Πάντα ἔνιωθα περίεργα ὅταν ἄκουγα τήν λέξη «προοδευτικός»
Μεγαλώνοντας στή Νίκαια, σέ μιά πόλη πού στά χρόνια τοῦ ’60 ἦταν προπύργιο τῆς ἀριστερᾶς, εἶχα τήν τύχη νά γνωρίσω πολλούς, ἀληθινά προοδευτικούς, ἀνθρώπους. Ὁ πατέρας μου ἀνῆκε στόν κεντρῶο χῶρο (στέλεχος τῆς ΕΠΕΚ καί ἐν συνεχείᾳ τῆς Ἑνώσεως Κέντρου) κι ἔτσι εἶχα τήν εὐκαιρία νά «ζυμωθῶ» ἀπό μικρός μέ τήν πολιτική. Ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι μας ἔμενε μιά οἰκογένεια προσκείμενη στήν ἀριστερά. Καί τά τέσσερα παιδιά ἦταν ἐπιστήμονες, μέ δράση στό φοιτητικό κίνημα. Οὐδέποτε ἄκουσα ἀπό τό στόμα τους κουβέντα πού νά ἐνίσχυε τόν φανατισμό. Ἐξέφραζαν τήν ἀντίθεσή τους πρός τό σύστημα πού κυβερνοῦσε τήν χώρα, ἀλλά μέ ἐπιχειρήματα καί ἠρεμία.
Ὅταν ἔγινε τό πραξικόπημα, τό 1967, τό σπίτι τους -τό ὑπόγειο δηλαδή- ἔγινε ὁ χῶρος στόν ὁποῖο μαζευόμασταν γιά νά ἀκούσουμε τούς ραδιοφωνικούς σταθμούς τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἀκούγαμε τά πάντα! Ἀπό «Ντώυτσε Βέλλε», Παρίσι καί “BBC” μέχρι Μόσχα, Βουκουρέστι, Σόφια.
Ἐκείνη τήν περίοδο, ἄρχισα νά ἀντιλαμβάνομαι ποιός ἦταν ὁ «προοδευτικός» χῶρος.
Ὅλοι μας -μά ὅλοι- θεωρούσαμε τό BBC καί τήν «Ντώυτσε Βέλλε» τούς πιό ἀξιόπιστους σταθμούς. Ἡ ἀντίθεση ὅλων μας πρός τό στρατιωτικό καθεστώς, μᾶς εἶχε μεταβάλει σέ μιά ὁμάδα λογικῶν καί προοδευτικῶν ἀνθρώπων, πού ἀποδοκίμαζαν τήν κατάλυση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί θεωροῦσαν ἀξιόπιστες τίς πηγές τῶν δημοκρατικῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης.
Μέ τόν καιρό, ἡ λέξη «προοδευτικός» ἄρχισε νά μέ προβληματίζει. Ἔβλεπα νά ἀποκαλοῦνται «προοδευτικοί» ἄνθρωποι πού θαύμαζαν τά καθεστῶτα τοῦ Χότζα καί τοῦ Μάο.
Τσακωνόμουν μέ φίλους (εἴχαμε πολλούς καυγάδες) τῆς ἀριστερᾶς, πού θεωροῦσαν τόν Μίκη Θεοδωράκη «πουλημένο» ἐπειδή ἐξέφρασε τήν ἄποψη, ὅτι τό 1974 ἡ «λύση Καραμανλῆ» ἦταν ἐκείνη πού θά ἔσωζε τήν χώρα.
Ὅταν ὁ Καραμανλῆς ἀποφάσισε τήν ἔξοδο τῆς χώρας ἀπό τό στρατιωτικό σκέλος τοῦ ΝΑΤΟ, ἄρχισα νά τούς πειράζω. «Ποιός εἶναι τώρα “προοδευτικός”»; τούς ρωτοῦσα. Ἦταν, ὅμως, «πρόοδος» ἡ ἀποχώρηση ἤ ἕνα πολύ μεγάλο ρίσκο;
Σιγά-σιγά, ἡ «πρόοδος» στήν πολιτική ἄρχισε νά χάνει τό νόημά της. Καί σήμερα, ἔχει δημιουργηθεῖ τεράστια σύγχυση γύρω ἀπό τήν συγκεκριμένη ἔννοια.
Ποιός τελικά εἶναι ὁ «προοδευτικός»; Ἐκεῖνος πού ὑβρίζει χυδαῖα τόν πολιτικό ἀντίπαλο; Ἐκεῖνος πού ἐξαπολύει στρατιές «τρόλ» στό διαδίκτυο γιά νά διασπείρουν ψεύδη; Ἐκεῖνος πού κρύβει μέ τό χέρι τό πρόσωπό του γιά νά μήν φανεῖ τό χαμόγελο ἱκανοποιήσεως ὅταν ἡ χώρα δοκιμάζεται ἀπό φωτιές, σεισμούς καί πλημμύρες, ἐπειδή τά ἐν λόγῳ φαινόμενα θά προκαλέσουν φθορά στήν κυβέρνηση στήν ὁποία ἀντιτίθεται;
Γιά νά τελειώνουμε. «Προοδευτικός» εἶναι ἐκεῖνος πού στίς δύσκολες περιόδους πού διέρχεται ἡ πατρίδα, κηρύσσει (καί στηρίζει ἐμπράκτως) τήν σύμπνοια καί τήν συνεργασία.
«Προοδευτικός» εἶναι ἐκεῖνος πού πάνω ἀπ’ ὅλα θέτει τό κοινό συμφέρον καί στηρίζει τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς χώρας.
«Προοδευτικός» εἶναι ἐκεῖνος πού σέβεται τούς θεσμούς, πού δέν βυσσοδομεῖ ἐναντίον τους καί πού βλέπει τό αὔριο καί ὄχι μόνο τό σήμερα.
Οἱ «προοδευτικοί» πολῖτες μπορεῖ νά ἀνήκουν σέ ὁποιαδήποτε πολιτική παράταξη. Ἀλλά στά δύσκολα τῆς πατρίδας θά βρεθοῦν μαζί.
Ὅπως βρέθηκαν τό 1974 ὁ Καραμανλῆς, ὁ Μαῦρος, ὁ Μαγκάκης, ὁ Πρωτοπαππᾶς, ὁ Μίκης. Τά ὑπόλοιπα εἶναι «ταμπέλες» καί «καρέκλες».
Καί δέν ἔχουν οὐσία!
