Εἶναι κακό νά ἐνοικιάζει βίλα στά Λεγραινά ἕνας πρώην πρωθυπουργός; Θά ἔλεγα «ὄχι»
Καί ἄν μάλιστα ὁ συγκεκριμένος πρώην πρωθυπουργός προέρχεται ἀπό τήν ἀριστερά, θά ἔλεγα «ἐπί τέλους, μπαίνει στόν σωστό δρόμο πρός τόν καπιταλισμό».
Εἶναι κακό ἕνας πρωθυπουργός νά πηγαίνει γιά ποδήλατο στήν Πάρνηθα; Θά ἔλεγα «ὄχι», ἐφ’ ὅσον τηρεῖ τούς κανονισμούς. Καί στήν πρίπτωση τῆς «ποδηλατάδας» τοῦ πρωθυπουργοῦ στήν Πάρνηθα, νομίζω ὅτι δέν ὑπῆρξε πρόβλημα, ἀφοῦ ὅταν ἀθλεῖσαι δέν φορᾶς τήν μάσκα. Κι ἐγώ, πού σχεδόν καθημερινά κάνω, ξημερώματα, σέ γρήγορο βάδισμα ἤ ἀργό τρέξιμο Καστέλα – Πειραϊκή καί πίσω, ἔχω τήν μάσκα στό χέρι, διότι ἄν τήν φορῶ, θά πέσω κάτω στό πρῶτο χιλιόμετρο. Θεωρῶ, λοιπόν, ὅτι τό νά φωνάζουν οἱ μέν γιά τό ποδήλατο οἱ δέ γιά τήν «βίλα», δέν εἶναι πράγματα σοβαρά. Ἔχουν καιρό τά κόμματα νά «φαγωθοῦν», ὅταν τελειώσει αὐτή ἡ τραγωδία πού περνᾶμε.
Ἡ περίπτωση, ὅμως, τῶν Λεγραινῶν, μοῦ θύμισε κάτι, ἀπό τό παρελθόν. Μέ τόν μακαρίτη τόν Παντελῆ Σφηνιᾶ, σπουδαία φυσιογνωμία τῆς ἑλληνικῆς Ἀκτοπλοΐας, μέ συνέδεε παλαιά (πρίν γίνει διάσημος) καί προσωπική φιλία. Τόν εἶχα γνωρίσει στό Ρέθυμνο καί παρακολούθησα ὅλη τήν δραστηριότητά του, πού διεκόπη τόσο ἄδικα καί ἄδοξα. Ὁ Σφηνιᾶς, λοιπόν, κατά τήν περίοδο τῆς παντοδυναμίας του νοίκιαζε μιά πολυτελῆ βίλα στά Λεγραινά καί κάθε Σάββατο, τά καλοκαίρια, πήγαινα γιά νά κολυμπήσουμε στήν πισίνα καί, κυρίως, γιά νά κουβεντιάσουμε. Γιά νά πῶ τήν ἁμαρτία μου, πήγαινα ἐπειδή ἐκεῖ, τά Σαββατοκύριακα, μαζευόταν …ἡ μισή κυβέρνηση Σημίτη καί ὅλο καί κάτι «τσιμποῦσα» γιά τήν τότε ἐφημερίδα μου, τήν «Καθημερινή». Μάλιστα θυμᾶμαι ὅτι κάθε Δευτέρα ὁ ἀξέχαστος Ἀντώνης Καρκαγιάννης μέ φώναζε στό γραφεῖο του καί μοῦ ἔλεγε: «Τί ἔγινε; Ἔβγαλες κανά ψάρι στά Λεγραινά;». Πάντα κάτι εἶχα «ψαρέψει», ἀλλά ποτέ δέν ἔγραψα ποῦ εἶχα ἁλιεύσει τήν εἴδηση.
Παντοδύναμοι, τότε, ὑπουργοί ἀπολάμβαναν τήν πισίνα καί τήν φιλοξενία τοῦ ἐπιχειρηματία, τό κρασί ἔρεε ἄφθονο καί τό ἀπόγευμα, πού διαλυόταν τό «πανηγύρι», εἶχα στό καλάθι μου κάποια ἁλιεύματα… Ὅταν συνέβη ἡ τραγωδία τοῦ «Ἐξπρές Σαμίνα» ὁ Σφηνιᾶς βρέθηκε –αἴφνης– νά αἰσθάνεται ὑπεύθυνος γιά τόν θάνατο 80 ἀνθρώπων. Ταυτόχρονα ἔπεσε ἐπάνω του ὅλος ὁ πολιτικός καί ἐπιχειρηματικός ἀνταγωνισμός, ὁ ὁποῖος σέ συνδυασμό μέ τόν ἑλληνικότατο φθόνο δημιουργεῖ ἐκρηκτικό μίγμα. Καί ἔμεινε μόνος! Ἤμουν ἕνας ἀπό τούς ἐλάχιστους ἀνθρώπους πού τόν συναντοῦσαν ἐκεῖνες τίς μέρες, πρίν ἀποφασίσει τό μετέωρο καί τελικά θανάσιμο βῆμα στό κενό. Εἶχε μείνει ὁλομόναχος! Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ μεγαλοσχήμονες, πού ἄδειαζαν τίς μποτίλιες μέ τό ἀκριβό γαλλικό κρασί καί ἀπολάμβαναν τίς βουτιές στήν πισίνα τῶν Λεγραινῶν, εἶχαν χαθεῖ! Τό κινητό του τηλέφωνο χτυποῦσε μόνο ἀπό ἐλάχιστους φίλους, κάποιους συνεργάτες καί τήν οἰκογένειά του. «Τί ἔγιναν ὅλοι αὐτοί, βρέ Παντελῆ; Ποῦ εἶναι τώρα;» τόν ρώτησα κάποια στιγμή. Δέν μοῦ ἀπάντησε, ἀλλά μέ κοίταξε μέ ἕνα βλέμμα πού ἔλεγε πολλά. Τόν θυμήθηκα ἀργότερα, κάποια στιγμή… Ἡ «βίλα τοῦ Σφηνιᾶ» στά Λεγραινά ὑπάρχει ἀκόμη. Κάποιος ἄλλος εὔπορος θά τήν νοικιάζει. Μπορεῖ κι αὐτός νά φιλοξενεῖ πολιτικούς. Ἡ ζωή συνεχίζεται…
