθειά του νά πείσει τό ἀκροατήριό του ὅτι ὑπάρχει, πράγματι, «τουρκικό ἔθνος», ἐνῷ γνωρίζει ὅτι κάτι τέτοιο κατοικοεδρεύει μόνο στήν φαντασία του καί «στά χαρτιά». Καί ὅταν δέν ὑπάρχει ἔθνος, εὔκολα διαλύεται –σέ μία διεθνῆ ἀρνητική συγκυρία– τό κράτος. Γι’ αὐτό καί οἱ τόσο ἔντονες καί συνεχεῖς ἐπικλήσεις τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἱστορικῶς οὐδεμία ἔχει σχέση μέ τήν σημερινή Τουρκία. Γνωρίζει, ἐπίσης, ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχουν ὁ ἴδιος καί ὁ περίγυρος τῶν «ἀκολούθων» καί «πιστῶν» του μέ τόν Μεχμέτ τόν Πορθητή, ὁ ὁποῖος –ἄν ζοῦσε σήμερα– θά εἶχε κατατάξει τήν παρέα τοῦ Ταγίπ στούς ἀποδιοπομπαίους γιά τήν Αὐτοκρατορία «Τουρκομάνους»…
Ἐπειδή, λοιπόν, τά γνωρίζει ὅλα αὐτά καί ἐπειδή βλέπει ὅτι ἀλλάζουν οἱ γεωπολιτικοί συσχετισμοί, διαισθάνεται τό τέλος τῆς πολιτικῆς τῆς μεγαλομανίας καί τοῦ φανφαρονισμοῦ, τήν ὁποία ἔχει πιστά ἀκολουθήσει, προβάλλοντας «ἀ-λά Μουσσολίνι» μεγαλεπήβολα καί φαραωνικά σχέδια (τελευταία ἡ δημιουργία διώρυγας ἀπό τόν Μαρμαρᾶ μέχρι τήν Μαύρη Θάλασσα). Ἔργα τά ὁποῖα εἶναι –ὑπό τίς παροῦσες καί τίς διαμορφούμενες οἰκονομικές συνθῆκες παγκοσμίως– ἀπραγματοποίητα. Γι’ αὐτό καί ἔχει «ἀλλάξει τόν σκοπό» καί προσπαθεῖ νά ξύσει τόν βυθό τῆς χύτρας, στήν ὁποία ἔβραζε γιά χρόνια ὁ ἄκρατος τουρκικός ἐθνικισμός, ὁ ὁποῖος πλέον ἔχει ἐξατμισθεῖ. Κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη, ἡ ἑλληνική πλευρά ὀφείλει νά τοῦ ἀπαντᾶ μέ βάση τά ἱστορικά γεγονότα. Δέν εἶναι ἀρκετό νά ὁμιλεῖ ἁπλῶς γιά «διαστρέβλωση», ὀφείλει νά ἀναφέρει στίς ἀνακοινώσεις της τοπωνύμια καί ὀνόματα, τά ὁποῖα θά τόν «πονοῦν». Νά τοῦ συστήσει νά μελετήσει τόν Τζώρτζ Χόρτον, νά ἀναζητήσει καί νά βρεῖ –ὑπάρχουν πολλοί– σοβαρούς Τούρκους ἀκαδημαϊκούς διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι, κατά καιρούς, ἔχουν ἀναφερθεῖ μέ τήν γλῶσσα τῆς λογικῆς καί τῆς ἀλήθειας στά γεγονότα τοῦ 1922 καί νά χρησιμοποιήσει τίς ἀπόψεις τους σέ κάποιες ἀπό τίς ἀνακοινώσεις της.
Καλό ἐπίσης θά ἦταν, μέ ἀφορμή καί τά ὅσα σήμερα συμβαίνουν στήν Οὐκρανία, νά μάθουν οἱ Ἕλληνες τόν ρόλο τῆς Κομμουνιστικῆς Ρωσσίας (λίγο πρό τῆς ἱδρύσεως τῆς ΕΣΣΔ) κατά τήν ἐποχή τῆς ἰσχυροποιήσεως τοῦ τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ, τόν ὁποῖο ἐξέφρασε ὁ σφαγεύς Μουσταφᾶ Κεμάλ. Νά θυμηθοῦμε τίς ἀποστολές τοῦ ρωσσικοῦ χρυσοῦ γιά νά ὀργανωθεῖ ὁ Στρατός τῶν Κεμαλιστῶν, τίς συμφωνίες μεταξύ Λένιν-Κεμάλ, χωρίς νά συμμετέχει ἡ τότε ἐπίσημη καί ἀνεγνωρισμένη κυβέρνηση τῆς Τουρκίας. Ὄχι γιά ἄλλο λόγο, ἀλλά γιά νά μήν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ σχέση Ρώσσων καί Τούρκων ἐθνικιστῶν, εἶναι σχέση πολύ παλαιά. Καί, δυστυχῶς, εἶναι σχέση βαμμένη μέ ἑλληνικό αἷμα!
