Οδεύουμε, λοιπόν, προς μια άνευ προηγουμένου οικονομική ενίσχυση των χωρών-μελών της ΕΕ…
… προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους μετά την φονική πανδημία. Κι εγώ, σήμερα, 28 Μαΐου, που έχω τα γενέθλιά μου, σκέπτομαι ότι τότε, το 1979, την ώρα που ο τρίχρονος γιός μας άναβε τα κεράκια στην τούρτα του μπαμπά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβλεπε να ολοκληρώνεται το όνειρό του, με την οριστική ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα! Ένα όνειρο, το οποίο πολλές φορές κινδύνευσε να διαλυθεί, αλλά επέζησε και πραγματοποιήθηκε, με τις ευχές της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν ότι το μέλλον της χώρας ανήκε στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και όχι σε κάποιους ευκαιριακούς συνασπισμούς, οι οποίοι εξατμίζονταν μόλις εκτινασσόταν ο φελλός (και οι φελλοί ήταν περισσότεροι του ενός, πιστέψτε με…) από την μποτίλια των πανηγυρισμών…
Για θυμηθείτε εκείνες τις διαδηλώσεις, με τις πράσινες σημαίες και με τα πλήθη λαού, που κραύγαζαν το εύηχο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» ή το άλλο «Έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων»…
Για θυμηθείτε εκείνη την σπουδή στην επιστήμη του λαϊκισμού, η οποία είχε συνεπάρει τις χιλιάδες των χιλιάδων και έφεραν στην κορυφή την πολυπόθητη «Αλλαγή», η οποία, με μαεστρία μοναδική, αλλά χωρίς να παραμερίσει την χοντροκοπιά του λαϊκισμού, ξεκοκκάλισε τα «ΜΟΠ», τα «Πακέτα» και τις «Επιδοτήσεις»… Για θυμηθείτε τα φορτηγά με το βρεγμένο βαμβάκι, που «αυγάτιζε» στις ζυγαριές, τα κοπάδια που ξαφνικά αποκτούσαν περισσότερα «κεφάλια» και η σφραγίδα του «ελεγκτή» πιστοποιούσε τον ψεύτικο, αστρονομικό, αριθμό, προκειμένου να «πέσουν τα ψιλά» από τους «κουτόφραγκους»…
Η «Αλλαγή» είχε βρει «τον μήνα που τρέφει τους έντεκα», η «ΕΟΚ των μονοπωλίων» έστελνε το ζεστό χρήμα και κάποιοι, «απλωμένοι» στον πολυτελή θρόνο τους, δήλωναν ότι «δεν είναι κακό να χρωστάς πολλά»…
Κι εκεί, μέσα στην κραιπάλη των «προγραμμάτων» και των «ενισχύσεων», μας ήρθαν και τα «ξεβλαχέματα», με τα «λάιφ στάιλ» κι έμαθε ο «μέσος Έλληνας» ότι δεν είναι «in» αν δεν κάνει διακοπές στα νησιά, αν δεν κάνει τα ταξίδια του στο εξωτερικό, αν δεν χορέψει στα τραπέζια και αν δεν ράνει με δεκάδες «πανέρια» γαρύφαλλα και γαρδένιες τις «φωνάρες» στα (κατά τον αξέχαστο Ευάγγελο) «Πολιτιστικά Κέντρα», κάποια εκ των οποίων δημιουργήθηκαν με χρήματα από «προγράμματα» της ΕΟΚ!
Βεβαίως, κάποια στιγμή , ο σερβιτόρος έφερε τον λογαριασμό. Και, καθώς δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, ενεφανίσθησαν και οι(ποτέ δεν λείπουν από τα πανηγύρια του είδους) τοκογλύφοι!
Και βρέθηκε η χώρα με το πιστόλι στον κρόταφο και προσπάθησε να «ξελασπώσει», με τον ιδρώτα και το αίμα των πολιτών της.
Κι εκεί που ο Σίσσυφος κόντευε να ανεβάσει τον βράχο στην κορυφή, επανεμφανίζεται ο λαϊκισμός! Και δεν ήθελε πολύ για να ξυπνήσει πάλι ο κοιμώμενος γίγας του «δώσε κι εμένα μπάρμπα»!
Υποσχέσεις, συνθήματα, καλαματιανά στο Σύνταγμα, βερμπαλισμοί και επανάληψη-ως φάρσα- του γνωστού σκηνικού.
Και, καθώς η εγγονή μας άναβε, χθες, τα κεράκια στην τούρτα του παππού, σκεφτόμουν πού θα βρισκόταν η χώρα σήμερα αν δεν επέμενε, στις 28 Μαΐου 1979, ο μέγας Καραμανλής να μας ρίξει στην θάλασσα, για να μάθουμε κολύμπι!
Όσα χρόνια ζήσω, θα τον μνημονεύω, κάθε 28η Μαΐου, που θα σβήνει ένα ακόμη κερί πίσω μου…
