Νά, λοιπόν, πού ἀναμένεται καί ἡ «Ἐλπίδα»
Δηλαδή μιά συνηθισμένη χειμερινή «ἐπέλαση» τοῦ χιονιᾶ. Ὅπως πολλές, πάρα πολλές, πού ἔχουμε δεῖ στή ζωή μας. Ἀλλά τότε, πού «τό ἔστρωνε» στίς αὐλές μας, δέν εἴχαμε τηλεόραση καί «μετεωρολόγους-στάρ». Ἀλήθεια, τί ἔγινε ἐκείνη ἡ τσαχπίνα Πετρούλα πού παρουσίαζε τόν καιρό σάν τήν Εὔα στόν Παράδεισο; «Ποῦ τήν θυμήθηκες;» θά πεῖτε. Μά, ἦταν, τοὐλάχιστον, μιά σωστή ἀπόδοση τοῦ «χρονογραφήματος» πού σήμερα ἀποκαλεῖται πρόγνωση καιροῦ. Οὔτε πού τό φαντάζονταν οἱ παλαιότεροι μετεωρολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἵδρωναν καί ξίδρωναν στίς ἐγκαταστάσεις τῆς στρατιωτικῆς ὑπηρεσίας γιά νά στείλουν ἕνα τέλεξ στίς ἐφημερίδες, οἱ ὁποῖες κάπου-κάπου ἔκαναν ἀναφορά καί στόν καιρό, στόν ὁποῖο ἀναφερόταν μόνο ἡ ἐκπομπή «Ἡ ὥρα τῆς ὑπαίθρου» σέ ἐπιμέλεια τοῦ ἀλησμόνητου Σπύρου Τσίρου, ἀπό τόν «Ραδιοφωνικό Σταθμό Ἀθηνῶν». Τότε, δέν εἴχαμε τηλεόραση, ἀλλά εἴχαμε τόν παπποῦ ἤ τόν πατέρα μας, πού προέβλεπε τόν καιρό, πού μυριζόταν τήν βροχή, πού ἄκουγε τόν χιονιᾶ νά ἔρχεται.
«Νά δεῖς πού θά ’χουμε πολλή βροχή» ἔλεγε ὁ πατέρας μας κι ἐμεῖς ἑτοιμάζαμε τήν «μουσαμαδιά» γιά νά τήν φορέσουμε τό πρωί, μαζί μέ τίς γαλότσες μας γιά νά πᾶμε στό σχολεῖο. Οὔτε φόρμες, οὔτε σινιέ παπούτσια, οὔτε λοιπά ἀξεσουάρ. Μιά χοντρή μπλούζα, ἕνα μπουφάν ἀπό τήν «ἀμερικάνικη βοήθεια» καί μιά «μουσαμαδιά». Δηλαδή ἕνα κομμάτι μουσαμᾶς, κομμένο σέ στύλ «ἀδιάβροχου», μέ δύο σχισμές δεξιά κι ἀριστερά γιά νά βγάζουμε ἔξω τά χέρια ὅταν δέν ἔβρεχε πολύ δυνατά!
Κι ὅταν εἴχαμε χιόνι «στρωμένο», ἦταν δεδομένο ὅτι δέν θά εἴχαμε σχολεῖο καί ὅτι θά χαιρόμασταν τόν χιονοπόλεμο στίς ἀλάνες καί τίς αὐλές! Καί κάθε πότε τό «ἔστρωνε» στόν Πειραιᾶ; Ἄντε, μιά φορά στά δέκα χρόνια! Ἀλλά «τό ἔστρωνε» στίς ἐξοχές. Δηλαδή στό Μπογιάτι, στό Μπάφι, στήν Μαγκουφάνα, στίς Κουκουβάουνες! Ἐξοχές, πού σήμερα εἶναι ἄσφαλτος καί τσιμέντο. Καί, φυσικά, οἱ ἐξοχές ἔχουν μετακομίσει στήν Πάρνηθα, στίς Ἐρυθρές, στόν Κιθαιρῶνα, στά Βίλλια…
Μεταξύ μας, ἀγαπητοί, πιό πολλή φασαρία κάνουν οἱ τηλεοράσεις παρά ἡ κακοκαιρία. Καθ’ ὅτι δέν εἶναι κακοκαιρία μιά ἐπιδρομή τοῦ χιονιᾶ, εἶναι φυσιολογική συμπεριφορά τῆς φύσεως. Μόνο πού σήμερα τά μεγάλα πεῦκα βρίσκονται μέσα σέ αὐλές, τά δάση ἔχουν γίνει «ἰδιοκτησίες» καί ἔχουμε μπερδέψει τήν φύση, τήν ἔχουμε βραχυκυκλώσει. Ἄς ἑτοιμαζόμαστε –δέν λέω– γιά τήν ὑποδοχή τῆς «Ἐλπίδας», ἀλλά χωρίς πανικό καί χωρίς νά δίνουμε μεγάλη σημασία στίς φωνές τῶν «καναλιῶν».
Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε στήν καρδιά τοῦ χειμῶνα, εἴμαστε στόν μῆνα πού πίσω του ἔχει τά Χριστούγεννα καί μπροστά τόν Κουτσοφλέβαρο. Ἔ, ἄν δέν χιονίσει «στά βόρεια ὀρεινά καί πιθανόν καί στά πεδινά τῆς Ἀττικῆς» τόν Ἰανουάριο, πότε περιμένουμε νά χιονίσει; Τόν Αὔγουστο; Ἄς εἴμαστε σοβαροί καί ἄς κάνουμε αὐτά πού πρέπει. Θά πεῖτε «ναί, ἀλλά πέρυσι κόπηκε τό ρεῦμα τόσες μέρες στά βόρεια προάστια;».
Ναί, συνέβησαν πολλά, ἀλλά ποιός ἔχει μεγάλα πεῦκα στή γειτονιά του καί φροντίζει νά τά περιποιηθεῖ; Ποιός τά κλαδεύει; Ποιός τά ἀγαπᾶ πραγματικά; Ἄν θές πεῦκα στήν αὐλή σου, πρέπει νά τά ὑπολογίζεις ὅλα! Δέν ἦλθαν τά πεῦκα σέ ἐσένα, ἐσύ μπῆκες στό δικό τους σπίτι!
