ΤΟΝ περασμένο Νοέμβριο, πρίν ἀπό ὀκτώ μῆνες καί κάτι, 210.000 πολῖτες προσῆλθαν στίς κάλπες γιά νά ἐκλέξουν τόν νέο ἀρχηγό τοῦ Κινήματος Ἀλλαγῆς.
Μεταξύ τῶν ὑποψηφίων ἦταν καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Ποταμιοῦ Σταῦρος Θεοδωράκης, ὁ ὁποῖος δήλωνε ἰδιαιτέρως αἰσιόδοξος γιά τήν ἐπικράτησή του. Στό πλαίσιο τῆς παρουσίασης τοῦ βιβλίου τοῦ διακεκριμένου διπλωμάτη μας Ἀλέξανδρου Μαλλιᾶ στό αἴθριο Polis Art Café τοῦ Ἀρσακείου καθίσαμε ἐκεῖνες τίς μέρες δίπλα- δίπλα μέ τόν Σταῦρο στό πάνελ. «Οἱ ἄσπονδοι ἐχθροί σοῦ λένε ὅτι θά ἀποσυρθεῖς στό τέλος» τοῦ ψιθύρισα στό αὐτί.
Ἀκούμπησε στό τραπέζι τό αλά Ἐλευθέριος Βενιζέλος ὀμματογυάλιό του καί γύρισε πρός τό μέρος μου. Τό βλέμμα του γυάλιζε. Ἅρπαξε ἕνα κομμάτι χαρτί, τήν πρόσκληση τῆς ἐκδήλωσης, καί πάνω στά ὀνόματά μας ἔγραψε μέ τήν πέννα του ἀποφασιστικά: «Θά κερδίσω καί μέ διαφορά!». Μοῦ τό ἔδωσε. Δευτερόλεπτα μετά μοῦ ζήτησε ξανά τό χαρτί πίσω. Ἔβαλε καί τήν μονογραφή του, ἕνα μεγάλο Σ. Μοῦ ἄρεσε ἡ ἀντίδρασή του. Εἶχε βγεῖ μόλις ἀπό τήν περιπέτειά του καί ἔδειχνε πάλι ἀκμαῖος. Δυνατός. Χαιρετηθήκαμε –οἱ σχέσεις μας ἦταν πάντα μέτριες, οὔτε καλές οὔτε ἐχθρικές, μέτριες– καί ἀνταμώσαμε προσφάτως στό στούντιο τοῦ «Ἀντέννα» μέ τόν Γιῶργο Παπαδάκη.
Ὁ Σταῦρος δέν κατάφερε νά ἐκλεγεῖ ἀρχηγός καί ἐγώ πέταξα τό χαρτί μέ τήν ὑπόσχεσή του ὅτι θά ἐκλεγεῖ, θά εἶχε ἀξία δημοσίευσης μόνο ἄν τά κατάφερνε. Τό ποσοστό πού ἔλαβε μάλιστα σέ σύγκριση μέ τήν προβολή πού ἀπόλαυσε κατά τήν διάρκεια τῆς προεκλογικῆς περιόδου ὑπῆρξε ἐξαιρετικά χαμηλό. Μόλις 9,81%. Τόν πέρασε ὁ Καμίνης μέ 13,5%, ὁ Ἀνδρουλάκης μέ 25,14% καί βεβαίως ἡ Φώφη μέ 42,5%. Ἀναφέρομαι στόν πρῶτο γῦρο.
Αὔριο ὁ Πρόεδρος τοῦ Ποταμιοῦ συγκαλεῖ τήν Κεντρική του Ἐπιτροπή τήν ὁποία γιά λόγους μεγαλείου ἀποκαλεῖ «Μεγάλη Συνέλευση τῶν Ἀντιπροσώπων» καί σύμφωνα μέ πληροφορίες θά ἀνακοινώσει τήν ἀποχώρησή του ἀπό τό Κίνημα Ἀλλαγῆς, ὀκτώ μῆνες μετά τόν σχηματισμό τοῦ νέου φορέα. Κάνω αὐτή τήν ἀναδρομή στήν πορεία καί στίς συγκρούσεις τοῦ Θεοδωράκη ἐντός τοῦ Κινήματος Ἀλλαγῆς, γιατί θέλω νά δείξω κάτι ἀλλά καί νά προειδοποιήσω γιά κάτι. Ἔτσι λειτουργοῦν πάντοτε οἱ ἐκσυγχρονιστές τοῦ κ. Σημίτη ἐντός τῶν κομμάτων. Εἶναι ἀπείθαρχες μειοψηφίες. Ἤ γίνεται τό δικό τους ἤ φεύγουν. Καί πάντως δυσκολεύονται πολύ νά πειθαρχήσουν στίς πλειοψηφίες, νά ἐνσωματωθοῦν σέ αὐτές. Πρόκειται γιά κουλτούρα πολιτικῆς συμπεριφορᾶς. Πρῶτος διδάξας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σημίτης. Ἐάν ἔχανε ἀπό τόν Ἄκη τό Συνέδριο τοῦ 1996 γιά τήν ἀρχηγία, ἡ ὁμάδα του θά ἀποχωροῦσε ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί θά ἵδρυε δικό του κόμμα.
Τό ἴδιο κάνει στήν δική του κλίμακα, ἀντιμετωπίζοντας τά ἀδιέξοδά του ὁ Σταῦρος. Ἀποχωρεῖ. Ἀφοῦ συγκρούστηκε ἐπανειλημμένως μέ τήν Πρόεδρο τοῦ ΠΑΣΟΚ καί ὑπονόμευσε τήν προοπτική τοῦ φορέα τῆς κεντροαριστερᾶς, ὑπακούοντας γιά μία ἀκόμη φορά στήν ἐσωτερική του φωνή ἀνωτερότητας –κατ’ ἄλλους ἐλιτισμό– παίρνει τό σακίδιό του καί ἀναχωρεῖ. Σιγά μήν σεβαστεῖ 210.000 κόσμο πού στήθηκε στίς οὐρές γιά νά ψηφίσει. Σιγά μήν ἀποθεώσει τήν ἐσωκομματική δημοκρατία. Σιγά μήν συνεχίσει νά ὑπακούει στίς ἐντολές τῆς Γεννηματᾶ. Γειά σας! Τό 9,81% δέν ἀναγνωρίζει τό ἀποτέλεσμα καί θέλει νά κάνει τά δικά του. Διδακτικό. Ἐξόχως. Ἐξόχως διότι τίς ἴδιες παρέες μέ τήν αὐτή νοοτροπία καί κουλτούρα κάνει αὐτή τήν ἐποχή καί ἡ ἡγεσία τῆς ΝΔ. Παρέες πού ἄν καί μειοψηφικές στήν ἑλληνική κοινωνία εἶναι σταθερά πατερναλιστικές, ἡγεμονικές, κυριαρχικές, δύσκολα συνεννοεῖται κανείς μαζί τους ἐντός συλλογικῶν σχημάτων.
Εὔχομαι –ἄν καί δέν τό πιστεύω– οἱ συνεργασίες τῆς ΝΔ μέ τούς ἐκσυγχρονιστές τοῦ ΠΑΣΟΚ νά μήν ἔχουν τήν αὐτή τύχη καί τήν αὐτή τροπή μέ τήν συνεργασία τοῦ ΚΙΝΑΛ μέ τούς ἐκσυγχρονιστές τοῦ Ποταμιοῦ. Γιά τό καλό τοῦ τόπου.
