Εἶναι Σάββατο, 7 Νοεμβρίου τοῦ 2020
Ἐκκωφαντική ἡ ἡσυχία στόν δρόμο μας. Σέ σημεῖο πού σέ κάνει νά ἐπιθυμεῖς τό μεγάφωνο τοῦ παλιατζῆ, μέ τήν φωνή μέσα ἀπό τήν κασέτα «Ὅλα τά παλιά μαζεύω»… Ποῦ νά τό φανταζόταν ὁ μακαρίτης ὁ Στράτος, ὅτι θά σκεφτόμουν τό «Πάρε ὅ,τι θέλεις παλιατζῆ» στήν πρώτη ἡμέρα τῆς δεύτερης καραντίνας τοῦ 2020!
Σκέφτομαι νά ἀνέβω στήν ταράτσα νά κοιτάξω τά λουλούδια. Ἀλλά πρέπει νά κατεβάσω καί κάτι χειμωνιάτικα. Δηλαδή τίς ἀθλητικές φόρμες, δυό-τρία τζήν καί κάποια πουλόβερ καί τά μπουφάν. Τά κοστούμια καί τά παλτά θά περιμένουν γιά μία ἀκόμη χρονιά… Κι ἔλεγα νά κατεβάσω ἐφέτος κι ἐκείνη τήν καμπαρντίνα μέ τά φαρδιά πέτα πού εἶχα ἀγοράσει στήν Οὐάσιγκτων, ὅταν πήγαμε ταξίδι μέ τόν (μπαμπᾶ) Μητσοτάκη, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»… Δέν ἀποφασίζω νά βγῶ στόν δρόμο. Δέν μ’ ἀρέσει αὐτή ἡ νέκρα. Ἀλλά θά βγῶ τό μεσημέρι νά περπατήσω. Θά περπατήσω ὅσο πιό πολύ μπορῶ, γιά νά νιώσω ὅτι μέ κρατοῦν ἀκόμη τά πόδια μου. «Ὅσο περνᾶνε τά χρόνια, νά φροντίζεις τά πόδια σου. Κι ὅσο δένεις μόνος σου τά κορδόνια τῶν παπουτσιῶν σου, δέν ἔχεις πρποβλημα» μοῦ ἔλεγε ὁ πατέρας, ὡς ἰατρός καί γονεύς. Μεταξύ μας, προτιμῶ τά ὑποδήματα χωρίς κορδόνια!
Κάθομαι στό γραφεῖο καί περιδιαβαίνω τό διαδίκτυο. «Γενέθλια σήμερα τῆς Μάρθας Καραγιάννη. Ἔγινε 81 ἐτῶν»… Δηλαδή ἐκεῖνο τό θεσπέσιο πλάσμα, ἐκείνη ἡ «γυναίκα μέ τά ὅλα της», πού μᾶς ἔκανε ὅλους νά ζηλεύουμε ἐκεῖνον τόν τερματοφύλακα τοῦ Παναθηναϊκοῦ καί νά λέμε «μά, τί τοῦ βρῆκε τοῦ ἀσκημάντρα;», πέρασε τά ὀγδόντα! Ἐλαφρῶς μελαγχολῶ ἀλλά ἀμέσως συνέρχομαι. «Ζωή νά ’χει τό κορίτσι!» μονολογῶ καί πάω παρακάτω… Τί ζοῦμε, Θεέ μου; Θά μοῦ πεις οἱ γονεῖς μας ἔζησαν πολύ χειρότερα. Δύο πολέμους, Κατοχή, Δεκεμβριανά, ἀδελφοκτόνο σφαγή. Κι ἐμεῖς δέν θά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε τρεῖς ἑβδομάδες;
Ἐδῶ παρεμβαίνει ὁ ἀφηγητής (δηλαδή ἡ συμβία) καί σέ βάζει στήν θέση σου. «Τί εἶπες; Τρεῖς ἑβδομάδες; Μωρέ καί Χριστούγεννα καί Πρωτοχρονιά καί Θεοφάνεια, γιά νά μήν σοῦ πῶ καί τά γενέθιλα τῆς ἐγγονῆς καί τήν γιορτή τοῦ γιοῦ μας, στίς 18 Ἰανουαρίου, τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, θά τά κάνουμε κλεισμένοι μέσα. Νά μή σοῦ πῶ ὅτι θά μπεῖ καί Μάρτιος» μοῦ λέει καί βάζει μπροστά τό πλυντήριο… Κάθομαι στήν πολυθρόνα καί ἀνοίγω ἕνα βιβλίο. Ἡ καραντίνα προσφέρεται γιά δάβασμα. «Paul. A. Porter. Ζητεῖται ἕνα θαῦμα γιά τήν Ἑλλάδα. Ἡμερολόγιο ἑνός προεδρικοῦ ἀπεσταλμένου 20 Ἰανουαρίου-29 Φεβρουαρίου 1947 Μεταμεσονύκτιες Ἐκδόσεις»… Καί βυθίζομαι, σέ μιά Ἑλλάδα –καί τότε– καθημαγμένη, ἀπεσταλμένος τοῦ Προέδρου Χάρρυ Τρούμαν, προκειμένου νά διαμορφώσει ἄποψη καί νά εἰσηγηθεῖ τά δέοντα.
«Ἴσως νιώσετε τήν ἀνάγκη νά ἀνταποδώσετε τήν φιλοξενία, ἀλλά δέν πρέπει κατ’ οὐδένα τρόπο νά δώσετε σέ ἀντάλλαγμα χρήματα. Οἱ Ἕλληνες, ὅσο φτωχοί καί ἄν εἶναι, εἶναι πολύ περήφανοι καί θά προσβληθοῦν, παρ’ ὅτι οἱ γονεῖς γενικῶς θά σᾶς ἐπιτρέψουν νά δώσετε λεφτά στά παιδιά τους» γράφει ὁ Πόρτερ. Ποῦ χάθηκε, ἄραγε, ἐκείνη ἡ Ἑλλάδα; Ποῦ πῆγε ἐκείνη ἡ περηφάνια; Στό γραφεῖο μου ἡ πέτρα πού ζωγράφισε ἀνορθόγραφα ὁ Μπόστ. «Κέ ἀφτό θά περάσῃ…»
