Μέ τόν Γιάννη Πλακιωτάκη μᾶς συνδέει μιά δυνατή φιλική σχέση
Ὅταν τό κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας τόν ἐπέλεξε προσωρινό Πρόεδρο, προκειμένου νά ὁδηγηθεῖ τό κόμμα στίς ἐσωκομματικές ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοῦ νέου προέδρου, μέ ἐντυπωσίασε ἡ πεντακάθαρη καί εὐθύτατη στάση του. Ὅταν ἐπελέγη ὡς «Τομεάρχης», ἁρμόδιος γιά θέματα Ναυτιλίας, εἶχα πολλές ἐπαφές μαζί του, ἀφοῦ ὁ συγκεκριμένος χορός ἀποτελεῖ καί τό δικό μου ἀντικείμενο γιά περισσότερα ἀπό 40 χρόνια. Διαπίστωσα ὅτι πρόκειται γιά πολιτικό, ὁ ὁποῖος ἀγωνιᾶ γιά τόν τομέα πού τοῦ ἐμπιστεύονται, πού ρωτᾶ συνεχῶς καί μαθαίνει, πού μελετᾶ καί διαβάζει, πού δέν ὑπάρχει περίπτωση νά πάει ἀπροετοίμαστος σέ μιά συνάντηση μέ ἀνθρώπους τῆς Ναυτιλίας, πού ἔχει συλλάβει τήν οἰκονομική ἀλλά κυρίως τήν πολιτική δύναμη, τήν ὁποία δίνει στή χώρα μας ὁ μεγάλος της ἐμπορικός στόλος. Ὅταν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης τοῦ ἀνέθεσε τό χαρτοφυλάκιο τῆς Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας, εἴχαμε μιά-δυό συναντήσεις. Μιλήσαμε γιά τά γενικά θέματα καί τοῦ εἶπα –καί τό ἐννοοῦσα– ὅτι «τώρα τίθεται πλέον ὑπό τήν βάσανο τῆς κριτικῆς». Ἀρκετές φορές ἄσκησα κριτική σέ ἀποφάσεις ἀλλά καί γενικότερα σέ ἐνέργειες δικές του ἤ στελεχῶν τοῦ ὑπουργείου. Καί οὔτε μιά φορά δέν χτύπησε τό τηλέφωνό μου γιά νά ἀκούσω «κάτι», ὅπως γινόταν μέ πολλούς (ὅλους σχεδόν) τούς προκατόχους του, ὅταν «ἔπεφταν στήν πλώρη» τοῦ μέσου, τό ὁποῖο ἐκπροσωποῦσα καί ἀπό τίς στῆλες ἤ τά μικρόφωνα τοῦ ὁποίου ἀσκοῦσα τό δημοσιογραφικό μου καθῆκον. Οὔτε μία! Ὅταν ἔμαθα ὅτι προσεβλήθη ἀπό τόν ἰό, μίλησα ἀμέσως μαζί του. Ἔμενε σπίτι, σέ ἀπομόνωση. Αἴφνης, μεταφέρεται στό Νοσοκομεῖο. Ἐπικοινωνούσαμε μέ μηνύματα. Τόν ἐμψύχωνα, ὅσο ἦταν δυνατόν. Μοῦ ἀπαντοῦσε μέ «σχεδιάκια», πάντα αἰσιόδοξα! Ξαφνικά, μπῆκε στήν ΜΕΘ. Ἡ ἐπικοινωνία διεκόπη! Ἡ πληροφορόρηση ἦταν –ἀπό φίλους ἰατρούς– λιτή. «Ἡ κατάσταση εἶναι σοβαρή, ἀλλά ἐλέγχεται»! Ἀγωνιοῦσα, ἔστελνα μηνύματα, περιμένοντας ἀπάντηση. Σιωπή, ἄκρα! Μέχρι πού, πρίν λίγες μέρες, ἦρθε στό «κινητό» ἕνα σῆμα. Ἡ παλάμη κλειστή, μέ τόν ἀντίχειρα σηκωμένο! Τά κατάφερε! Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού εἶχα τέτοιου εἴδους ἐπικοινωνία μέ ἄνθρωπο «κοντινό» μου, πού νόσησε ἀπό τόν ἰό καί νοσηλεύθηκε στήν ΜΕΘ.
Χθές, μιλήσαμε στό τηλέφωνο. «Νά μᾶς πεις τή μέθοδο νά τήν ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ἄν μᾶς ἐπισκεφθεῖ κι ἐμᾶς!» τοῦ εἶπα, γιά νά κάνω τήν ἀτμόσφαιρα χαρούμενη. Καί ἀργότερα, ἔστειλε τό δικό του μήνυμα. Ἐξέφρασε τήν εὐγνωμοσύνη στούς θεράποντες ἰατρούς (ἐπωνύμως), στόν πρωθυπουργό, στούς συνεργάτες καί φίλους γιά τήν συμπαράστασή τους καί κατέληξε ὡς ἑξῆς: «Ὅπως χιλιάδες ἄλλοι συμπατριῶτες μας, βίωσα γιά ἡμέρες, τά συμπτώματα ἑνός ἀόρατου καί φονικοῦ ἐχθροῦ. Αἰσθάνθηκα τήν ἀνησυχία. Ἔζησα τή μοναξιά τῆς ἀσθενείας. Παρακολούθησα τίς ὑπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρῶν καί νοσηλευτῶν. Λυπᾶμαι πολύ γιά ὅσους δέν τά κατάφεραν. Εὔχομαι νά γίνουν καλά ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς. Κάνω ἔκκληση σέ κάθε μία καί κάθε ἕναν ἀπό ἐσᾶς: Τηρεῖτε σχολαστικά τά μέτρα προφύλαξης. Προστατεῦστε τόν ἑαυτό σας καί τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα. Ἐμβολιαστεῖτε, ὅταν ἔρθει ἡ σειρά σας. Γιά νά νικήσουμε τόν ἰό καί νά ξαναβροῦμε τή ζωή μας»…
