Στήν τεχνική τῶν πολέμων γίνεται ἀναφορά καί στό «φαινόμενο τῆς χιονοστιβάδας»
Δηλαδή στό πῶς μιά ἁπλή, περιορισμένη, σύρραξη μπορεῖ νά καταλήξει σέ ὀλέθριο πόλεμο. Ὅσο κι ἄν φαίνεται ξεπερασμένη σήμερα ἡ ὡς ἄνω θεωρία (ἄς σκεφθοῦμε πῶς ἄρχισε ὁ Πρῶτος Παγκόσμιος Πόλεμος), ἡ περίπτωση τῆς ρωσσο-ουκρανικῆς συρράξεως ἔρχεται νά τήν ἐπαληθεύσει καί νά τήν καταστήσει καί πάλι ἐπίκαιρη. Μέχρι πρό ἑβδομάδος, ὅλοι σχεδόν, τοῦ γράφοντος περιλαμβανομένου, πίστευαν ὅτι «δέν πρόκειται νά ὑπάρξει πόλεμος στήν Οὐκρανία». Βεβαίως, ὑπῆρξαν καί ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι, στηριζόμενοι στήν μέχρι τοῦδε συμπεριφορά τοῦ προέδρου Πούτιν, θεωροῦσαν βέβαιο τό ὅτι «ἡ Ρωσσία δέν πρόκειται νά ἀρκεσθεῖ στήν ἀναγνώριση τῶν ἀποσχισθεισῶν οὐκρανικῶν περιοχῶν καί θά ζητήσει περισσότερα».
Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁμολογήσουμε ὅτι δέν μαντέψαμε σωστά, θά σταθοῦμε τώρα στό τί μποροῦμε νά περιμένουμε ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς. Κατ’ ἀρχάς, μέ ἀνησυχεῖ ἡ ἄποψη φίλων μου, ἐμπείρων στά γεωπολιτικά καί ἐπιτυχημένων ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἀποκλείουν «ἀκόμη καί γενικότερη ἐμπλοκή μέ τίς χειρότερες τῶν πιθανῶν ἐξελίξεων». Δηλαδή ὑπάρχουν σοβαροί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δέν παίρνουν καί τόσο ἀψήφιστα τήν ἀπειλή τοῦ Προέδρου Πούτιν περί «ἑτοιμότητος τῶν πυρηνικῶν». Ἕνας, μάλιστα, ἐκ τῶν νεστόρων τῆς ἐπιχειρηματικότητος, τόνιζε ὅτι «γύρω ἀπό τόν Πρόεδρο Πούτιν εἶναι βέβαιο ὅτι ὑπάρχουν στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμφοροῦνται ἀπό ἰδέες μεγαλοϊδεατισμοῦ καί λάτρεις τοῦ πολέμου, μέ κάθε μορφή καί μέσον»… Ὅτι καί νά ποῦμε, ὅμως ἐμεῖς, τά γεγονότα μιλοῦν ἀπό μόνα τους. Οἱ Ρῶσσοι εἰσέβαλαν στήν Οὐκρανία καί ἐνῶ συνομιλοῦν μέ τούς Οὐκρανούς «γιά τήν εἰρήνη», βομβαρδίζουν τό Χάρκοβο μέ πολεμικά «Σουχόι». Πόσες, ἀλήθεια, φορές τήν ἔχουμε δεῖ αὐτή τήν ταινία; Νά συνομιλοῦν δύο ἀντιμαχόμενες πλευρές καί τήν ἴδια ὥρα νά πέφτουν οἱ βόμβες σάν τό χαλάζι; Τά εἴδαμε καί τό ’74 μέ τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο. Συζητοῦσαν Ἕλληνες καί Τοῦρκοι καί ὁ Ἐτζεβίτ ἑτοίμαζε τόν «Ἀττίλα 2». Καί μήν λησμονοῦμε ὅτι καί οἱ Τοῦρκοι ὡς «ἀπελευθερωτές» πραγματοποίησαν τήν εἰσβολή. Πόσα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε; Μόλις σαράντα ὀκτώ! Καί ποιός ἔχει κουνήσει τούς εἰσβολεῖς ἔστω καί κατά ἕνα μέτρο; Οὐδείς! Ἔχει, λοιπόν, προηγούμενο ἡ εἰσβολή -μεταπολεμικῶς- ενός κράτους σέ ἄλλο, ἐντός τῶν εὐρωπαϊκῶν ὁρίων!
Καλό θά ἦταν, λοιπόν, ἐμεῖς, ὡς μέλη πιστά καί ἱδρυτικά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως -καί ἀπό κοντά νά ἔρχεται ἡ Κύπρος- νά ὑπενθυμίζουμε ἀνά πᾶσα στιγμή ὅτι «καλές εἶναι οἱ κυρώσεις κατά τοῦ Πούτιν, ἀλλά κάποια στιγμή (δηλαδή τώρα) θά πρέπει νά ληφθοῦν τά ἴδια μέτρα καί κατά τῆς χώρας, ἡ ὁποία κατέχει παρανόμως καί κατά παράβαση κάθε διεθνοῦς συνθήκης καί συμφωνίας, τό σαράντα τοῖς ἑκατό ἑνός κράτους μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως!». Ἔ, ὅσο καί νά ὑποδύονται τόν βαρήκοο οἱ ἑταῖροι μας, θά εἶναι πλέον δύσκολο νά κάνουν ὅτι δέν ἀντιλαμβάνονται τά λεγόμενά μας. Γεγονός, λοιπόν, εἶναι ὅτι ἡ Εὐρώπη στέκεται «ἀπέναντι» στόν πρόεδρο Πούτιν. Καί ἐμεῖς, ὡς μέλος ἀναπόσπαστο τῆς Εὐρώπης, ἀκολουθοῦμε. “Pacta sunt servanta” ἔλεγαν οἱ Λατῖνοι. Καί τά λατινικά τά καταλαβαίνουν ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι!
