ΔΕΝ ΑΠΕΚΑΛΕΣΕ τυχαῖα τήν Ἑλλάδα «μικρή» ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως
Ἡ προσέγγισή του ἀνατρέχει στήν νεώτερη ἱστορία τῆς χώρας καί στήν ἀντίληψη πού εἶχαν γιά τόν ρόλο της οἱ κατά καιρούς ἡγεσίες της. Ἡ φράση «μικρή πλήν ἔντιμος Ἑλλάς» ἦταν ἡ ἀπάντηση τῆς συντηρητικῆς ἀντιπολίτευσης τοῦ Δημητρίου Γούναρη καί τῶν φιλοβασιλικῶν στό δόγμα τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου γιά τήν Ἑλλάδα τῶν «δύο ἠπείρων καί τῶν πέντε θαλασσῶν». Ὁ μεγάλος Κρητικός εἶχε τήν ἄποψη, ὅτι ἡ Ἑλλάς πρέπει νά ρισκάρει, νά ἐντάσσεται σέ διεθνεῖς ἄξονες, νά μπαίνει μπροστά, νά ἀναμιγνύεται σέ διεθνεῖς διενέξεις καί σέ ἀντάλλαγμα νά κερδίζει ἐδάφη, ἐπιρροή, κῦρος στήν διεθνῆ κοινότητα. Ὁ Βενιζέλος εἶχε ταχθεῖ ὑπέρ ἀποστολῆς ἐκστρατευτικοῦ σώματος στήν Οὐκρανία ἐνῶ ἡγήθηκε τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας κατόπιν παρακλήσεως τῶν Βρεταννῶν. Ὄχι ἐξ αἰτίας δικῆς του πρωτογενοῦς ἀποφάσεως.
«Ἅρπαξε τήν εὐκαιρία», καί θά τοῦ εἶχε βγεῖ ἄν περιοριζόταν στά παράλια. Ἡ ἔκβαση τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας (τήν ὁποία χρεώθηκε μέ τήν δίκη καί ἐκτέλεση τῶν ἕξι ἡ συντηρητική παράταξη) εἶχε μία στρατηγική συνέπεια: ἀναθεώρησε πλήρως γιά τά πολλά ἑπόμενα χρόνια τόν τρόπο σκέψης τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Μέ ἐξαίρεση τήν ἀποστολή ἐκστρατευτικοῦ σώματος στήν Κορέα ἐπί Παπάγου καί εἰρηνευτικῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων σέ χῶρες τῆς Βαλκανικῆς ἐπί Σημίτη, οὐδέποτε ἡ Ἑλλάς στίς δεκαετίες πού ἀκολούθησαν παρεσύρθη νά συμμετάσχει σέ πολεμικές συρράξεις μακριά ἀπό τό ἔδαφός της. Ὁ δικτάτωρ Παπαδόπουλος ἀρνήθηκε τό 1973 νά διευκολύνει στρατιωτικῶς τήν συμμαχία ΗΠΑ – Ἰσραήλ στόν ἀραβο-ισραηλινό πόλεμο τοῦ Γιόμ Κιπούρ (φοβήθηκε ὅτι τά ἀμερικανικά πλοῖα πού ἐλλιμενίζοντο στήν Ἐλευσῖνα καί ἔφεραν πυρηνικά ὅπλα θά ἐγίνοντο στόχος τῶν σοβιετικῶν) καί ἔπεσε ἀπό τήν ἐξουσία διά τοῦ Πολυτεχνείου. Ὁ Κώστας Καραμανλῆς πλήρωσε τό 2008 ἀκριβά τήν ἄρνησή του νά στείλει στρατό στό Ἀφγανιστάν.
