«Μαζεύονται στό Πολυτεχνεῖο!»
Ἔτσι, ἁπλά, μέ δύο κουβέντες, μάθαμε ὅτι τά γεγονότα τῆς Νομικῆς εἶχαν συνέχεια. Μέ τόν μανδύα τοῦ ρεπόρτερ, εἶχα ἐλεύθερη πρόσβαση, καθώς ἡ ταυτότητα ἄνοιγε δρόμο καί μποροῦσες νά ἔχεις εἰκόνα. Πόσω μᾶλλον ἄν εἶχες καί φίλους, πού ἦταν «μέσα» ἀπό τούς πρώτους… Τότε δέν ὑπῆρχαν τά κινητά καί τό διαδίκτυο. Γιά νά μάθεις τί γινόταν, ἔπρεπε νά ἤσουν παρών. Κι ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι συνάδελφοι, ἀνεβοκατέβαινα ἄπειρες φορές τήν ἀπόσταση Βησσαρίωνος (ὅπου τά γραφεῖα μας) – Πολυτεχνεῖο, γιά νά μεταφέρω πληροφορίες στό «στρατηγεῖο» τοῦ Γιάννη Παπαγεωργίου κι ἐκεῖνος νά τίς μεταδώσει τηλεφωνικά σέ φίλους του, στό ἐξωτερικό…
Καθώς περνοῦσαν οἱ ὧρες, ἡ ὅλη κατάσταση ἔμοιαζε μέ κάτι σάν πανηγύρι. Κόσμος πολύς, ἔξω ἀπό τά κάγκελα, πηγαινοερχόταν κι αὐτός, νέοι κολλοῦσαν αὐτοσχέδιες ἀφίσες στά λεωφορεῖα καί τά τρόλλεϋ πού περνοῦσαν τήν Πατησίων, μέ μεγάλο κόπο, καθώς ὁ κόσμος καταλάμβανε σχεδόν ὅλο τό κατάστρωμα τῆς ὁδοῦ.
Κι ὕστερα, σχηματίζονταν μικρές ὁμάδες ἀπό νέους, πού τριγύριζαν τούς γύρω δρόμους φωνάζοντας συνθήματα: «Ἔξω τώρα οἱ Ἀμερικᾶνοι», «Δέν περνᾶ ὁ φασισμός, πάρ’ τόν Σπῦρο σου κι ἐμπρός»…
Γιά πρώτη φορά, ἀπό τό 1967, ὑπῆρχαν διαδηλώσεις στήν Ἀθήνα καί μάλιστα μέ συνθήματα κατά τοῦ «Προέδρου» τῆς χώρας καί τοῦ πρωθυπουργοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο ὁ Γ. Παπαδόπουλος, πιεσμένος πλέον ἀσφυκτικά ἀπό τούς Ἀμερικανούς καί τούς ἐσωτερικούς του ἀντιπάλους, ἐπιχειροῦσε «ἄνοιγμα πρός τόν κοινοβουλευτισμόν»…
Τό βράδυ, στό σπίτι μας, ὑπῆρξε σύσκεψη στελεχῶν τῆς Ἑνώσεως Κέντρου.
Ὁ πρώην ὑπουργός καί βουλευτής στήν τελευταία Βουλή Ἰωάννης Μελᾶς μίλησε στόν πατέρα μου καί μερικά ἄλλα στελέχη τῆς παρατάξεως, πού εἶχαν μείνει μέ τήν ἀνάμνηση τῆς «Ἀποστασίας» καί τῶν «Ἰουλιανῶν».
Ἐγώ ἄκουγα προσεκτικά. «Ὁ Παπαδόπουλος ἀμφισβητεῖται πλέον ἀπό τίς ὁμάδες τῶν νεοτέρων, πού δέν θέλουν ἐπιστροφή στήν ὁμαλότητα. Ἡ ἐξέγερσις τῶν φοιτητῶν μπορεῖ νά ἀνατρέψει τόν Παπαδόπουλο, ἀλλά ἴσως τά πράγματα γίνουν δυσκολότερα γιά τήν πιθανή ἐπάνοδο εἰς τήν δημοκρατίαν»…
Τήν ἄποψη ἐκείνη μετέφερα τήν ἑπομένη στό γραφεῖο τοῦ ἐκδότη Γιάννη Παπαγεωργίου, στά περιοδικά τοῦ ὁποίου ἐργαζόμουν ἐκεῖνο τόν καιρό. Ἦταν ἐκεῖ οἱ δημοσιογράφοι Γιῶργος Σπορίδης, Κώστας Κύρκος, Νῖκος Βυζαντινός, Νῖκος Ἐπιτροπάκης, Χρῆστος Παγανῆς, Νῖκος Ζῆκος, Μιχάλης Κανιμᾶς. Οἱ περισσότεροι συμφωνοῦσαν μέ τήν ἄποψη ἐκείνη. Ὁ Σπορίδης, μάλιστα, ἐξέφραζε φόβους γιά «πιθανή αἱματοχυσία» ἐνῶ ὁ Κύρκος εἶχε πληροφορίες ὅτι «ὁ Ἰωαννίδης θά ἀνέτρεπε τόν Παπαδόπουλο».
Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ἄκουσα σέ σύσκεψη στά γραφεῖα τοῦ Παπαγεωργίου τό ὄνομα «Ἰωαννίδης».
Οἱ ἑπόμενες ἡμέρες ἐπαλήθευσαν τούς φόβους τοῦ Μελᾶ. Ὁ Παπαδόπουλος ἐκδιώχθηκε ἀπό τούς «σκληρούς» τῆς ὁμάδας τοῦ Ἰωαννίδη καί ἡ χώρα εἰσερχόταν σέ ἕναν νέο κύκλο ἀνωμαλίας.
Στά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου ἤμουν παρών, ὡς ρεπόρτερ, σέ κάθε στιγμή. Ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῆς καταλήψεως, μέχρι καί τήν εἰσβολή τοῦ ἅρματος μάχης. Ἔζησα τό κυνῆγι στούς γύρω δρόμους, ἄκουσα τούς πυροβολισμούς, ἔτρεξα κι ἐγώ καί μπῆκα στήν εἴσοδο μιᾶς πολυκατοικίας. Ξημερώματα γύρισα στό σπίτι. Ὁ πατέρας μου περίμενε ἄγρυπνος. «Ἔλα βρέ παιδί μου καί κοντεύει νά πεθάνει ἡ μάνα σου» μοῦ εἶπε.
Κι ἐγώ ἔσπευσα νά τηλεφωνήσω στό κορίτσι μου ὅτι «εἶμαι καλά». Μαζί θά περάσουμε καί τήν ἐφετινή τήν ἐπέτειο…