Ὅπως ἦρθαν τά πράγματα προχθές στήν Βουλή λοιπόν, οἱ κύριοι Μητσοτάκης καί Τσίπρας ἀνέπτυξαν ἕνα διαφορετικό δόγμα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ὄντες καί οἱ δύο ἰδεολογικοί ὀπαδοί τῆς Δύσεως. Ὁ Κυριάκος μέ λογική Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἔδειξε ὅτι ἀσπάζεται πλέον τό δόγμα τῆς ἔμπρακτης ἔνταξης τῆς Ἑλλάδος σέ ἄξονες κρατῶν μέ ἀγορές ἐξοπλισμῶν καί ἀποστολή στρατευμάτων ἔναντι ἀνταλλαγμάτων στήν διαμάχη μέ τήν Τουρκία στό Αἰγαῖο. Ὁ Πρωθυπουργός διεκήρυξε ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι τό «προκεχωρημένο φυλάκιο τῆς Δύσεως πρός Ἀνατολάς» καί ἀπεκάλυψε δημοσίως τήν «ἀγωνία του» –αὐτήν τήν λέξη μεταχειρίστηκε– γιά τήν ἐπιθετικότητα τῆς Τουρκίας.
Τό ἑλληνικό δόγμα λοιπόν πού κατ’ οὐσίαν σημαίνει ἐπιστροφή στήν σκέψη τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου ὁρίζει ὅτι ἄν ἡ Γαλλία δεχθεῖ ἐπίθεση στό ἔδαφός της ἤ σέ περιοχή στρατηγικοῦ ἐνδιαφέροντος ὅπως ἡ ὑποσαχάρια Ἀφρική, ἡ Ἑλλάς θά εἶναι παροῦσα γιά νά εἶναι παροῦσα καί ἡ Γαλλία ἄν πρόκειται νά δεχθεῖ ἡ Ἑλλάς ἐπίθεση στό ἔδαφος τοῦ Ἕβρου ἤ στήν θάλασσα τοῦ Καστελλορίζου. Σημαίνει ὅτι ὁ στρατός μας θά εἶναι παρών στά Ἀραβικά Ἐμιράτα ἄν πρόκειται καί τά Ἐμιράτα νά μᾶς βάλουν πλάτη ἐπιτιθέμενα ἔναντι τῆς Ἄγκυρας. Σημαίνει ὅτι οἱ βάσεις μας στήν Καλαμάτα μποροῦν νά εἶναι τόπος ἐκπαίδευσης τῶν πιλότων ἰσραηλινῶν μαχητικῶν, ἀρκεῖ τό Ἰσραήλ νά μᾶς βοηθήσει μέ τεχνογνωσία drone στόν ἠλεκτρονικό πόλεμο κατά τῆς Τουρκίας. Σημαίνει ὅτι τό ἑλληνικό ἔδαφος μπορεῖ νά εἶναι τόπος ἐγκατάστασης βάσεων πού βλέπουν πρός τήν Μαύρη Θάλασσα, ἀρκεῖ οἱ ΗΠΑ νά ρίχνουν ἐλαφρῶς τήν πλάστιγγα ὑπέρ ἡμῶν στό Αἰγαῖο καί νά βοηθοῦν μέσω τῶν βάσεων δεδομένων τῆς CIA στό «face control» τῶν παράνομων μεταναστῶν. Μέ ὅρους μπασκετικούς τό δόγμα Μητσοτάκη εἶναι «ἄμυνα μέ βοήθειες» γιά τά δικά μας, ἀλλά καί πάγκος στήν ἐπίθεση τῶν ἄλλων μέσα στήν ρακέτα.
Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ἀπό τήν ἄλλη, ἐζήλωσε τήν προσωπικότητα τοῦ Δημητρίου Γούναρη, ἑνός σημαντικοῦ πολιτικοῦ τῆς συντηρητικῆς παρατάξεως πού διεκήρυξε τό δόγμα τῆς «μικρᾶς πλήν ἐντίμου Ἑλλάδος». Ἐννοοῦσε μικρᾶς σέ ἔκταση βεβαίως. Ὄχι μικρᾶς στό ἀνάστημα. Γιατί ἱστορικῶς, πράγματι, ὁ Βενιζέλος αὔξησε τά ὅρια τῆς ἐπικράτειας –προσωρινῶς ὅπως ἀπεδείχθη– ἀλλά μίκρυνε τήν ἔννοια τοῦ Ἔθνους. Καθώς στήν Μικρά Ἀσία ἔγινε σφαγή.
Ὁ Τσίπρας ἐμφανίζεται λοιπόν ἐν προκειμένῳ ὡς συντηρητικός. Ὡς «Οἴκαδε». Διατυπώνει τήν ἐκτίμηση, ὅτι ἡ Ἑλλάς θά γίνει στόχος ἀντιποίνων ἄν ἀναμιχθεῖ σέ διενέξεις μακριά ἀπό τό ἔδαφός της. Δέν εἶναι βεβαίως ὁ πρῶτος, προηγεῖται ἐδῶ καί χρόνια τό ΚΚΕ διά τοῦ Δημήτρη Κουτσούμπα τό ὁποῖο ὑποστηρίζει ὅτι ἡ πατρίδα μας δέν πρέπει νά μετάσχει στούς περιφερειακούς ἀνταγωνισμούς, διότι θά τό πληρώσει ἀκριβά. Καί ἀναδεικνύουν ἀμφότεροι δύο κινδύνους. Τόν κίνδυνο ἐξαπόλυσης ἐπίθεσης τζιχαντιστῶν στό ἔδαφός μας ἄν ἐμπλακοῦμε στό Σαλέμ. Τόν κίνδυνο νά παρεξηγηθοῦμε ἀπό τόν ἀραβικό κόσμο –ὁ πρέσβης τῆς Παλαιστίνης ἔχει διερωτηθεῖ δημοσίως δύο φορές ἄν ἡ Ἑλλάς «εἶναι σίγουρη πώς θέλει νά ἐκπαιδεύσει πιλότους πού ἔχουν διαπράξει ἐγκλήματα πολέμου». Ὅπως ἀντιλαμβάνεστε, τά θέματα αὐτά δέν εἶναι ἰδεολογικά γιά νά κάνουμε ἀντιπαράθεση καφενείου. Εἶναι λίαν σοβαρά. Ἐπιχειρήματα ὑπάρχουν καί γιά τό ἕνα δόγμα καί γιά τό ἄλλο. Ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἐπιβραβεύτηκε ἀπό τήν συμμαχία ὅταν ἔστειλε τήν φρεγάτα «Ἕλλη» στόν Πόλεμο τοῦ Κόλπου τό 1991. Σέ ξένη ἐπικράτεια. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου τιμωρήθηκε ὅταν ἐνέταξε τήν Ἑλλάδα στό κίνημα τῶν Ἀδεσμεύτων τό 1982 καί ὑποδέχθηκε τόν Ἀραφάτ στήν Ἀθήνα. Ἡ πατρίδα μας ἔγινε θέατρο συγκρούσεων.
Θυμίζω τήν ἐπίθεση τρομοκρατῶν στό κρουαζιερόπλοιο City of Poros καί τήν ἀεροπειρατεία στό ἀεροπλάνο τῆς TWA πάνω ἀπό τό Ἄργος. Τά Σκόπια, στίς μέρες μας, ἀναγνωρίστηκαν ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἐπειδή σέ ἀντίθεση μέ ἐμᾶς ἔστειλαν στρατό στό Ἀφγανιστάν. Ἀλλά σήμερα ἡ Ἑλλάς εἶναι ἀξιόπιστη στήν διεθνῆ κοινότητα, ἐπειδή δέν ταυτίστηκε μέ τό φιάσκο στό Ἀφγανιστάν. Ἡ ἱστορία δέν μᾶς δίδει ὁριστική ἀπάντηση στό τί εἶναι πράγματι τό ἐθνικά συμφέρον γιά τόν τόπο. Ὁ Μητσοτάκης χρησιμοποίησε ἄφοβα τήν λέξη «φυλάκιο» στήν Βουλή, ὁ Τσίπρας ἀθεόφοβα τήν λέξη «φέρετρα». Ἡ ἴδια ἡ ζωή θά δείξει ποιό δόγμα ταιριάζει στήν ἐποχή καί ποιό συμφέρει τό Ἔθνος. Τό ρίσκο πάντως βγαίνει μέχρι στιγμῆς στόν Πρωθυπουργό. Ἀλλά ἔχουμε δρόμο μπροστά μας, μέχρι τήν τελική δικαίωση.
